พี่สาวเจ็ดคนที่สวยสง่าของผม(16+) นิยาย บท 82

บทที่ 82 ที่ดินที่ราคาสูงลิ่ว

“แกไม่ต้องมาพูดจาเหลวไหลอะไร สาปแช่งพี่สองของฉัน!”

คางเมิ่งจ้องมองฟางซื่อเหา แต่จะว่าไปแล้วช่วงนี้พี่สองก็ไม่ได้เข้ามาพูดคุยในกลุ่มจริง ๆ ก็ไม่รู้ว่าเธอเป็นอย่างไรบ้าง

“เชื่อไม่เชื่อก็แล้วแต่! ยังไงก็ตามวันเวลาดี ๆ ของพวกแกใกล้จะจบลงแล้ว ฉันจะรอดูเมื่อตอนนั้นมาถึงพวกแกจะคุกเข่าขอร้องอย่างไร!”

ฟางซื่อเหาเดินออกไปภาคภูมิใจ จากนั้นก็เหมือนจะคิดอะไรขึ้นมาได้ ทันใดนั้นก็พูดมาอีกประโยค:

“อ้อ ใช่ล่ะ ถ้าหากว่าพวกแกมาเพื่อวิลล่าซิงเยว่แล้วละก็ งั้นฉันก็อยากจะแนะนำพวกแกสองคนว่าให้ดับความคิดนี้ไปซะ! ของสิ่งนั้นไม่ใช่ของของพวกแก อีกอย่างพวกแกก็ไม่มีเงินที่จะซื้อมัน!”

ฟางซื่อเหาพูดไปพลางเดินจากไปพลาง

“วะ คนคนนี้นี่มันมากเกินไปแล้วจริง ๆ ครั้งที่แล้วก็สั่งสอนเขาไปแล้ว หรือว่าเขาไม่รู้จักอับอาย?”

คางเมิ่งโมโหเป็นพิเศษทันที

“คนเช่นนี้จะมีความละอายใจได้อย่างไร ปล้นชิงสิ่งของของคนอื่น ก็คิดว่าเป็นของพวกเขาแล้ว ก่อนหน้าไม่ใช่ว่ายึดครองบ้านที่ตกทอดมาจากบรรพบุรุษของตระกูลเนี่ย?”

“เสี่ยเฟิง ไม่งั้นพวกเราจากไปดีไหม......?”

คางเมิ่งกังวลใจในใจ เดี๋ยวถ้าฟางซื่อเหาประมูลวิลล่าซิงเยว่ไป ถึงตอนนั้นไม่ใช่ว่าเป็นการทำให้เนี่ยเฟิง เสียใจเพิ่มขึ้นไปโดยปริยายอย่างนั้นหรอ?

“ไม่เป็นไร พี่เจ็ดพี่ไม่ต้องห่วงไป ภายในใจของผมนั้นเข้มแข็ง ผมไม่ยอมให้เรื่องพวกนี้ทำให้เป็นทุกข์หรอก”

อีกอย่าง ฟางซื่อเหาไม่มีทางประมูลวิลล่าซิงเยว่ เพราะว่านั่นคือสิ่งของของเขา

ถ้าหากว่าคางเมิ่งรู้ว่าจะเป็นอย่างนี้ เธอคงจะไม่พาเนี่ยเฟิงมาที่นี่

งานประมูลใกล้จะเริ่มขึ้นแล้ว ของประมูลในตอนแรกนั้นราคาล้วนแต่ไม่ถือว่าสูงมาก แต่ว่าแม้ว่าจะเป็นอย่างนี้แต่คางเมิ่งก็อดไม่ได้ที่จะส่งเสียงตื่นเต้น

สาเหตุที่คางเมิ่งได้มาที่นี่นั้น ที่จริงแล้วก็คือได้รับเชิญจากกองถ่าย ความจริงแล้วที่จัดการให้เขาเข้ามาก็เป็นเพราะว่าหลัวปิน

ไม่อย่างนั้นด้วยฐานะของคางเมิ่งก็ไม่มีทางที่จะได้เข้าร่วมการประมูลนี้

ตอนนี้หลัวปินก็ยังคงมองไปที่คางเมิ่งอย่างโกรธ ๆ

เขาหลัวปินจะว่าอย่างไรก็ถือว่าเป็นคนมีหน้ามีตา แถมยังไม่เคยที่จะได้รับความลำบากใจเช่นนี้

หลัวปินที่เห็นคางเมิ่งก็รู้สึกเพียงเคืองแค้นใจเป็นอย่างมาก ช่างน่าเสียดาย ตอนนี้คางเมิ่งเป็นคนของเสิ่นโจว เขายุ่งไม่ได้

“สิ่งของที่จะประมูลชิ้นต่อไปของชิ้นนี้ ก็คือวิลล่าซิงเยว่! ทุกคนล้วนรู้จักวิลล่าซิงเยว่ นั่นสร้างโดยท่านอาจารย์ใหญ่ แม้ว่าในตอนนี้จะราบเป็นหน้ากลองไปแล้ว แต่ที่ดินของที่นั่นนั้นไม่ต้องให้พูดทุกคนก็ทราบว่าราคานั้นสูงเพียงใด วันนี้ตระกูลเว่ยนั้นหมดอำนาจการตัดสินใจ ที่ดินผืนนี้ได้ถูกกรมที่ดินเอาคืน ตอนนี้กรมที่ดินได้ไว้วานให้พวกเราจัดการประมูลที่ดินนี้ออกไป”

ในความเป็นจริงแล้วกรมที่ดินขายที่ดินผืนนี้ออกไปไม่ได้ อย่างไรเสียก็มีคนตายจำนวนมาก ทุกคนล้วนแต่หวาดกลัว

อีกอย่างก็คือคนมีเงินพวกนี้ส่วนใหญ่แล้วจะค่อนข้างงมงาย ก่อนหน้านี้ตระกูลเนี่ยครอบครองวิลล่าซิงเยว่ ต่อมาตระกูลเนี่ยก็ล่มสลาย

ตระกูลเว่ยก็ครอบครองวิลล่าซิงเยว่ ตระกูลเว่ยก็ล่มสลายเช่นกัน

ถ้าหากว่าพวกเขาประมูลวิลล่าซิงเยว่ งั้นคนต่อไปที่จะล่มสลาย จะเป็นพวกเขาหรือไม่? ในใจของพวกเขากังวลเป็นอย่างยิ่ง

“วิลล่าซิงเยว่ราคาเริ่มต้น อยู่ที่หนึ่งร้อยล้าน!”

พิธีกรเพิ่งจะพูดจบ ฟางซื่อเหาก็ยกแผ่นป้ายในมือขึ้น “หนึ่งร้อยสิบล้าน!”

ทุกคนต่างส่งเสียงดังอื้ออึง ราคาเริ่มต้นสูงมาก คิดไม่ถึงว่าฟางซื่อเหากลับเพิ่มไปอีกสิบล้าน เป็นคนรวยที่แท้

แม้ว่าตระกูลฟางกับตระกูลหลัวนั้นจะไม่ได้ทำธุรกิจเหมือนกัน แต่อย่างไรเสียก็ล้วนถูกยกเป็นหนึ่งในสี่ตระกูลตัวพ่อ ดังนั้นหลัวปินก็ไม่อยากที่จะเสียหน้า

“หนึ่งร้อยยี่สิบล้าน!”

หลัวปินยกแผ่นป้ายในมือขึ้นประมูลตามไป

ฟางซื่อเหาจ้องหลัวปินอย่างไม่พอใจ คนคนนี้ทำไมถึงได้มาแย่งตัวเองหา?

“หนึ่งร้อยสามสิบล้าน”