พลาด2 นิยาย บท 76

“โทษทีมือถือแบตหมดตั้งแต่เมื่อวานว่ะ ตอนนี้อยู่ไหน?”

(อยู่ร้านเวดดิ้งแล้ว รีบมานะมึง จะได้ลองชุดเพื่อนเจ้าสาวด้วย ไอ้ซินน์ก็อยู่)

เอิ่ม… ไอ้ซินน์ไม่รู้อะไรเลย บ้านผัวจะแตกอยู่แล้ว!

พอฉันวางสายไออุ่นก็รีบหาเพาเวอร์แบงก์ ชาร์จแบตมือถือไว้ ก่อนที่จะเปิดประตูห้องออกไปแล้วเห็น...

แม่นั่งกอดเข่าอยู่หน้าห้องตัวเอง!

ฉันจึงเดินไปหาแม่ช้า ๆ อยากรู้ว่าแม่กำลังทำอะไรอยู่ จนแม่เงยหน้าขึ้นมา…

“น้ำปั่น เพราะลูกนั่นล่ะ ลูกสาวสุดที่รักของพ่อ โถ่เอ้ย อะไรก็ไม่รู้ ฉันก็อุ้มท้องเหนื่อยเหมือนกันนะ ตั้งสามคนในท้อง คิดว่าฉันอยากตีลูกนักรึไง!”

แม่บ่นเสร็จก็จับลูกบิดประตูพยุงตัวเองขึ้น ก่อนที่จะหันหลังให้ฉัน แล้วเดินตรงไปที่บันได ไปไหน?

“แม่ไปไหนคะ”

“ไป หา ผัว ใหม่!” หะ!

แอด... ฉันหันควับมองประตูห้องทันที ก่อนที่จะเห็นพ่อเปิดประตูออกมา ยืนมองฉันนิ่ง ๆ สลับกับแม่ที่ยืนหน้าบึ้งอยู่

อะไรกันอีกวะ แก่กันแล้วนะ งอนกันไปมาเป็นเด็ก ๆ

“หวาน… มาคุยกันในห้องหน่อยสิ” แม่เอามือกอดอกหันไปทางอื่นทันที ทำเป็นไม่ได้ยิน จ้า... เล่นตัวกลับ!

“หวาน...” แล้วพ่อก็เดินไปจูงมือแม่มา อื้อหื้อ! แม่ฉันนี่ยิ้มอย่างผู้ชนะเลย สรุปพ่อยอมแพ้อีกแล้วใช่ไหม!

“ทำไมพ่อไม่ปล่อยให้แม่มีผัวใหม่ไปเลยล่ะคะ อายุปูนนี้แล้ว คงหาไม่ได้ง่าย ๆ”

แม่หันควับ มาจิกตาใส่ฉันทันที

“น้ำปั่น” แล้วฉันก็เดินไปกอดพ่อแน่น จนพ่อปล่อยมือแม่ มาลูบหัวฉันแทน

“พ่อขา… ปั่นขอโทษนะคะ ต่อไปนี้จะทำอะไร ปั่นจะคิดให้ดี รักพ่อน๊า รักพ่อที่สุดเลย” ฉันกอดพ่อกลมดิ้ก แล้วหันไปส่งยิ้มหวานให้แม่ จนแม่เบะปากมองบนใส่อย่างรำคาญ

“แหมลูกพ่อ แม่อุ้มท้องมากี่เดือน จำไม่ได้รึไง”

“อ้าว อะไรกัน” อยู่ ๆ พี่นาวาก็เดินขึ้นบันไดมา พอแม่เห็นเท่านั้นล่ะ แม่ก็รีบโผเข้าไปกอดทันที

“นี่ลูกชายหวาน อุ้ยตาย... ลูกชายอีกคนก็กำลังจะมีหลานให้อีก ถ้าลูกสาวหมอ แตะต้องไม่ได้ ก็โอเค๊”

เอาหลานมาขู่!

“พ่อคะ งั้นเอาหลานด้วยไหมล่ะ” พ่อก้มมองฉันทันที ก่อนที่จะจับหัวฉันออกห่างตัว

พลาดแล้วกู

“ห้ามท้องก่อนแต่ง... สัญญากับพ่อน้ำปั่น ว่าจะเซฟตัวเอง” เสียงเข้มจัง ตั้งตัวไม่ทันเลย ไม่เคยเจอพ่ออารมณ์นี้

“ค่ะ… จะพยายาม”

“ฮ่า ๆ ห้ามได้เหรอ เชื้อแม่แรง แม่ท้องก่อนแต่งนี่น่า” แม่ขำประชดประชันพ่อไม่หยุด จนพ่อหันไปมองนิ่ง ๆ แล้วดึงมือแม่เข้าไปในห้องทันที

ปัง! ค่ะ! ปิดประตูใส่หน้าลูกสองคน!

“หมอ…” ตามด้วยเสียงแม่

“ไปกันเถอะ” พี่นาวารีบเดินเข้าห้องตัวเอง แต่ฉันไม่... ฉันเอาหูแนบประตูฟัง จนเสียงแม่ค่อย ๆ เงียบลง อะไร? ไม่เถียงกันต่อเหรอ

เฮ้ย ไออุ่น! ฉันรีบวิ่งลงบันไดทันที เมื่อหน้าไออุ่นเด้งเข้ามาในหัว ตายจริง! เกือบลืมว่ามีนัดกับนาง

“น้ำปั่น!” เบรกแทบไม่ทัน อยู่ ๆ พี่นาวาก็ตะโกนเรียกตามหลัง พร้อมกับชี้ไปที่มืออีกข้าง ที่มีบราเซียสีชมพูหวานผูกโบว์ตัวนึง

“คะ เรียกเสียงดังเชียว”

“เอาของตัวเองคืนไป!” ของกู? ไม่ใช่ หรือว่า…

“ไม่ใช่ของปั่น” ฉันไม่กล้าบอกจริง ๆ ว่าพาปลายฟ้าไปนอนห้องพี่นาวามา เพราะพี่ฉันไม่ชอบให้ใครไปยุ่มย่ามในห้องตัวเองที่สุด!

“แล้วของใคร?”

“ไม่รู้ค่ะ” ฉันตอบส่ง ๆ ก่อนจะรีบวิ่งลงบันไดไปที่โรงรถ แล้วบึ่งออกมาทันที เวรจริง… เกือบซวย ทำไมวันนี้มีแต่เรื่องวะ

แถมฉันยังขับรถพ่อออกมาอีก จะโดนดุอีกไหมเนี่ย!

พอมาถึงร้านเวดดิ้ง ฉันก็เห็นไอ้ซินน์ และไออุ่นนั่งอยู่... สีหน้าแต่ละคนนี่แบบ ร้องเป็นเพลงได้ท่อนนี้เลย โกรธแค้นเคืองโกรธโทษฉันใย ฉันทำอะไรให้เธอเคืองโกรธ!

“อีกหนึ่งชั่วโมงร้านปิด มึงมาป่านนี้เนี่ยนะ” ไออุ่น

“ลำบากมนุษย์แม่อย่างกู” ไอ้ซินน์

“ทำไมต้องรอกูวะ เลือกก่อนดิ” ไออุ่นลุกขึ้น เดินมาหาฉันทันที

“ก็อยากรอเพื่อน อยากให้เพื่อนช่วยเลือก แต่เพื่อนหายสาบสูญ” ฉันรีบหลบตาไออุ่น ก่อนที่จะเดินไปที่ราวชุดเจ้าสาว แล้วเลือกคร่าว ๆ ยื่นให้มันลอง

“ทำเป็นหูทวนลม มึงรู้ไหม ว่าพี่เวียร์ลองชุดเสร็จ จนไปนอนรอที่โรงแรมไทม์แล้ว” ไอ้ซินน์เดินมาบ่นฉันอีกคน

“ซอรี่เพื่อน แบตหมดจริง ๆ มา ๆ เลือกชุดกัน” พูดจบฉันก็หยิบชุดเจ้าสาว ไปทาบตัวไออุ่น