พลาด2 นิยาย บท 129

ฉันเห็นแบบนั้นจะอยู่เฉย ๆ ได้ไง เพราะไทม์เขากำลังทำบ้านฉัน ป่วนไปทั้งบ้าน!

“ไทม์ค่อยบอก ๆ ค่อยบอกก็ได้” ฉันรีบคว้าแขนเขาไว้ ทั้งกึ่งดึง กึ่งลากเข้าไปในห้อง แต่ทุกอย่างเหมือนจะสายไปแล้ว... เพราะตอนนี้คนในบ้านเริ่มเดินออกมาจากห้องทีละคน ทีละคน

แม่ พ่อ พี่นาวิน ซินน์ อา ๆ ลูกพี่ลูกน้องฉัน กำลังยืนมองเราเป็นตาเดียว

“อะไรกัน มีอะไร?” และแม่ฉันก็เป็นคนถามคนแรก ก่อนที่จะก้าวยาว ๆ ตรงมาหาฉันกับไทม์หน้าห้อง

“คือ… ไม่มีอะไรค่ะ ไม่มีอะไร เราเล่นกัน”

“เล่นกัน? แล้วนั่นอะไร เธอร้องไห้เหรอไทม์ เป็นอะไร” ทุกคนหันควับไปมองไทม์ทันที จนเขารีบเช็ดคราบน้ำตา ที่เปียกอยู่บนแก้ม

“ผมดีใจครับป้าหวาน เราไม่ได้เล่นอะไรกันหรอกครับ... ผมมีข่าวดีจะบอกทุกคน”

เขาพูดไปยิ้มไป แถมน้ำตาก็เริ่มคลออีกรอบ

“อะไร มึงอย่าลีลาดิ” พี่นาวินรีบเร่งทันที เพราะหน้าตาท่าจะเหนื่อยจากงานมาก

“แป๊บ” จนไทม์เขาวิ่งเข้าไปในห้อง ก่อนที่จะกลับมาพร้อมที่ตรวจครรภ์ฉัน

“ทุกคนครับ! น้ำปั่นท้อง” เรียกว่ายิ้มทั้งน้ำตากันเลยทีเดียว ไทม์เขาบอกทุกคนไปน้ำตาไหลไป

จนทุกคนตกใจใหญ่ โดยเฉพาะพ่อฉัน ที่กำลังเดินมาหาไทม์ช้า ๆ ก่อนที่จะเข้าไปสวมกอดเขา แล้วตบไหล่กว้างนั้นเบา ๆ

“สำเร็จแล้วสินะ ฝากดูแลลูกสาว และหลานพ่อด้วย” ใจฉันหล่นวูบลงไปตาตุ่ม ทำไมต้องฝากเขา ไม่เอาอ่ะ ฉันแค่ท้องเองนะ ฉันไม่ชอบให้พ่อฝากฉันไว้กับใครเลย ทุกครั้งที่พ่อพูด พ่อจะชอบหายไปตลอด!

“ไม่เอาพ่ออ่ะ ตอนเด็ก ๆ ปั่นจำได้นะ ทุกครั้งที่พ่อฝากปั่นไว้กับใคร พ่อจะชอบหายไป”

“น้ำปั่นอย่าร้อง” เมื่อฉันเริ่มน้ำตาคลอ แม่ก็เอ็ดฉันเลย

“แม่ก็ดูสิ ฮือ ๆ หนูไม่ไปไหนแล้ว จะกลับมาอยู่บ้านนี่ล่ะ กลัวพ่อหาย ฮือ ๆ” ทุกคนมองฉันแล้วส่ายหน้าเบา ๆ จนพ่อเดินมาใกล้ ๆ

“ลูกร้องอีกแล้วนะ พ่อไม่ได้หายไปไหนครับ แค่มีคนอีกคนมาดูแลลูกเพิ่ม พ่อก็อยากให้เขาดูแลลูกสาวพ่อดี ๆ” ฉันเบะปากเหมือนเด็ก ๆ จนน้ำตาไหลลงมาอาบแก้ม

“ไม่รู้ล่ะ ฮือ ๆ ไทม์นายจะอยู่ หรือไม่อยู่ก็ได้ แต่ฉันจะอยู่นี่”

“อยู่สิ อยู่ไหนก็ได้ค่ะ”

“โอ้ย ติดพ่อขนาดนี้ไม่ต้องมีแล้วมั้งผัว”

“แม่อ่ะ”

หลังจากที่แม่ประชดประชันฉัน ทุกคนก็ทยอยมาแสดงความยินดีใหญ่ ถึงแม่จะหงุดหงิดที่ฉันร้องไห้ไม่เป็นเรื่อง แต่เจ๊แกก็ยังแอบน้ำตาไหลดีใจไปกับฉันด้วย

“ท้องแล้วก็ดูแลตัวเองดี ๆ หยุดร้องงอแงติดพ่อ ไม่ใช่เรื่อง” พ่อหัวเราะเบา ๆ เมื่อเห็นแม่ฉันบ่นไม่หยุด

“สอนลูกหรือหวงสามีครับหวาน” แกร เขาหวานกัน! ฉันเกลียดโมเม้นพ่อแม่สวีทกันชะมัด ทำอย่างกับตัวเองอายุ 20 ต้น ๆ อยู่ในวัยละอ่อนอ้อนแอ้นยังไงอย่างงั้นล่ะ หมั่นไส้!

“ทั้งคู่ สามีหวานน่ารักนิคะ หวานต้องหวงเป็นธรรมดา”

อายลูก อายลูกเขย อายลูกสะใภ้ไหม ถามจริง

“อะแฮ่ม… งั้นผมนอนล่ะ ฝันดีครับ” พี่นาวินเหมือนจะรับความหวานไม่ไหว รีบกอดคอเมียเข้าห้องทันที ตามด้วยญาติพี่น้องฉัน ที่เริ่มแยกย้ายหายไปทีละคน ทีละคน เหลือแค่ฉันกับไทม์

“น้ำปั่นไปฝากท้องนะลูก พ่อรับไว้เอง” ฉันส่ายหน้ารัว

“ไม่เอา ปั่นเขินค่ะ พ่อเข้ามาช่วยดูก็พอ”

“โตแล้ว จะเรื่องเยอะอะไรอีกน้ำปั่น ไปพบจิตแพทย์ไหม ไปรักษาอาการติดพ่อ”

นั่นไง แม่บ่นฉันอีกแล้ว

“แม่ก็พูดง่ายไปค่ะ เลิกติดพ่อนะ ไม่ใช่หย่านมแม่” แม่เบะปากใส่ฉัน แล้วดึงมือพ่อเข้าห้องไป ส่วนพ่อฉันจะทำอะไรได้ หึหึ ยิ้มอย่างเดียว

สรุปว่าฉันกับสามีย้ายมาอยู่บ้านฉันชั่วคราว เพราะฉันติดพ่อมาก และอีกอย่างคือฉันท้อง คอนโดสูง ๆ ไม่ค่อยเหมาะกับคนท้องอ่อน ๆ อย่างฉัน มันเสี่ยงเกินไป แล้วฉันก็ถูกพ่อสั่งห้ามทำอะไรแรง ๆ ด้วย

นั่นล่ะรวมถึงเรื่องอย่างว่า

มันอายนะเว้ย! ที่พ่อมาห้ามเรื่องแบบนี้อ่ะ มันไม่ชินจริง ๆ แต่ทำไงได้ต้องยอมรับแล้วล่ะ ว่าตัวเองแต่งงานมีลูกมีผัวแล้ว

เช้ามา ไทม์เขาก็พาฉันไปบ้านตัวเองแน่นอน นางไปบอกข่าวดีกับทุกคน

“ทุกคนครับ รวมตัว ๆ” แม่เขา พ่อเขา น้องเขา แม่บ้าน คนสวน เดินมารวมกันที่ห้องโถงใหญ่ ที่มีฉันกับไทม์ยืนตระหง่านอยู่

ค่ะ! ทุกคนมองเราสงสัย ว่ามีเรื่องสำคัญอะไร ถึงได้สั่งรวมตัวครั้งยิ่งใหญ่แบบนี้ จนทิชาน้องสาวเขาถามขึ้นมา

“อะไรพี่ไทม์... ถ้าเรื่องไม่ใหญ่พอ ทิชาไปนอนนะ”

เมื่อทิชาพูดแบบนั้น ป้าเมย์ก็รีบดึงแขนเธอไว้ทันที ก่อนที่ไทม์เขาจะหยิบที่ตรวจครรภ์ฉันออกมาจากกระเป๋าเสื้อ แล้วชูขึ้น...

อื้อหือ... ต่อไมค์กับลำโพงนี่ใช่เลย ยิ่งคนมุง ๆ แบบนี้ เหมือนไทม์เขากำลังจะกล่าวปราศรัยยังไงอย่างงั้น

“อะไรไทม์” ลุงทีเริ่มถาม พร้อมกับวางหนังสือพิมพ์ลงบนโต๊ะ

“น้ำปั่น ท้องครับ”

“เย้!” ทิชากระโดดกอดป้าเมย์ทันที ตามด้วยลุงที ที่เดินเร็ว ๆ เข้ามากอดไทม์

“เก่งจริง ๆ ไอ้ลูกชายพ่อ” แล้วป้าเมย์กับทิชา ก็เข้ามารุมกอดฉัน แน่นอนป้าเมย์ดีใจมาก กอดฉันไปร้องไห้ไป ร้องแบบสะอื้น จนฉันน้ำตาไหลตาม