สัญญารัก คบกับประธานฮั่ว30วัน นิยาย บท 724

ไม่นาน ห้องโถงก็มีเสียงดังขึ้น

เสียงโทนต่ำ ดังขึ้นช้าๆ

“เงื่อนไขข้อที่สองง่ายมาก นายไปหากระบองเพชรใหม่มาสูงประมาณครึ่งตัวของคน เย้นหว่านชอบ”

เย้นหว่านมีคำถามขึ้นมาในหัว เธอชอบกระบองเพชรตั้งแต่เมื่อไหร่กัน?

“กระบองเพชร?”

เซอร์ยุนซีพูดซ้ำอย่างตกใจ ขนาดเสียงยังขึ้นสูงไปด้วย

นี่เป็นคำขอแปลกๆอะไรกัน?

หรือว่าโห้หลีเฉินไม่รู้ว่า รอบด้านที่นี่เต็มไปด้วยภูเขาหิมะ ภายในประเทศอากาศก็มีอุณหภูมิต่ำ มีน้ำไหลลื่นดี ไม่มีที่ไหนที่เป็นทะเลทรายเลย

ยิ่งไม่มีกระบองเพชรพืชที่เติบโตขึ้นในทะเลทรายโดยเฉพาะหรอกนะ

จะให้เขาไปหาที่ไหนเนี้ย?

โห้หลีเฉินอารมณ์ยังคงเรียบเฉย และเริ่มรู้สึกไม่พอใจ

“ไปหามาเถอะ”

คำพูดง่ายๆสี่คำ ก็เป็นเหมือนกับการไล่ทางอ้อม

เซอร์ยุนซีขมับกระตุก สีหน้าลังเลและลำบากใจ

เขาลังเลสักพัก และพูดอย่างสับสนว่า

“พี่ ในประเทศไม่มีกระบองเพชรเลย ต้องไปหาด้านนอกอย่างเดียว แต่พี่ก็รู้ ประเทศเบียนหนานเข้ามายาก ออกไปก็ไม่ง่าย……”

“แล้ว?”

โห้หลีเฉินพูดตัดคำพูดของเซอร์ยุนซีด้วยโทนเสียงไม่สูงมากไม่ต่ำมาก ในน้ำเสียงนั้น เหมือนมีกลิ่นอายของความไม่พอใจแล้ว

เสียงของเซอร์ยุนซีหยุดชะงัก หัวใจหดลงไปตามๆกัน

วินาทีต่อมา น้ำเสียงเขาก็เปลี่ยนไป

“แต่ถึงแม้จะเป็นแบบนี้ ก็หยุดฉันไปนำกระบองเพชรกลับมาไม่ได้! ในเมื่อเสี่ยวหว่านชอบ ฉันจะต้องเอามาให้เธอให้ได้”

เย้นหว่านที่แอบฟัง “……”

ฉู่ฉู่ “……”

บอดี้การ์ดสี่คน “……”

พวกเขาเหมือนพบเรื่องที่ไม่ได้การ น่าจะเป็นท่านดยุกผู้สูงส่ง ดูเหมือนจะไม่ค่อยมี……จังหวะ?

เปลี่ยนหน้าเร็วกว่าพลิกหนังสือเสียอีก

เย้นหว่านหันไปมองฉู่ฉู่ ถามเสียงเบาว่า “ที่นี่ของพวกเธอระยะทางห่างจากทะเลทรายเท่าไหร่?”

ฉู่ฉู่ส่ายหน้า “ไม่รู้เหมือนกัน ฉันไม่เคยออกไป”

บอดี้การ์ดคนหนึ่งพูดต่อว่า “ตามที่ฉันรู้ พื้นที่ทะเลทรายใกล้ที่สุด ก็มีสองหมื่นกิโลเมตรได้ และพวกเรานั่งเครื่องบินไปไม่ได้ การเดินทางท่ามกลางหิมะนี้ ไปกลับครั้งหนึ่ง ถ้าปลอดภัย น้อยสุดก็น่าจะเดือนกว่า”

หนึ่งเดือนกว่า?

งั้นแปลว่าอะไรล่ะ เซอร์ยุนซีไปกลับ อย่างน้อยก็จะมีหนึ่งเดือนที่หายไป!

ตามความคืบหน้าในการหายาของโห้หลีเฉินในตอนนี้ ไม่นานอาจจะได้ยา นั่นก็แปลว่า ก่อนที่พวกเขาจะออกจากประเทศเบียนหนานได้อย่างปลอดภัย ก็จะไม่เจอกับเซอร์ยุนซีอีก

เย้นหว่านดีใจจนหัวเราะเสียงดัง นี่เป็นข่าวดีในหลายวันมานี้ที่เธอได้ยินมาเลย

ขนาดกระบองเพชรที่รอบตัวมีหนาม เธอก็เริ่มชอบแล้ว

ฉู่ฉู่มองดูท่าทางดีใจของเย้นหว่านที่ปกปิดไว้ไม่อยู่ ก็อดไม่ได้บ่นไปว่า

“เสี่ยวหว่าน เธอชอบกระบองเพชรขนาดนั้นเลยเหรอ? แต่อากาศที่นี่ของพวกเรา อาจจะปลูกกระบองเพชรไม่ได้นะ”

ถ้านำกลับมา กลับต้องตาย เย้นหว่านก็คงจะเสียใจแย่?

เย้นหว่านไม่สนใจว่าจะปลูกได้หรือไม่ได้หรอกนะ ที่เธอดีใจคือไม่ต้องเจอกับเซอร์ยุนซีอีก

เธอยิ้มกว้าง และตอบไปว่า “ชอบสิ ชอบมากเลย”

ในคำพูดนั้น เธอมองออกไปนอกม่านด้วยความคาดหวัง อยากให้คุยกันจบเร็วๆ เซอร์ยุนซีรีบออกไป

เธออดไม่ได้อยากกอดโห้หลีเฉินเต็มทีแล้ว

ผู้ชายของเธอเก่งจริงๆด้วย ทรมานเซอร์ยุนซีไปรอบหนึ่ง แก้แค้นให้เธอ และยังสกัดตัวเซอร์ยุนซีออกไปได้อย่างเงียบๆอีกด้วย

แต่ทว่า ในขณะนี้เอง เสียงที่ไม่ลงรอยกันดังขึ้น

“พืชที่เติบโตในทะเลทรายที่แห้งแล้งได้ เป็นสิ่งที่ฉันชื่นชมและนับถือมาตลอด พี่คะ ตอนที่นำกระบองเพชรกลับมา เอาให้ฉันดูด้วยนะ เปิดโลกฉันหน่อย”