ผมได้สืบทอดมรดกร้อยพันล้าน นิยาย บท 4965

แต่ว่า เขารู้กฎในองค์กร ทุกเรื่องล้วนมีแผนเตรียมการไว้หลายชุด สำเร็จมีแผนการที่ตามมาของความสำเร็จ ล้มเหลวก็มีแผนการที่ตามมาของความล้มเหลว

จากสถานการณ์ในตอนนี้ แม้ว่าทหารม้ากล้าพบปัญหาไม่สามารถเดินทางมาถึงกอเทนเบิร์ก แต่ว่าภารกิจการขนส่งการบินที่ควรทำให้สำเร็จก็ยังคงต้องทำให้สำเร็จต่อไป เพื่อไม่เป็นการเปิดโปงตัวตนของตัวเองและนักบิน เขาต้องส่งของการกุศลสามคันรถบรรทุกนี้เข้าไป ให้เครื่องบินที่รอหลายชั่วโมงลำนั่น บรรทุกของพวกนี้กลับไนจีเรีย ทั้งนี้จะได้ไม่มีคนตรวจว่ามีปัญหา จากความผิดปกติที่เครื่องบินไม่บรรทุกของ หลังจากมีคนตรวจเส้นทางนี้

เพียงแต่ ในเมื่อตอนนี้ภารกิจของทหารม้ากล้าล้มเหลว บุคคลเป้าหมายที่เดิมทีเขาต้องรับผิดชอบขนส่งนั้น ย่อมไม่อยู่แล้วด้วยเช่นกัน ดังนั้นไม่จำเป็นต้องใช้โลลิต้าเด็กสาวปกป้องสิ่งแวดล้อมนั่นแล้ว

ครั้นแล้ว เขารีบส่งข้อความให้ลูกน้องของตัวเองทันที เนื้อหามีเพียงอักษรหกตัว : ให้โลลิต้าไสหัวไป !

คนขับรถคนนั้นที่ก่อนหน้านี้ยังพูดจาดีกับโลลิต้าอยู่ หลังจากได้รับข้อความนี้ ก็รีบพูดกับโลลิต้าด้วยใบหน้าบึ้งตึง : “เอาล่ะ วันนี้ถึงแค่นี้พอ เธอนัดกับเพื่อนไว้เรียบร้อยแล้วไม่ใช่เหรอ ? งั้นตอนนี้เธอกลับไปได้แล้ว”

“อะไรนะ ?” เด็กสาวซักถามด้วยความเดือดดาลทันที : “ทำไมตอนนี้ให้ฉันกลับไปแล้วล่ะ ? สัญญาไว้แล้วว่าจะมอบหิมาลายาแอร์เมสให้ฉันหนึ่งใบ หลังจากฉันทำภารกิจในวันนี้ให้สำเร็จไม่ใช่หรอกเหรอ ?”

คนขับรถพูดด้วยน้ำเสียงเย็นชา : “เมื่อกี้เธอพูดได้ถูกต้อง นักข่าวสื่อมวลชนไม่สนใจข่าวที่เกี่ยวข้องกับไนจีเรียหรอก เลยไม่ได้มากัน การสัมภาษณ์ที่กำหนดไว้แต่แรกนั่นยกเลิกไปแล้ว ที่นี่ไม่ต้องการเธอแล้ว”

เด็กสาวพูดด้วยความโกรธเกรี้ยว : “ต้องการหรือไม่ต้องการนั้นเป็นปัญหาของพวกคุณ ฉันไม่สนใจว่าพวกคุณจะต้องการหรือเปล่าหรอก ในเมื่อรับปากเรื่องของฉัน ก็ต้องทำตามสัญญาสิ ! หากว่าฉันไม่ได้มอบหิมาลายาแอร์เมสของฉัน งั้นฉันก็จนคอยที่นี่ไปตลอด จนกว่าฉันจะเห็นมอบหิมาลายาของฉัน !”

“ยังจะอยากได้หิมาลายา ?”

คนขับรถนั่นเค้นเสียงหึ พูดด้วยความเหยียดหยาม : “หากว่าเธออยากฝันกลางวัน ก็รีบลงจากรถไสหัวกลับไปทำที่บ้านซะ”

โลลิต้าพูดด้วยความโกรธ : “พวกคุณเป็นคนรับปากฉันแท้ ๆ มีสิทธิ์อะไรถึงได้พูดกลับไปกลับมา ?”

คนขับนั่นพูดด้วยความโมโห : “นั่นมีเงื่อนไขว่าหลังจากเธอทำงานสำเร็จ ตอนนี้เรื่องมันเหลวเป๋วแล้ว ไม่ต้องการให้เธอทำแล้ว เข้าใจไหม ?”

โลลิต้าเบะปาก พูดด้วยเสียงเย็นยะเยือก : “ฉันไม่สนหรอก อย่างไรซะพวกคุณสัญญาฉันแล้วก็ต้องทำตามสัญญา ไม่อย่างนั้นละก็ ฉันไม่จบเรื่องนี้กับพวกคุณแน่ !”

คนขับรถกำลังจะพูด คราวนี้ รถข้างหน้าได้สตาร์ทเครื่องยนต์แล้ว ค่อย ๆ ออกจากที่จอดรถ เตรียมจะเข้าไปในเขตขนส่งสินค้าสนามบิน

คนขับรถเข้าใจดี คือต้องการที่จะรีบเอาของที่รถบรรทุกสามคันนั้นบรรทุกไว้ไปส่งที่โบอิ้ง 777 ลำนั้น ให้มันขนส่งกลับไปไนจีเรียได้ทันเวลา เมื่อเป็นแบบนี้ เส้นทางนี้ก็จะไม่หลงเหลือเบาะแสใด ๆ เอาไว้

ครั้นแล้ว เขาก็สตาร์ทรถยนต์ จากนั้นบอกกับโลลิต้า : “ลงรถ อย่าหน่วงเวลาฉันทำงานสำคัญ”

“ฉันไม่ลง !” โลลิต้าพูดด้วยสีหน้าดุร้าย : “สั่งให้ฉันลงรถ แกกล้าได้ยังไง ! แกรู้ว่าสถานะฉันว่าคืออะไรไหม? ! อยากให้ฉันลงรถก็ได้ บอกฉันก่อนว่าเมื่อไหร่จะเอาหิมาลายามาให้ฉันก่อน !”

คนขับรถนั่นกระโดดลงจากรถด้วยความเดือดดาล อ้อมไปนอกประตูข้างคนขับ ดึงประตูออกทันที จากนั้นหิ้วโลลิต้าจากในรถออกมา เหมือนหิ้วลูกเจี๊ยบอย่างไรอย่างนั้น จากนั้นโยนเธอลงบนพื้นอย่างป่าเถื่อน พูดด้วยเสียงเย็นยะเยือก : “อยากจะได้หิมาลายาก็กลับไปเอาที่พ่อแกนู้น ! ขืนยังพูดจาไร้สาระอยู่อีก ระวังคืนนี้ฉันจะไปฆ่าพ่อแกก่อนซะล่ะ !”

พูดจบ เขาก็ไม่สนใจโลลิต้าอีก หันตัวขึ้นรถบรรทุก สตาร์ทเครื่องยนต์ออกจากที่จอดรถไป

ความคิดเห็น

ความคิดเห็นของผู้อ่านเกี่ยวกับนิยาย: ผมได้สืบทอดมรดกร้อยพันล้าน