พลิกชะตาหมอยา เฟิ่งชิงหัว นิยาย บท 155

ก็เห็นในมุมหนึ่งของถ้ำมีศีรษะสีน้ำตาลก้อนหนึ่งยื่นออกมา เป็นตัวนิ่มที่โตเต็มวัยแล้ว ศีรษะและขาหน้าติดอยู่ตรงช่องระหว่างรูถ้ำ อยากจะเข้ามาแต่เข้าไม่ได้ อยากจะออกไปก็ออกไม่ได้อีก บริเวณจมูกเนื่องจากถูกโขดหินชนเลยทำให้เลือดออก คราวนี้ก็เลยกำลังร้องโอดครวญด้วยเสียงอันแสนเจ็บปวดออกมา

เฟิ่งชิงหัวกลับคิดวิธีการที่จะออกไปขึ้นมาได้แล้ว เดินขึ้นไปทำให้ถ้ำสั่นสะเทือนไปหมด ตัวนิ่มนั้นก็กระเด็นออกมาจากชุดเกาะที่สวมอยู่

ขาหลังก็ยืนขึ้นมาได้อย่างแน่นิ่ง อุ้งเท้าหน้าพยักหน้าและคำนับไม่หยุดต่อเฟิ่งชิงหัวเพื่อแสดงความขอบคุณ

เฟิ่งชิงหัวเอนศีรษะมองมาทางเขาอย่าเกียจคร้าน ใช้คำพูดที่ตัวนิ่มจะเข้าใจได้อย่างเฉื่อยชาออกมาว่า: “ขอบคุณในบุญคุณการช่วยชีวิต เจ้าก็จะไล่ข้าไปเช่นนี้หรือ?”

ตัวนิ่มได้ฟังร่างที่ขยับอยู่เดิมจู่ๆ ก็นิ่งอึ้งไป ร้องเรียกออกมาจี๊ดๆๆ อย่างประหลาดใจ: “บรรพชน? ท่านฝึกตนจนกลายร่างเป็นคนได้แล้วหรือ?”

“บ้าบออะไร?” มุมปากของเฟิ่งชิงหัวขยับขึ้น

“ท่านไม่ใช่บรรพชนหรือ? งั้นเหตุใดท่านจึงเป็นภาษาของตัวนิ่มอย่างพวกเราได้” ท่าทางของตัวนิ่มที่บอกว่าข้ารู้ สีหน้าท่ทางที่ข้าพูดไว้ไม่ผิด แล้วควบคู่กับจมูกที่แหลมและดวงตาที่สั้นเหมือนเม็ดถั่วเขียวแล้ว ไม่ว่าจะดูยังไงก็ดูซื่อบื้ออย่างนั้นเลย

เฟิ่งชิงหัวขี้เกียจจะอธิบายให้เขาฟัง “เรื่องความจริงที่ตัวนิ่มไม่สามารถกลายร่างเป็นคนเช่นนี้” ได้เพียงกล่าวว่า: “ตอนนี้เจ้าหาที่ดินที่นุ่มสบายที่หนึ่งขุดรูให้ข้าหน่อย เอาที่เกือบจะให้ข้าลงไปอยู่ได้”

ตัวนิ่มเงยหน้ามองมายังเฟิ่งชิงหัวครู่หนึ่ง: “บรรพชน ท่านตัวใหญ่เกินไป หรือไม่ท่านก็เปลี่ยนกลับไปเป็นร่างเดิม แล้วก็มาขุดรูด้วยกันกับข้าเพื่อหาทางออกไปก็ดีกว่านะ ตัวนิ่มอย่างพวกเรา อย่างอื่นทำไม่เป็น เรื่องการขุดรูไม่ใช่ว่าเป็นที่หนึ่งหรือ”

เฟิ่งชิงหัวเคาะไปที่มันอย่างออกแรงครู่หนึ่ง: “หุบปาก ไม่ฟังคำพูดของบรรพชนแล้วใช่หรือไม่?”

ตัวนิ่มพยักหน้าอย่างน่าเวทนา: “หากเป็นเช่นนี้ ข้าก็ทำได้เพียงตามให้พวกลูกๆ หลานๆ ของข้ามาช่วยแล้วล่ะ?”

ก็เห็นว่าตัวนิ่มส่งเสียงจี๊ดๆๆ ร้องออกไปทางด้านปากถ้ำเล็กๆ อันนั้นที่มาก่อนหน้านั้น เป็นการกำลังเรียกพวกพ้องอยู่ เฟิ่งชิงหัวที่อยู่ด้านข้างฟังแล้วก็ยิ้มขึ้นที่มุมปากทันที

มันคิดว่านางที่เป็นบรรพชนจะหูไม่ดีขนาดนั้นเลยหรือ?

คิดไม่ถึงว่าจะบอกว่าตรงนี้มีบรรพชนตัวหนึ่งติดอยู่ในถ้ำ ทุกคนมาดูนี่เร็ว รีบมาหัวเราะเยาะเขาเร็วเข้า

ยังไม่พูดถึงปัญหาที่ว่าขำหรือไม่ขำ บรรพชนของตระกูลไหนเรียกเป็นตัวกันฮะ! จะเคารพผู้อาวุโสรักเด็กได้ไหมเล่า!

เดาว่าเป็นการยั่วยวนให้อยากรู้อยากเห็นเยอะเกินไป ผ่านไปไม่นานมาก ตัวนิ่ม 100 กว่าตัวทั้งเล็กใหญ่ต่างก็มาล้อมรอบขาของเฟิ่งชิงหัวเอาไว้ ราวกับคนที่คุกเข่าสองข้างอยู่บนพื้นในราชสำนักก็ไม่ปาน อุ้งเท้าหน้าประกบชิดกัน แหงนหน้ามองดูรูปร่างหน้าตาของเฟิ่งชิงหัว เปี่ยมไปด้วยความเคารพนับถือ

เฟิ่งชิงหัวคายคิ้วที่ขมวดออก ไม่คิดจะเอาเรื่องกับพวกสัตว์เซลล์เดียวพวกนี้ แล้วก็เริ่มสั่งการให้พวกมันขุดหลุม

โดยเริ่มขุดจากรูถ้ำที่พวกมันเข้ามาเลย เพื่อความระวังตัวแล้วที่ปากถ้ำก็ขุดเพียงขนาดเท่าคนหนึ่งคนออกไปได้ก็พอ ด้านในก็ขุดให้กว้างหน่อย

หลังจากเฟิ่งชิงหัวพาคนแซ่หยูออกมาได้แล้วก็เหลือตัวนิ่มฝูงหนึ่งเอาไว้ต่อท้ายเพื่อใช้ดินเหนียวปิดปากถ้ำเอาไว้ให้แน่น

“บรรพชนบอกแต่เพียงว่าปิดปากถ้ำให้สนิท น่าจะไม่ต้องปิดทางเดินด้วยมั้ง?” ตัวนิ่มตัวหนึ่งกล่าวโดยการเอาจมูกสีกันกับตัวนิ่มอีกตัว

“บรรพชนไม่ได้พูดงั้นก็ไม่ต้อง พวกเราเป็นตัวนิ่มนะไม่ใช่ตัวอุดถนนเสียหน่อย”

ตัวนิ่มตัวอื่นก็รู้สึกว่ามีเหตุผล หลังจากปิดทางเข้าให้แน่นหนาแล้วก็วิ่งเตลิดไปตามทางเลย

หลังจากเฟิ่งชิงหัวพาคนแซ่หยูออกมาทางปากถ้ำอีกด้านหนึ่ง จะว่าบังเอิญก็ไม่บังเอิญ คิดไม่ถึงว่าจะมาโผลที่เฟยเก๋อหลิวตันของหนานกงเยว่ลั่วพอดี ก็อยู่ตรงกลางของกลุ่มก้อนเขาเทียมจำลองที่ค่อนข้างลึกลับมาก