ผมได้สืบทอดมรดกร้อยพันล้าน นิยาย บท 457

บทที่ 457

เซียวฉางควนก็ถูกหม่าหลันขู่เสียจนต้องคอตก จากนั้นก็พูดปากแข็งว่า “ผมไม่ได้ทำผิด ผมไม่กลัว！”

หม่าหลันก็จ้องเขา แล้วพูดว่า “ฉันขี้เกียจพูดกับคุณละ โอเค ฉันไปเล่นไพ่นกกระจอกละ”

พอพูดจบ หม่าหลันก็ลุกขึ้น แล้วยื่นมือไป พูดกับเซียวฉางควนว่า “มา เอากุญแจรถคุณมาให้ฉัน！”

เซียวฉางควนตอบ “คุณไปเล่นไพ่นกกระจอก ยังจะต้องเอารถไปหรือ? ตอนบ่ายผมต้องใช้รถ！”

หม่าหลันก็มองขวาง แล้วพูดดูถูกว่า “ทำไม? อยากจะขับรถไปโชว์เพื่อนหรือ? ฉันจะบอกให้นะ ฝันไปเถอะ เอามาเร็ว เอากุญแจรถมา！

เซียวฉางควนก็เหลืออด ได้แต่หยิบเอากุญแจรถไปให้เธอ แล้วสั่งว่า “คุณก็ขับระวังหน่อยล่ะ อย่าไปชนอะไรล่ะ”

หม่าหลันก็พูดอย่างโหดๆ ว่า “คุณสั่งฉันหรอ? เดี๋ยวฉันโมโห แม่จะขับลงแม่น้ำไปเลย！ ให้คุณเสียเงินเล่น！”

เซียวฉางควนก็กลุ้มใจจนอยากจจะตาย ส่วนหม่าหลันก็ได้ใจเหมือนได้ปลดปล่อย แล้วก็สวมเสื้อคลุมอย่างดีใจ เดินเฉิดฉายออกบ้านไป

พอหม่าหลันไป เซียวฉางควนก็ถอนหายใจอย่างกลุ้มใจ แล้วพูดกับเย่เฉินว่า “เย่เฉิน ตอนบ่ายแกไปกับพ่อนะ พอดีว่าเพื่อคนอื่นๆ ก็หาคนวัยรุ่นไปช่วยงานด้วยพอดี”

“ได้ครับพ่อ” เย่เฉินทำอะไรไม่ได้ แต่ก็พยักหน้าตอบรับไป

เซียวชูหรันก็ยื่นกุญแจรถตนเองให้เซียวฉางควนไป แล้วพูดว่า “พ่อคะ ตอนบ่ายก็ใช้รถหนูแล้วกันค่ะ เดี๋ยวเรียกรถไปที่บริษัทเอง”

“ช่างเถอะ” เซียวฉางควนโบกปัด แล้วพูดว่า “BMWรุ่น5ของแก มันล้าหลังแล้ว พ่อขับไม่ได้หรอก”

เซียวชูหรันก็ทำอะไรไม่ได้ ได้แต่เอากุญแจเก็บกลับเข้าไป แล้วพูดกับเย่เฉินว่า “เช่นนั้นพวกคุณก็เหมารถไปเถอะ”