ผมได้สืบทอดมรดกร้อยพันล้าน นิยาย บท 438

บทที่ 438

อู๋ฉีนอนอยู่บนเตียง น้ำตาคลอเบ้า มองออกไปนอกหน้าต่างเงียบ ๆ เขาได้กลิ่นเหม็นรุนแรงเมื่อเขาหายใจ เขามีความรู้สึกหมดอาลัยตายอยากไปทั้งตัว

“เสี่ยวฉี”

เมื่อเห็นเขาไม่มีชีวิตชีวา อู๋ตงไห่ก็ร้องไห้อย่างทุกข์ใจ

อู๋ฉีไม่หันกลับไปมอง ยังคงจ้องมองไปยังนอกหน้าต่าง กล่าวอย่างสะอึกสะอื้นว่า: “พ่อ ให้ผมตายเถอะ เรื่องน่าขยะแขยงทุกๆ 1 ชั่วโมงที่ต้องทำนั้น ผมจะไม่ไหวแล้วจริงๆ……”

อู๋ตงไห่รีบไปข้างหน้า และจับมือของเขาไว้แล้วพูดว่า: “ลูกรัก แกต้องจำคำหนึ่งไว้ ถึงแม้ชีวิตจะรันทด แต่ก็ยังดีกว่าความตายนะ!”

อู๋ฉีน้ำตาไหลอาบใบหน้า: “แต่ว่า ใครจะมีชีวิตน่าอนาถกว่าผมอีกล่ะ? ถ้าชีวิตนี้ผมต้องใช้ชีวิตอย่างนี้ต่อไป งั้นผมก็อยากจะตายตอนนี้ให้รู้แล้วรู้รอดไปเลย……”

อู๋ตงไห่รู้สึกปวดใจ พูดอย่างจริงจังว่า: เสี่ยวฉี ไม่ต้องห่วงนะ ไม่ว่าจะใช้วิธีไหน พ่อจะต้องรักษาให้ลูกหายดี พ่อรับปากลูกเลย!”

อู๋ฉีหันศีรษะมา มองพ่อ และถามจากจิตใต้สำนึก: “พ่อ พ่อพูดจริงใช่ไหม?”

ขณะที่เขาพูดกลิ่นเหม็นกระทบแก้มของอู๋ตงไห่

ดวงตาของอู๋ตงไห่อบอวลไปด้วยกลิ่นจนกลายเป็นสีแดง น้ำตาหลั่งทั้งสองข้าง เขาทำได้เพียงฝืนทนความคลื่นไส้ พยักหน้าและพูดว่า: “จริง ลูกไม่ต้องห่วงนะ!”

เมื่อพูด อู๋ตงไห่ก็กล่าวอีกว่า: “พรุ่งนี้พ่อเตรียมคนมารับลูกกลับไป พ่อจะอยู่ต่อที่จินหลิงเพื่อตามหาคนร้าย จากนั้นถ้าหาวิธีรักษาลูกได้ หลังจากที่ลูกกลับบ้าน ก็รักษาตัวให้สบายดี แล้วรอฟังข่าวดีจากพ่อนะ!”

อู๋ฉีรู้สึกถึงความหวังเล็กน้อย พยักหน้าด้วยความตื่นเต้น

อู๋ซินที่อยู่ด้านข้างอดไม่ได้ที่จะถอนหายใจและพูดว่า: “เสี่ยวฉี วางใจเถอะ ถ้าฉันรู้ว่าใครทำให้นายเป็นแบบนี้ฉันจะฆ่าเขาเองและแก้แค้นให้นาย!

ความคิดเห็น

ความคิดเห็นของผู้อ่านเกี่ยวกับนิยาย: ผมได้สืบทอดมรดกร้อยพันล้าน