พลิกชะตาหมอยา เฟิ่งชิงหัว นิยาย บท 153

ห้องลับก็ไม่นับว่าใหญ่เกินไป ตอนที่ลงมานั้นมีบันไดเชือกเส้นหนึ่งเชื่อมมาทางด้านล่าง หนานกงเยว่หลีเดินอยู่ด้านหน้า เฟิ่งชิงหัวตามมาทางด้านหลัง

เห็นได้ชัดว่าหนานกงเยว่หลีมาแบบมีแผน บนร่างพกคบไฟมาด้วยหนึ่งอัน จุดคบเพลิงในห้องลับขึ้น เฟิ่งชิงหัวก็เลยได้เห็นบรรยากาศที่อยู่ด้านนั้น

พื้นที่ด้านในนั้นดูท่าก็มีเพียงแค่ไม่กี่เมตรเอง ในนั้นมีชั้นวางหนังสือจัดวางไว้อยู่หลายชั้น บนชั้นหนังสือเป็นของเล่นโบราณที่ล้ำค่าจำนวนหนึ่ง และก็ยังมีชุดตำราด้วย

ผู้หญิงทั้งสองคนรูปร่างก็ไม่ได้ใหญ่อยู่แล้ว แต่ว่าเมื่อยืนอยู่ด้านในพื้นที่แคบเล็กเช่นนี้ก็เห็นได้ชัดว่าอึดอัดจนไม่สามารถขยับได้ตามสะดวกอยู่บ้างเล็กน้อย

หนานกงจี๋ผู้นี้เหตุใดจึงได้ทำห้องลับที่เล็กเช่นนี้ขึ้นมาได้ ยังเพียงเพื่อที่จะบรรจุสิ่งของพวกนี้ด้วย สิ่งของพวกนี้ดูไปแล้วก็มีมูลค่าแต่ก็ไม่ได้ถึงขนาดมีค่ามากถึงขนาดที่จะประเมินราคาได้ ในทางตรงกันข้ามกลับเห็นได้ชัดว่าค่อนข้างแปลกประหลาดด้วยซ้ำไป

เฟิ่งชิงหัวสังเกตดูอย่างไม่ได้คิดอะไร แต่หนานกงเยว่หลีที่อยู่ด้านข้างกลับรีบร้อนที่จะพลิกหาด้านในของกองตำรานั้นขึ้นมา แม้แต่ชุดตำราพวกนั้นก็พลิกขึ้นมาด้วยกัน ก็ไม่ทันได้สนใจตำแหน่งของสิ่งของที่จัดวางว่าจะทำให้หนานกงจี๋เกิดความสงสัยขึ้นมาภายหลังหรือไม่

เมื่อเห็นเฟิ่งชิงหัวยืนอยู่ไม่ขยับ หนานกงเยว่ลั่วขมวดคิ้วแล้วกล่าวว่า: “เจ้ายืนบื้ออยู่ทำไม่เล่า รีบหาสิ อีกประเดี๋ยวท่านพ่อกลับมาพบจะทำยังไง?”

คราวนี้เฟิ่งชิงหัวก็เลยรับคำออกมาได้ แต่มือกลับไม่ได้สัมผัสสิ่งของที่อยู่บนนั้นเลย เมื่อครู่นางได้สังเกตเห็นแล้วว่าสิ่งของพวกนี้แม้ว่าดูไปแล้วจะเหมือนกับวางอยู่บนชั้นวางหนังสืออย่างไม่ได้คิดอะไร แต่ว่าด้านบนนี้กลับถูกสาดฝุ่นผงที่เหมือนกับขี้ฝุ่นเอาไว้หนึ่งชั้น เมื่อสัมผัสเข้าไปก็ยากที่จะล้างให้หมดจดได้

เฟิ่งชิงหัวเพียงแต่ยืมมือของหนานกงเยว่หลีเพื่อดูรายละเอียดเนื้อหาของสิ่งของเหล่านั้น ทันใดนั้นนางก็ได้ยินเสียงหอบที่ค่อนข้างอ่อนแรงดังขึ้นเสียงหนึ่ง

เสียงหายใจหอบนั้นเบามาก ราวกับว่าคนที่กำลังหลับด้วยความง่วงแล้วพึมพำออกมาอย่างไม่ได้ตั้งใจ หากไม่ใช่เฟิ่งชิงหัวเป็นวรยุทธ์ อีกทั้งความสามารถในการได้ยินก็ยังไม่เลว เกรงว่าจะไม่ได้ยินเลยด้วยซ้ำ