ใต้ร่มยาใจ นิยาย บท 228

"แม่นาง ถ้าจิ้งจอกม่วงตัวนั้นเป็นของท่านจินจริง ๆ พวกเราจะประมูลหรือไม่?" โหลวซิ่นถาม

โหลชีเหลือบมองเขา "เจ้าคิดว่าข้าเป็นหญิงที่มีเงินมากแต่โง่เขลาหรือ? เดิมทีข้าก็เป็นคนที่ปราบพยศมัน แล้วทำไมข้าถึงต้องเสียเงินซื้อด้วยล่ะ?"

"จะแย่งชิงหรือ?"

"โง่เขลา ถ้าเป็นจิ้งจอกม่วงตัวนั้นจริง ๆ ข้ายังจำเป็นต้องแย่งชิงอีกหรือ?" จิ้งจอกม่วงตัวนั้นมีจิตวิญญาณ มันต้องจำนางได้อย่างแน่นอน ถึงแม้จะจำไม่ได้ นางสามารถปราบพยศมันได้ครั้งหนึ่ง ก็สามารถปราบพยศมันได้เป็นครั้งที่สอง จากนั้นนางก็ลักพาตัวมัน ไม่ คือเลี้ยงดูตัวมันอีกครั้ง....

อย่างไรก็ตาม วันนี้นางได้สอบถามข้อมูลวงในกับเถ้าแก่จูแล้ว ซึ่ง จิ้งจอกม่วง ตัวนี้ไม่ได้ถูกคนของโรงพรรณยาจับมา นั่นหมายความว่าวันนี้มีคนนำมาฝากประมูล เพียงแต่บุคคลนั้นไม่ต้องการเปิดเผยตัวตน จึงได้ประกาศกับคนภายนอกว่าเป็นของโรงพรรณยาสิ่งนี้ไม่สอดคล้องกับกฎของโรงพรรณยา แต่——

"ผู้นั้นมีวรยุทธสูงจนยากที่จะหยั่งรู้ เพื่อไม่ให้เกิดปัญหา ข้าเลยต้องรับปาก" เถ้าแก่จูกล่าว

ทำไมผู้ที่มีวรยุทธสูงจนยากที่จะหยั่งรู้ ถึงปกปิดสถานะตัวตนเพื่อประมูล จิ้งจอกม่วง?

ขณะที่นางเดาอยู่ในใจ หญิงสาวที่อยู่ด้านนอกก็หยุดร้องเพลง และเถ้าแก่จูก็ขึ้นไปบนเวที

"ทุกท่าน คงรอนานแล้วใช่ไหม? อีกสักครู่จิ้งจอกแสงจันทร์ม่วงจะถูกนำออกมาแล้ว ก่อนอื่นข้าขอประกาศเรื่องหนึ่ง สาขาของโรงพรรณยาในเมืองลั่วหยาง ซึ่งก็คือร้านสาขาของข้า และวันนี้โชคดีที่ได้หญ้าเทียนจีชั้นดีมาหนึ่งต้น อีกไม่กี่วันจะมีการประชุมการประเมินยาขนาดเล็ก และยินดีต้อนรับหมอยาทุกท่านเข้าร่วม"

"อะไรนะ หญ้าเทียนจีชั้นดี?"

"ถูกต้อง ถูกต้อง ข้าได้ยินมาว่าเจ้าบ้านหานได้หญ้าเทียนจีมาสามต้น!"

"บัดซบ เทพเซียนตนไหน ถึงได้มีหญ้าเทียนจีได้มากมายขนาดนั้น ตอนนี้หญ้าเทียนจีกลายเป็นเต้าหู้ไปแล้วรึ?"

"เต้าหู้? งั้นเจ้าลองเอาเต้าหู้มาให้ข้าดูสองสามชิ้นสิ ไม่ว่าจะมีหญ้าเทียนจีมากแค่ไหนแต่ก็ไม่เหมือเต้าหู้ เพราะการปรุงยาแข็งจิตต้องใช้มัน ถึงแม้จะมีมากมายสักเพียงใด ราคาของมันก็ไม่ตกแน่นอน"

มีเสียงวิพากษ์วิจารณ์ตรงที่นั่งธรรมดาในห้องโถง

เจ้าบ้านหานก็มาถึงแล้ว ซึ่งอยู่ห้องติดกับโหลชี อย่างไรก็ตามเขาไม่รู้ว่าห้องด้านข้างคือโหลชี แต่หลังจากได้ยินคำพูดของเถ้าแก่จูเขารู้สึกไม่พอใจเล็กน้อย เขาสามารถเดาได้ว่าหญ้าเทียนจีของโรงพรรณยานั้นซื้อมาจากคุณชายเจ็ดเช่นกัน แต่ทำไมเขาไม่ขายหญ้าเทียนจีทั้งสี่ต้นให้ตนเอง?

เมื่อเห็นสีหน้าของเขาเคร่งขรึมลง คุณหนูรองหานซึ่งนั่งอยู่ข้าง ๆ เขากัดริมฝีปากล่าง แล้วกระซิบว่า "ท่านพ่อ ท่านโกรธที่คุณชายเจ็ดขาย หญ้าเทียนจีให้กับโรงพรรณยา ใช่ไหม?"

"เสี่ยวจูเจ้าโกรธเหมือนกันใช่ไหม? หญ้าเทียนจีทั้งสี่ต้นควรจะขายให้ข้าถึงจะถูก"

"ท่านพ่อ เสี่ยวจูไม่ได้โกรธ" หานเสี่ยวจูรีบส่ายศีรษะและกล่าวว่า "ท่านพ่อลองคิดดู บางที เถ้าแก่จูอาจต้องการซื้อหญ้าเทียนจีสองต้น แต่คุณชายเจ็ดขายให้เขาเพียงต้นเดียว แต่กลับขายให้ท่านพ่อสามต้น"

"ดูเหมือนว่าเจ้าจะพูดถูก" เจ้าบ้านหานขมวดคิ้วและกล่าวว่า "อย่างไรก็ตาม ข้าคิดว่าควรจะขายให้ข้าทั้งหมด เสี่ยวจูเจ้าพูดแต่เรื่องดี ๆ ของคุณชายเจ็ดตั้งแต่เมื่อวานแล้ว หรือว่าเจ้าจะสนใจเขาแล้ว"

หานเสี่ยวจูหน้าแดงและก้มศีรษะลง

นี่เป็นการยอมรับหรือ?

เจ้าบ้านหานตกตะลึงครู่หนึ่งแล้วกล่าวว่า "เจ้ายังไม่รู้ประวัติความเป็นมาของคุณชายเจ็ดเลย และไม่รู้แม้กระทั่งชื่อเสียงเรียนามด้วยซ้ำ เจ้าก็ตกหลุมรักเขาไปแล้วหรือ"

"ท่านพ่อ ชื่อเสียงเรียนามสามารถถามได้มิใช่หรือ? อีกอย่างถ้าเขาเป็นคนธรรมดาทั่วไป จะมีหญ้าเทียนจีสี่ต้นได้อย่างไร? บางทีคุณชายเจ็ดอาจเป็นคุณชายของตระกูลลึกลับที่ออกมาท่องเที่ยว เขาชื่อคุณชายเจ็ด น่าจะเป็นเพราะว่าเป็นลูกคนที่เจ็ดของตระกูล เพราะฉะนั้นต้องไม่ใช่ตระกูลเล็ก ๆ แน่นอน"

"เจ้าอย่าโง่ไปหน่อยเลย ได้ยินมาว่านายน้อยของโรงพรรณยานั้นเป็นผู้ชายที่หล่อเหลา พ่อคิดว่ามันจะดีกว่าถ้าเจ้าได้แต่งงานกับเขา"

"ท่านพ่อยังไม่เคยเห็นเขาเลย! นายน้อยคนนี้ลึกลับมากกว่าอีก ข้าได้ยินเถ้าแก่จูบอกว่าเขาเคยเห็นนายน้อยเพียงครั้งเดียวเท่านั้น และนายน้อยยังสวมหน้ากากอีกด้วย บางทีหน้าตาของเขาอาจจะน่าเกลียดก็ได้? ข้าไม่เอาหรอก " หานเสี่ยวจูร้องออกมาด้วยความร้อนใจ

"พ่อจะคิดหาวิธี สรุปแล้วการแต่งงานของเจ้า พ่อจะต้องเป็นคนตัดสิน!"

"แล้วทำไมพี่สามารถเลือกสามีด้วยตัวเองได้ล่ะ"

เจ้าบ้านหานจ้องเขม็ง "พี่สาวของเจ้าหายตัวไปตั้งแต่เด็ก ไม่ได้เติบโตภายใต้การดูแลของพ่อกับแม่ เจ้าจะเหมือนนางได้อย่างไร? นอกจากนี้ สามีของนางยังเป็นถึงองค์ชายเก้า—เป็นคนฉลาดปราดเปรื่อง คู่ควรกับคุณหนูใหญ่แห่งตระกูลหาน"

"คุณชายเจ็ดไม่ได้ด้อยไปกว่าพี่เขย!"

"เจ้า!" สีหน้าของเจ้าบ้านหานเคร่งขรึม และยังคงพูดต่อไปอีก บนเวทีด้านนอก เถ้าแก่จูได้นำ จิ้งจอกม่วงขึ้นมาบนเวทีแล้ว

มันเป็นกรงเหล็กขนาดใหญ่ที่สามารถรองรับชายหนุ่มได้สองคน แต่ช่องว่างระหว่างแท่งเหล็กนั้นเล็กมาก นั่นเป็นเพราะจิ้งจอกม่วงที่อยู่ข้างในนั้นตัวเล็ก

หลังจากยกกรงเหล็กขึ้นมาวางกลางเวที ทันทีที่ดึงผ้าคลุมออกก็มีเสียงแหลมดังออกมา

"เป็นจิ้งจอกแสงจันทร์ม่วงจริง ๆ!"

"ถูกต้อง ถูกต้อง เป็นจิ้งจอกม่วงที่สวยงามมากจริง ๆ"

จิ้งจอกแสงจันทร์ม่วงนั้นแยกแยะง่าย ขนสีเงินและสีม่วงที่ประกายอยู่บนตัวของมันได้อธิบายเอกลักษณ์ของมันแล้ว ส่วนที่สวยที่สุดของจิ้งจอกม่วงคือมีขนสีขาวเงินเป็นหย่อม ๆ บนหน้าผากของมัน ราวกับเกล็ดหิมะคริสทัลที่ตกลงมากลางสีม่วง

"แม่นาง มันคือวู๊วู!" เฉิงสิบอุทาน

ตอนนั้นโหลชีได้ตั้งชื่อจิ้งจอกม่วงตัวนี้ว่าวู๊วู

ไม่รู้ว่าเกิดอะไรขึ้น เมื่อเสียงของเฉิงสิบดังขึ้น โหลชีเห็นว่า วู๊วูเงยหน้ามองขึ้นไปฝั่งนี้ทันที

อยู่ห่างกันมากขนาดนี้ แต่มันยังคงได้ยินเสียงของเฉิงสิบหรือ?

เพื่อยืนยัน นางรอครู่หนึ่ง และขณะที่จิ้งจอกม่วงก้มศีรษะลงอีกครั้ง นางจึงกล่าวเสียงดังขึ้นเล็กน้อย "ดูเหมือนว่าจะเป็นวู๊วูจริง ๆ"