พลิกชะตาหมอยา เฟิ่งชิงหัว นิยาย บท 28

เฟิ่งชิงหัวได้ยินคำกล่าวเช่นนี้รู้สึกเพียงว่าได้ยินเรื่องพวกนี้มามากเกินไปแล้ว คนพวกนี้ ความตายมาอยู่ตรงหน้าถึงจะนึกขึ้นมาได้ว่าตัวเองยังมีครอบครัวที่ต้องเลี้ยงดู ก่อนเกิดเรื่องตอนที่เป็นสุนัขรับใช้ของคนอื่นทำไมไม่เคยคิดว่าจะส่งกระทบต่อทั้งครอบครัว?

“วันนี้ข้าจะตัดหัวของเจ้าซะ จะได้ไม่ทำให้ครอบครัวของเจ้าคอยหวาดระแวงทุกคืนทุกวัน เป็นเช่นไร?” หญิงสาวใช้แส้ยกคางของคนคนนั้นขึ้นแล้วกล่าวขึ้นมา

“พระชายาไว้ชีวิตด้วย พระชายาไว้ชีวิตด้วย ข้าน้อย ข้อน้อยก็แค่ทำตามคำสั่งเท่านั้น พระชายาได้โปรดเมตตาด้วย”

เดิมทีจู่ปู้นึกว่าพระชายาจะต้องถามเขาว่าตกลงใครเป็นคนสั่งการอย่างแน่นอน แต่แล้วหญิงสาวกลับไม่ได้ถาม แต่หันไปนั่งที่ห้องโถงแทน มือข้างหนึ่งประคองศีรษะเอาไว้กล่าวออกมาอย่างหละหลวม: “ในเมื่อเจ้าอ้อนวอนให้ข้าเมตตา เช่นนั้นข้าก็จะเมตตาเจ้าสักครั้งหนึ่ง ตอนนี้ ไปเรียกทุกคนในกรมคลังมาทันที รวมไปถึงใต้เท้าของพวกเจ้า บอกเขาว่า หากเขายังมาไม่ถึงภายในหนึ่งก้านธูป เช่นนั้นข้าก็จะให้เขาพักผ่อนตลอดไป!”

ถึงแม้จะเป็นคำพูดที่หละหลวม จู่ปู้นั่นกลับถูกลักษณะท่าทางของนางทำให้ตกใจ ไม่กล้าฝ่าฝืนเลยแม้แต่น้อย และไปหาถังเจี๋ยด้วยตัวเอง

ในตอนที่ใต้เท้าถังแห่งกรมคลังปรากฏตัวในห้องโถง ก็เห็นทหารทั้งหลายที่ไม่เป็นระเบียบเรียบร้อยในเวลาปกติตอนนี้แต่ละคนกำลังยืนหลังตรงมือถือไม้พลองสุยหั่วเอาไว้ มองไปทางประตูใหญ่ด้วยสายตาดุร้าย

ถังเจี๋ยรู้สึกตกใจอย่างมาก คนพวกนี้เปลี่ยนนิสัยไปอย่างนั้นหรือ?

แต่จู่ปู้กลับรู้อย่างชัดเจน เพราะตอนนี้บนร่างกายของเขายังปวดแสบปวดร้อนอยู่เลย

บนร่างกายของบางคนในกลุ่มคนพวกนี้ มากน้อยก็มีรอยแส้กันทั้งนั้น

เฟิ่งชิงหัวมีทักษะฝีมือในการเฆี่ยนตีคนอย่างมาก จะไม่เฆี่ยนตีเจ้าจนเนื้อตัวแตกยับ หนึ่งแส้ฟาดลงไปนอกจากรอยเขียวช้ำแล้วไม่มีปัญหาใดๆเลย แต่ความรู้สึกภายในมีเพียงคนที่ถูกตีเท่านั้นที่จะรู้ ความรุนแรงของความปวดแสบปวดร้อนนั่นยากที่จะบรรยายออกมาได้