ผมได้สืบทอดมรดกร้อยพันล้าน นิยาย บท 412

บทที่ 412

เขาสิ้นหวังเหมือนชีวิตพังทลายลง ร้องไห้แล้วกล่าวว่า “ไม่! ผมจะไม่ไป! ผมไม่อยากไปขุดโสมในสถานที่ผีห่าบนภูเขาฉางไบ!”

หลังจากพูดจบ เขาก็มองไปที่เย่เฉิน ก้มกราบแล้วกล่าวว่า “อาจารย์เย่ โปรดปล่อยผมไปเถอะ ผมเต็มใจที่จะออกจากประเทศจีนแล้วจะไม่กลับมาอีก จะไม่หาเรื่องเว่ยเลี่ยงอีก โปรดอย่าให้ผมไปภูเขาฉางไบเลย”

เย่เฉินไม่ให้โอกาสพวกเขาเลย และออกคำสั่งให้คนอื่น ๆ ในตระกูลเว่ยที่เหลือโดยตรงว่า “พวกคุณตระกูลเว่ยฟังผมให้ดี จากนี้เป็นต้นไป พวกคุณมีทางเลือกเพียงสองทาง คือให้ความร่วมมือในการทำงานกับเว่ยเลี่ยง เว่ยเลี่ยงสามารถรักษาผลประโยชน์ให้พวกคุณได้ หรือไม่ ก็ตามพวกเขาสองคนไปขุดโสมที่ภูเขาฉางไบ!”

พูดจบ เย่เฉินแสดงท่าทางเย็นชา เขาตะโกนว่า “ฉันจะให้เวลาพวกคุณสิบวินาที คิดให้ดีว่าจะตามใคร ถ้าตัดสินใจจะตามใครก็ไปยืนอยู่ข้างหลังเขา!”

เมื่อเย่ฉินพูดจบ คนของตระกูลเว่ยทุกคนก็เคลื่อนไหวขึ้นมาทันที

อย่างไรก็ตาม พวกเขาทั้งหมดแย่งชิงเพื่อเป็นคนแรก เพราะกลัวว่าตนเองจะรั้งท้าย โดยไม่มีข้อแม้ใด ๆ ทุกคนต่างไปยืนอยู่ข้างหลังเว่ยเลี่ยง

เว่ยหย่งเจิ้นและเหว่ยฉางหมิงโกรธแล้วด่าว่า “พวกแกมันไอ้คนอกตัญญู ไม่รู้คุณคน ตระกูลเว่ยของเราเลี้ยงพวกแกเสียข้าวสุกจริง ๆ!”

ทุกคนเพิกเฉยต่อคำด่าของสองพ่อลูกอย่างสิ้นเชิง เมื่อตกต่ำลงพวกที่ใกล้ชิดก็พากันตีจาก มิหนำซ้ำยังมีพวกที่ฉวยโอกาสซ้ำเติม สองพ่อลูกสูญเสียอำนาจแล้ว ถึงจะโง่อย่างไรก็ไม่ยืนอยู่ข้างพวกเขาแน่นอน ไม่มีใครอยากไปขุดโสมที่ภูเขาฉางไบตลอดชีวิต!

เว่ยฉางหมิงร้องไห้เสียงดัง ส่วนเว่ยหย่งเจิ้งที่อยู่ข้าง ๆ ร่างกายก็ชักกระตุกขึ้นมา

เมื่อเห็นว่าสถานการณ์จบลงแล้ว เว่ยฉางหมิงได้มองไปที่เว่ยเลี่ยง ร้องไห้และขอร้องว่า “เลี่ยงจื่อ น้องชายที่แสนดีของพี่ แม้ว่าพวกเราจะไม่ได้เกิดมาจากแม่เดียวกัน แต่เราก็มีพ่อคนเดียวกัน! เลือดครึ่งหนึ่งในร่างกายของเราเหมือนกัน คุณได้โปรดสงสารพี่ชายด้วยเถอะ ช่วยพี่ชายขอร้องอาจารย์เย่ ปล่อยพี่ไปเถอะ! จากนี้ไปตระกูลเว่ยจะเป็นของคุณ พี่ไม่ต้องการอะไรทั้งนั้น ขอแค่อย่าส่งพี่ไปภูเขาฉางไบเท่านั้น!”