แดนนิรมิตเทพ นิยาย บท 296

"ชิวเซิงได้ยินหูเจี้ยนหวาบอกว่านายไปที่อู่โจว เกิดเรื่องอะไรขึ้นกันแน่? นายรีบเล่าให้พวกเราฟัง บางทีพวกเราอาจช่วยได้!" สวีจื่อหาวไม่ได้สตาร์ทรถทันที แต่มองถานชิวเซิงด้วยท่าทางกังวลและเอ่ยถาม

เฉินโม่มองถานชิวเซิงด้วยความอยากรู้เช่นกัน แต่เขาเดาคร่าว ๆ ได้แล้ว

ถานชิวเซิงเหลือบมองทั้งสองคน สีหน้าของเขาก็มืดมนอีกครั้ง อย่างไรก็ตาม อารมณ์ของวัยรุ่นและความเย่อหยิ่งเมื่อสักครู่ ตอนนี้ได้หายไปนานแล้ว

"เรื่องเหล่านี้ไม่สามารถพูดให้เข้าใจได้ในประโยคเดียว!"

"พวกนายสองคนรู้ว่าครอบครัวของฉันเปิดโรงแรมเหมือนกัน และเป็นศัตรูตัวฉกาจของครอบครัวหูเจี้ยนหวาช่วงก่อนพ่อของฉันได้ยินมาว่า หูเหวินเหว่ยพ่อของหูเจี้ยนหวาได้ไปขยายธุรกิจที่อู่โจว ดังนั้นจึงรีบตามไปด้วย"

"อำเภอเฟิ่งซานของพวกเราเป็นอำเภอเล็ก ๆ ถ้าตระกูลหูได้รับการสนับสนุนจากคนใหญ่โตของอู่โจวแล้ว งั้นตระกูลถานของพวกเราจะต้องจบเห่อย่างแน่นอน ฉันได้ยินว่า หูเจี้ยนหวาไปที่อู่โจว ดังนั้นฉันจึงคิดว่าจะลองไปเสี่ยงดวงที่อู่โจวด้วย เพื่อดูว่าจะสามารถเข้าไปอยู่ในแวดวงลูกเศรษฐีของอู่โจวได้ไหม และหาผู้สนับสนุนด้วย"

"แต่......"

เมื่อพูดถึงตรงนี้ สีหน้าของถานชิวเซิงเต็มไปด้วยความอัปยศอดสู และยากที่จะพูดออกมา

เฉินโม่กล่าวด้วยน้ำเสียงราบเรียบว่า "พวกเขาล้วนเป็นเพื่อนสนิท ไม่มีใครหัวเราะเยาะนายหรอก มีอะไรก็พูดออกมาเถอะ"

"เสี่ยวโม่ นายไม่รู้ อย่ามองว่าฉันคนที่มีหน้าตาในอำเภอเฟิ่งซาน แต่ตอนที่ฉันขับรถออดี้ เอ6 ไปที่บาร์เพื่อพบคุณชายใหญ่ของตระกูลจิน แล้วฉันยังเตรียมของขวัญมูลค่าสองหมื่นหยวนไปด้วย นายรู้ไหมว่าคุณชายจินและลูกเศรษฐีในเมืองอู่โจวพูดอย่างไร?"

"พวกเขาบอกว่าฉันเป็นคนบ้านนอก และคนอย่างฉันยังอยากจะเข้าไปอยู่ในแวดวงของพวกเขา ไม่ส่องกระจกดูเงาตนเอง แล้วบอกให้ฉันนำของขวัญขยะนั้นกลับมาด้วย อย่ามาอับอายขายหน้าอยู่ที่นี่!"