จักรพรรดิเชียนตกสวรรค์ นิยาย บท 1862

หลินหยุนหายใจเข้าลึกๆอีกครั้ง จากนั้นก็พูดพึมพำ "ในยุคบรรพกาล พึ่งเริ่มสร้างหมื่นจักรวาล มันมีสิ่งของที่เยอะมากๆและเหนือความคาดหมายจริงๆ"

"แผ่นศิลาหินอันนี้ เมื่ออยู่ในยุคสมัยนั้น มันคงเป็นสมบัติที่ล้ำค่ามากๆ ความแข็งแกร่งของมัน ถึงแม้ไม่ใช้วิชาอิทธิฤทธิ์ปาฏิหาริย์ออกมา แต่ถ้าตอนต่อสู้กับศัตรู อาศัยตอนที่ศัตรูไม่ได้ระวังตัว และใช้แผ่นศิลาหินอันนี้ทุบลงไป ร่างกายของศัตรูก็คงแตกเป็นเสี่ยงๆ!"

เมื่อนึกถึงเรื่องนี้ หลินหยุนรีบใช้พลังจิตวิญญาณห่อหุ้มมัน เพื่อเอามันเข้าไปในแหวนเก็บของ แต่แผ่นศิลาหินอันนี้แปลกประหลาดมากๆ

หลินหยุนปลดปล่อยพลังจิตวิญญาณออกมาอย่างสุดกำลัง ยังดีที่สามารถเก็บแผ่นศิลาหินเข้าไปในแหวนเก็บของได้

หลินหยุนถอนหายใจยาวๆออกมา จากนั้นก็เดินขึ้นไปบนยอดเขา

แต่ในเวลานี้ มีพลังที่แข็งแกร่งมากๆพุ่งออกมาจากยอดเขา วินาทีต่อมา มีชายชราใส่ชุดสีขาวปรากฏตัวด้านหน้าหลินหยุน

ชายชรามองหน้าหลินหยุนและพูดอย่างเคร่งขรึม "สถานที่แห่งนี้ ไม่ใช่สถานที่ที่แกควรมา รีบจากไปเดี๋ยวนี้ ไม่งั้นก็อย่างหาว่าฉันไม่เกรงใจละกัน!"

"ฉันรู้จักฐานะของแก วันนี้ฉันจะปล่อยแกไป!"

"เด็กหนุ่ม รีบจากไปเดี๋ยวนี้ อย่าคิดจะมาอวดดีตรงนี้!"

สายตาของหลินหยุนเปล่งประกาย เขามองหน้าอีกฝ่ายและรู้สึกใบหน้าของคนๆนี้ไม่คุ้นชินเลย แต่อีกฝ่ายกลับฝึกฝนถึงจ้าวครองสี่เต๋าแล้ว

คิดว่าฐานะของอีกฝ่ายคงไม่ธรรมดาอย่างแน่นอน

หลินหยุนไม่ได้พูดอะไรอีก เขาหันหลังและลงจากยอดเขา แต่ในเวลานี้ ชายชราก็พูดอย่างเคร่งขรึม "รอเดี๋ยว! เอาแผ่นศิลาหินอันนั้นออกมาด้วย!"

อันที่จริง การกระทำต่างๆของหลินหยุนที่อยู่ตรงนี้ เขาได้มองเห็นตั้งนานแล้ว แต่อีกฝ่ายไม่ได้ปรากฏตัวเท่านั้น

หลินหยุนพูดอย่างเย็นชา "แกคิดว่าฉันกลัวแกเหรอ?"

จ้าวครองสี่เต๋ารับมือได้ยากมากๆ ถ้าหลินหยุนอยากจะเอาชนะอีกฝ่ายหรือสังหารอีกฝ่าย มันเป็นเรื่องที่เป็นไปไม่ได้อยู่แล้ว

ก่อนหน้านี้เขาเคยต่อสู้กับจ้าวครองสามเต๋าอย่างจื้อหั่วมาแล้ว พวกเขาต่อสู้ด้วยการใช้พลังกฎเกณฑ์ สุดท้ายแล้วพวกเขาสู้กันได้อย่างสูสี

เมื่อต้องเผชิญหน้ากับจ้าวครองสี่เต๋า เขาไม่มีโอกาสชนะอยู่แล้ว

แต่มันไม่ได้แสดงว่าจ้าวครองสี่เต๋าสามารถทำอะไรเขาได้

อย่างน้อย ถ้าอีกฝ่ายอยากจะสังหารหลินหยุน มันเป็นเรื่องที่เป็นไปไม่ได้อยู่แล้ว

ดังนั้น เมื่ออีกฝ่ายให้หลินหยุนออกไป หลินหยุนไม่อยากจะมีเรื่อง เขาก็เลยยอมรับและจะจากไป

แต่ถ้าจะให้หลินหยุนเอาแผ่นศิลาหินออกมา มันเป็นเรื่องที่เป็นไปไม่ได้อยู่แล้ว

เมื่อได้ยินคำพูดของหลินหยุน ชายชราชุดขาวก็พูดอย่างดูถูก "เด็กหนุ่ม แกคิดว่าตัวเองสามารถต่อสู้กับจื้อหั่วได้อย่างสูสี แกก็มีสิทธิ์มาพูดจาอวดดีต่อหน้าฉันได้เหรอ?"

"ในเมื่อเป็นแบบนี้แล้ว ถ้างั้นก็อย่าหาว่าฉันไม่ให้โอกาสแกมีชีวิตรอดก็แล้วกัน!"

เมื่อพูดจบ พลังของกฎเกณฑ์แห่งน้ำแข็งก็ปะทุออกมา

สายตาของหลินหยุนเย็นชาทันที พลังกฎเกณฑ์แห่งกระบี่ก็ปรากฏ

อย่างไรก็ตามในเวลานี้ มีคนๆหนึ่งบินเข้ามาอย่างรวดเร็ว

เมื่อคนๆนั้นมาถึง เขาก็พูดด้วยรอยยิ้ม "สหายหลินอยู่ตรงนี้นี่เอง พวกเราเจอกันอีกแล้ว!"

คนที่มาไม่ใช่ใครที่ไหน เขาคือหมังเซิง

เมื่อหลินหยุนหันไปมองเห็นหมังเซิง ทำให้เขารู้สึกแปลกใจเหมือนกัน แต่หลินหยุนก็พยักหน้าและพูด "สหายหมังเซิง บังเอิญจริงๆ!"