ผมได้สืบทอดมรดกร้อยพันล้าน นิยาย บท 455

บทที่ 455

“เป็นอินทร์พรมณ์องค์ไหนกัน?”

พอได้ยินคำของอู๋ตงไห่ อู๋ซินก็เหลืออด แล้วพูดอย่างโมโหว่า “พ่อครับ ในกลุ่มวัยรุ่นในเจียงหนาน มีใครบ้างกล้ามาบอกว่าตนเองเป็นอินทร์เป็นพรมณ์ต่อหน้าผม? ไม่ว่าจะเป็นใคร ต่อหน้าผม มันก็เป็นเพียงไอ้กระจอก ต่อให้เป็นมังกรบนฟากฟ้า ต่อหน้าผม มันก็จะต้องมาขดตัวตรงหน้า！”

พูดไปดังนั้น ใบหน้าเขาก็นิ่งขึ้น แล้วพูดว่า “คุณท่านซ่งคนนี้ ไม่รู้เสียบ้างว่าคนอื่นจะมีอะไรดีๆ ให้ ให้ซ่งหวั่นถิงแต่งกับผม นั่นก็เป็นเรื่องที่น่ายินดีของตระกูลพวกเขา ตระกูลซ่งคิดว่าตัวเองเป็นใคร ถึงได้มาดูถูกผม！”

อู๋ตงไห่ก็พูดนิ่งๆ ว่า “อู๋ซิน อย่าลืมว่าที่นี่คือตระกูลซ่ง มาพูดมั่วที่นี่ เผื่อคนตระกูลซ่งได้ยินเข้า เรื่องนี้ของเรา แกคิดว่ามันจะมีโอกาสสำเร็จอีกหรือ?”

อู๋ซินได้ยินดังนั้น ก็รีบหุบปากตนเอง

อู๋ตงไห่ก็ถอนหายใจพูดว่า “แกนี่นะ ทำอะไรก็รีบร้อน ต่อไปจะทำงาน จะต้องใจเย็นๆ มากกว่านี้หน่อย”

อู๋ซินก็รีบพูดว่า “ขอโทษครับพ่อ ผมรีบร้อนไปหน่อย”

อู๋ตงไห่พูดว่า “คุณท่านซ่งเป็นคนฉลาด ไม่เช่นนั้น ก็คงไม่มีกิจการของตระกูลเช่นนี้ ดังนั้น เขาคงจะไม่ทำผิดเพราะความเลอะเลือน ถ้าหากว่าซ่งหวั่นถิงไปรักผู้ชายธรรมดาๆ จริงละก็ เขาคงจะไม่ยอมรับแน่ ยิ่งไม่พูดถึงการให้กำลังใจเลย ดังนั้นพ่อสงสัย ว่าฝั่งตรงข้ามคงจะมีความสามารถไม่น้อยเหมือนกัน”

อู๋ซินก็ตาเป็นประกาย แล้วพูดว่า “พ่อครับ ผมไม่เคยได้ยินในตระกูลแถบเจียงหนาน มีวัยรุ่นคนไหนที่มีความสามารถโดดเด่นเลย แล้วอีกอย่าง ทั้งเจียงหนานนี้ ก็เคารพตระกูลอู๋เราเป็นหลัก....”

อู๋ตงไห่ก็ครุ่นคิด แล้วพูดว่า “แกก็พูดเอง ว่าตระกูลอู๋เป็นที่เคารพในเจียงหนาน แต่ในระดับประเทศ เรายังห่างอีกมาก พวกตระกูลใหญ่ที่หลบซ่อนตัว ส่วนมากจะอยู่ที่เย่นจิง ดังนั้น พ่อสงสัย ที่คุณท่านซ่งบอกว่า ชายที่ซ่งหวั่นถิงถูกใจ ไม่แน่ว่าอาจจะเป็นลูกหลานตระกูลใหญ่ในเมืองเย่นจิง”

อู๋ซินก็ร้อนใจ แล้วรีบถามว่า “พ่อครับ พ่อหมายความว่า?”