ผมได้สืบทอดมรดกร้อยพันล้าน นิยาย บท 4960

“ได้ครับ !” คนขับรถพยักหน้า รีบหันตัวลงจากรถ กลับไปบนรถของตัวเอง

เด็กสาวที่อยู่ที่นั่งข้างคนขับ สีหน้าอัปลักษณ์อยู่หน่อย ๆ กำลังกอดมือถือเล่นเกมแนวแบตเทิลรอยัลอยู่ เธอในตอนนี้ กำลังมีอารมณ์ฆ่าอยู่ในเกมอยู่

เห็นคนขับรถขึ้นมา เธอเหลือบตามอง แล้วจ้องมือถือใหม่อีกครั้ง พลันเอ่ยถาม : “คุยกันเรียบร้อยแล้วใช่ไหม ? อีกห้านาฬิกาฉันจะไปแล้ว”

คนขับรถรีบพูด : “ประธานบอกว่า กิจกรรมในวันนี้สำคัญมาก และมีความหมายมากด้วย……”

เด็กสาวขัดจังหวะเขาทันที พูดด้วยน้ำเสียงเย็นชา : “สิ่งที่ฉันใจจดใจจ่อคืองานปกป้องสิ่งแวดล้อม ไม่ใช่งานการกุศล เดิมทีกิจกรรมพวกนี้ก็ไม่ใช่ประเภทที่ฉันชอบ หากว่าพวกคุณให้ฉันไปประท้วงชาวเอเชียใช้ตะเกียบ ประท้วงชาวยุโรปนั่งเครื่องบิน ประท้วงชาวอเมริกันขับรถยนต์ ฉันยังพอทนได้”

พูดถึงตรงนี้ เด็กสาวพูดด้วยใบหน้าจองหอง : “มิหนำซ้ำ เรื่องที่ช่วยเหลือไนจีเรียพวกนี้ นอกจากชาวไนจีเรียแล้ว ยังมีใครให้ความสนใจอีก ? มีเวลานี้ ฉันไปทำกิจกรรมประท้วงที่การประชุมการเปลี่ยนแปลงสภาพภูมิอากาศแห่งสหประชาชาติยังจะดีซะกว่า พ่อฉันบอกว่า สื่อมวลชนทั่วโลก ต่างให้ความสนใจข่าวของสหประชาชาติ รวมทั้งประเทศที่พัฒนาแล้ว ข่าวประเทศโลกที่สามอย่างไนจีเรียพวกนี้ ขึ้นพาดหัวข่าวของโลกทางตะวันตกไม่ได้หรอก”

คนขับรถฟังจนอ้าปากค้าง ในขณะเดียวกันนั้นก็โกรธอยู่ในใจอย่างมากเช่นเดียวกัน

แต่ว่า เรื่องนี้สำคัญอย่างยิ่ง เขาทำได้แต่พูดโดยข่มอารมณ์เอาไว้ : “ประธานบอกว่า ขอเพียงเธอให้ความร่วมมืออย่างเต็มที่ เขาก็จะมอบหิมาลายาแอร์เมสให้เธอหนึ่งใบ”

เด็กสาวเคลื่อนดวงตาจากบนหน้าจอมือถือออกทันที จ้องคนขับรถตาเขม็ง ถามด้วยความตกใจปกดีใจ : “จริงเหรอ ? ! หนังจระเข้หิมาลายาแอร์เมส ? คุณหลอกฉันอยู่ใช่ไหม ?”

คนขับรถพูดรับรอง : “แน่นอนว่าไม่ได้หลอกเธอ ! ประธานรักษาคำพูดอยู่เสมอ”