ผมได้สืบทอดมรดกร้อยพันล้าน นิยาย บท 436

บทที่ 436

ในเวลานี้ซ่งหวั่นถิงเอ่ยปากถาม: “คุณปู่คะ ต้องเอาของขวัญอะไรไปด้วยไหมคะ?”

คุณท่านซ่งกล่าวว่า: “หลายปีก่อนมีคนมอบหยกให้ฉันชิ้นหนึ่ง มีประสิทธิภาพช่วยให้จิตใจสงบสุข ให้แกเอาไปให้อู๋ตงไห่ บอกว่าให้แก่ลูกหลานที่ป่วยคนนั้นในครอบครัวเขา ประสิทธิผลอาจจะไม่ดีมาก แต่ก็ดีกว่าไม่มีอะไรเลย”

ซ่งหวั่นถิงพยักหน้า แล้วกล่าวว่า: “ได้ค่ะคุณปู่ หนูเข้าใจแล้ว”

ในตอนนี้ คุณท่านซ่งยืนขึ้น และพูดกับซ่งหวั่นถิงว่า: “หวั่นถิง ตามฉันมา”

“ค่ะ คุณปู่” ซ่งหวั่นถิงไม่รู้อะไร รีบลุกขึ้นและตามคุณปู่ไปยังห้องอ่านหนังสือของเขา

ในห้องอ่านหนังสือ คุณท่านซ่งนั่งลงอย่างตัวสั่นบนเก้าอี้ไม้มะฮอกกานี เอ่ยปากถามซ่งหวั่นถิง: “หวั่นถิง ฉันถามแกหน่อย ช่วงนี้กับอาจารย์เย่พัฒนาไปถึงไหนแล้ว?”

เมื่อซ่งหวั่นถิงได้ยิน หน้าแดงทันที กล่าวว่า: “คุณปู่คะ หนู……หนู……คือว่า……”

คุณท่านซ่งยิ้มและกล่าวว่า: “เจ้าเด็กคนนี้ ยังอายอะไรอยู่อีกล่ะ? มีอะไรก็พูดมาเลย!”

ซ่งหวั่นถิงพูดอย่างทำตัวไม่ถูก: “คุณปู่คะ ที่จริงช่วงนี้อาจารย์เย่ค่อนข้างยุ่ง เราสองคนแทบไม่มีโอกาสได้เจอหน้ากันเลยค่ะ……”

สีหน้าของคุณท่านซ่งผิดหวังเล็กน้อย พูดว่า: “หวั่นถิง แกจะเสียเวลาอย่างนี้ไม่ได้! แกยังสาว แต่ปู่ใกล้จะตายแล้ว แกรอได้ แต่ปู่รอนานหลายปีไม่ได้……”