พลาด นิยาย บท 51

“เนี่ย หวานถ้าแกได้ลูกชายนะฉันจอง” ณีเวียลูบท้องเบา ๆ นี่จะจับคู่ให้ลูกกันแล้วเหรอ แต่ลูกสาวณีเวียก็ดีนะ ห้างเอย โรงแรมเอย เหล้าเอย แผนร้าย

ผุดขึ้นมา

“อีกนานล่ะ”

“หวานแก คบกับหมอนายยัง” คราวนี้เป็นแตงโมที่ถามฉัน

“ยังเลย กลัวอ่ะ เดี๋ยวฉันต้องไปฮ่องกง เดือนละสิบวันทุกเดือนอีก

ไกลกัน ไม่รู้ประวัติศาสตร์จะซ้ำรอยไหม ไว้ชัวร์ก่อนแล้วกัน”

“ซ้ำรอยไม่ซ้ำ ก็มาเซอร์ไพรส์บ่อย ๆ ไม่ต้องบอกล่วงหน้า” ณีเวียยิ้มกริ่ม ฉันก็คิดแบบนั้นล่ะ แต่ก็แอบกลัวในใจ

“ไปวันไหน”

“หลังงานแต่งพวกแก มีหลัวจริงจังกันแล้วสินะ” ฉันเบะปากใส่สองคนนั้น

“ฮ่า ๆ แกได้คุยกับพี่ทีบ้างไหมหวาน” ณีเวียวางช้อนไอติมลง และเงยหน้ามาถามฉัน

ใช่สิ… ฉันไม่ได้คุยเลย ไม่รู้พี่ทีเป็นไงบ้าง

“ไม่เลย พี่ทีสบายดีไหม” แตงโมพยักหน้าเบา ๆ

“ดีนะ ก็ไม่เครียดเหมือนเดิม มีถามหาแกบางครั้ง ส่วนเมย์เราก็ได้

คุย ๆ กันบ้าง ดูน่าสงสารอะ ไม่น่ามีพิษมีภัย” ใจดีตามสไตล์แตงโม

“ไม่รู้พี่ทีจะลืมแกได้ยัง” สองคนนั้นพูดและหันมองหน้ากัน

ฉันขมวดคิ้วสงสัย

“ฉันก็ให้พี่ทีได้เท่านี้ ขนาดจะเริ่มต้นใหม่ยังกลัวเลย ถ้ากลับไปคบคงหลอน รู้ว่าเลิกขาดนะ แต่ใครจะไปเชื่อใจได้ร้อยเปอร์เซ็นต์ ให้อยู่กับความระแวงเหรอ ฉันไม่อยากเครียดแบบนั้นว่ะ” ฉันทำหน้าเหนื่อย ๆ พอนึกถึงเรื่องนี้ ปวดหัวขึ้นมาอีกแล้ว

“ก็เออ ไม่ได้ว่าอะไร เดี๋ยวเวลาจะรักษาใจคนเองแก” ณีเวียเอื้อมมาจับมือฉัน

ฉันทำธุระกับเพื่อนเสร็จเลยแวะมาที่โรงพยาบาล อยากเซอร์ไพรส์ซะหน่อย ทำตามที่ณีเวียแนะนำ กว่าจะมีอะไรเซอร์ไพรส์กลับ

‘ก๊อก ก๊อก ก๊อก’

ฉันเปิดประตูเข้าไป คุณหมอทำไมนอนฟุบโต๊ะแบบนี้เนี่ย ฉันเดินไปจับหน้าผากเขาตัวร้อนจี๋เลย ให้ตายเถอะทำไมเขาไม่ดูแลตัวเองเลย

“หมอคะ”

“ครับเดี๋ยวผมไป” อยู่ ๆ เขาก็ตอบมาแบบนี้ เฮ้อ... ฉันเงยหน้ามองเพดาน ทำไมเขาถึงทำงานจนป่วยขนาดนี้

“หมอคะ ลุกกลับเถอะนะ” เขาขยับตัว ก่อนจะขยี้ตามองฉัน

“หวานเหรอ โทษทีไม่ได้โทรหา ปวดหัวจัง” ฉันถอนหายใจ อยากให้เขากลับไปพักจริง ๆ

“หมอแลกเวรเถอะค่ะ หวานพากลับคอนโดเอง” เขาเอามือนวดท้ายทอยก่อนจะพยักหน้าและโทรหาใครสักคน

พอเก็บของเสร็จฉันก็เดินไปพยุงเขา พยาบาลที่แผนกมองด้วยความสงสัย ก่อนจะเดินเข้ามาถาม

“อ้าวหมอคะ หมอเป็นอะไรเหรอคะคุณน้ำหวาน” ทำไมพยาบาลแถวนี้รู้จักชื่อฉันเนี่ย

“คงไม่สบายค่ะ แบบนี้ต้องฉีดยาไหมคะ”

“พาไปพักก่อนค่ะ ที่นี่มีแต่คนป่วย” ฉันยิ้มขอบคุณพยาบาล ก่อนจะพาเขามาขึ้นรถ ซึ่งเป็นรถเขา ส่วนฉันต้องจอดรถตัวเองไว้ที่โรงพยาบาลอีกแล้ว

“คอนโดหมออยู่ไหนคะ” เขาเอานิ้วจิ้มเนวิเกเตอร์ในรถให้

คอนโดเขาไม่ไกลโรงพยาบาล แป๊บเดียวก็มาถึง ซึ่งหรูพอตัว มาถึงคือห้องใหญ่มาก แต่ไม่ค่อยมีของอะไร สายตาฉันสำรวจทุกซอกทุกมุม อืม... มันห้องผู้ชายดี ๆ นี่เอง ของน้อย ๆ ฉันสำรวจไม่เยอะ พาเขาไปนอนที่เตียงก่อน

พอหัวถึงหมอนเขาก็หลับตาพริ้มทันที คงเพลียมาก ฉันไปหาผ้าขนหนูผืนเล็กชุบน้ำเช็ดตัวให้เขาตั้งแต่หน้าผาก แก้ม คอ

ฉันค่อย ๆ ปลดกระดุมเสื้อเชิ้ตเขาออกทีละเม็ด ทีละเม็ด เขามีกล้ามหน้าอกเบา ๆ เอ่อ... ทำไมจุกตรงนั้น มันชมพูกว่าของฉันอีกเนี่ย!

ฉันค่อย ๆ เปิดเสื้อออก ไม่ใช่ว่าฉันไม่เคยเสียตัวนะ แต่ทำไมตอนนี้ใจฉันเต้นโครมครามแบบนี้

ฉันค่อย ๆ รวบรวมสติ ก่อนจะใช้ผ้าเช็ดลงแผงอกเขาเรื่อย ๆ

‘ตึก ตึก ตึก’ ฉันอยากกินเขาจัง

อ๊าย! สลัดความคิดนี้ออกไป! หล่อนห้ามง่ายน้ำหวาน! จำไว้ อย่าง่าย! อดทน!

ฉันส่ายหน้ารัว ๆ ตั้งสติ เอาใหม่นะ เช็ดใหม่ เฮ้อ...

ฉันเช็ดตัวเขาอีกครั้ง... ฉันไม่อยากมองจุกสีชมพูของเขาเลยให้ตายเถอะ! มัน... หมับ!

“ว้าย... หมอ” เขาจับข้อมือฉันดึงลงไปนอนบนเตียง ก่อนที่เขาจะลุกมานอนทับตัวฉันไว้ หน้าเราห่างกันแค่นิดเดียว

‘ตึก ตึก ตึก’

“เช็ดนานจัง… คนไข้ปอดบวมตายพอดี” เขาพูดเบา ๆ แต่หน้าเราจะติดกันอยู่แล้ว ไม่ไหวแล้ว... ลมหายใจอุ่น ๆ เขาเริ่มรดแก้มฉัน

ฉันจะทำยังไงดี ฉันเหมือนจะเป็นลม ความแรดความแรงฉันหายไปไหน กลับมาหน่อยได้มั้ยตอนนี้ ด่วน!

เขาเริ่มก้มลงหอมแก้มฉันช้า ๆ ตาชั้นเดียวคู่นั้นมองสำรวจซอกคอขาว ๆ ที่ตอนนี้มีชีพจรเต้นตุบ ๆ เขาคงรู้ว่าใจฉันเต้นเร็วขนาดไหน

“หมอคะ เอ่อ…” ฉันเม้นปากแน่น หายใจติดขัด

เขาค่อย ๆ กดหน้าลงมาซุกไซ้ซอกคอฉันช้า ๆ โอะตายเถอะหมอ อืม...

ริมฝีปากสวย กดจูบต้นคอลงมาเรื่อย ๆ

‘ตึก ตึก ตึก’ มือนุ่มนั้น ค่อย ๆ ล้วงเข้าไปในเสื้อ สัมผัสเนินอกอวบของฉันช้า ๆ และ เค้นมันเบา ๆ

เฮ้อ... เขาจ้องตาฉัน ก่อนจะค่อย ๆ โน้มตัวลงมาประกบจูบ