สัญญารัก คบกับประธานฮั่ว30วัน นิยาย บท 757

เธอไม่สามารถควบคุมอะไรได้ เธอเข้ามาที่นี่แค่ตั้งใจสำรวจเส้นทาง ถ้ายิ่งได้เมล็ดแมกโนเลียด้วย เช่นนั้นก็ยิ่งสมบูรณ์แบบ

แผนผังในโรงเรือนที่นี่ทั้งหมดค่อนข้างเป็นธรรมชาติ ในความรกก็มีความเป็นระเบียบ การเดินอยู่ในนี้ให้ความรู้สึกร่มรื่นสบายตาน่ามอง

และพืชทุกชนิดล้วนอยู่ในสถานที่ที่ไม่สะดุดตา แขวนแท็กป้ายเล็กๆ ระบุชื่อและลักษณะของพืชชนิดนั้นๆ

ซึ่งเย้นหว่านก็ค้นพบว่า สภาพแวดล้อมภูมิอากาศที่นี่มีการกำหนดแผนเอาไว้ พืชเขตร้อนปลูกในเขตร้อนชื้น เขตหนาวหรือเขตแห้งแล้งก็ล้วนมีสถานที่ของมันเช่นกัน

เมล็ดแมกโนเลียไม่ได้อยู่ที่นี่

เมล็ดแมกโนเลียชอบความชื้นและเย็น มันจะต้องอยู่ในพื้นที่อื่นแน่ๆ

เย้นหว่านมองไปรอบๆ และพูดกับเซอร์ยุนซีว่า

“ที่นี่ยังต้องใช้เวลาอีกนานใช่ไหม ฉันไปเดินเล่นที่อื่นได้ไหม”

“ผมจะไปเป็นเพื่อนคุณ”

เซอร์ยุนซีตอบโดยไม่ลังเล

เย้นหว่านแสนจะไม่อยากเดินกับเขาเลย แต่ที่นี่มันกว้างใหญ่มาก แต่ตามทางแทบไม่มีสิ่งมีชีวิตอยู่เลย เธอตัวคนเดียวอาจจะหลงทางได้ทุกนาที

เย้นหว่านจึงพยักหน้า “ไปเถอะ”

เซอร์ยุนซีดวงตาเปล่งกายสดใสท่วมท้น เย้นหว่านต้องอยากเดตกับเขาตามลำพังแน่เลยใช่ไหม

เขารู้สึกตื่นเต้นจนจะลอยขึ้นฟ้าอยู่แล้ว

ใจเย้นหว่านอยากค้นหาเมล็ดแมกโนเลีย ไม่ได้สังเกตเห็นอารมณ์ของเซอร์ยุนซีเลย

เธอเดินไปมองไปพลางถามว่า

“แถวนี้คือเขตร้อนเหรอ แล้วพืชเขตหนาวเติบโตที่ไหนล่ะ”

เขตหนาวเหรอ

เซอร์ยุนซีเลิกคิ้วและยิ้มอย่างมีความหมาย

เขาชี้ไปทิศทางหนึ่ง “ทางนี้”

เย้นหว่านเดินไปทางนั้นโดยไม่ได้คิดอะไรมาก

ที่นี่กว้างใหญ่มาก เย้นหว่านเดินอยู่นาน จนขาเริ่มปวดและอ่อนแรงแล้ว กระทั่งในที่สุดก็สัมผัสได้ถึงอากาศเย็นๆ

เหมือนกับการเปลี่ยนจากฤดูร้อนเป็นฤดูใบไม้ร่วง อากาศมันเย็นลง

ข้างหน้าจะต้องเป็นพืชเขตหนาวแน่นอน

เย้นหว่านดวงตาเป็นประกาย เริ่มเกิดความตื่นเต้น เดินไปข้างหน้าอย่างกระตือรือร้น

เซอร์ยุนซีมองดูเย้นหว่าน สายตาลึกล้ำยากจะคาดเดาขึ้นเรื่อยๆ

“ฮัดชิ้ว!”

อุณหภูมิเริ่มเย็นลง เย้นหว่านที่ยังสวมเสื้อผ้าตัวเดียว จึงจามออกมาอย่างช่วยไม่ได้

เซอร์ยุนซีจ้องมองตรงไปยังเย้นหว่าน แววตามืดลงทันที

เขารีบถอดเสื้อนอกอย่างรวดเร็ว แล้วคลุมบนตัวเย้นหว่าน ร่างสูงใหญ่เข้าไปยืนข้างเย้นหว่านด้วยระยะห่างที่ใกล้ชิดมาก

เสื้อของชายหนุ่มมีอุณหภูมิของเขาประหนึ่งเครื่องทำความร้อน ให้ร่างกายที่เย็นๆ ของเย้นหว่านอบอุ่นขึ้นมาก

แต่มันก็ทำให้เธอตัวแข็งทื่อเพราะความไม่คุ้นชินอย่างมาก

นอกจากโห้หลีเฉิน เธอเหมือนจะไม่คุ้นชินกับการใกล้ชิดกับผู้ชายทุกคน แม้จะเป็นแค่เสื้อตัวเดียวก็ตาม

เย้นหว่านวางมือบนเสื้อ ตั้งใจจะถอดมันคืนเขา แต่เธอเพิ่งขยับ ทันใดนั้นผู้ชายตรงหน้าก็กลับเข้ามาใกล้

ส่วนสูงร้อยเก้าสิบราวกับภูเขาลูกใหญ่กดดันเข้ามา เย้นหว่านตกใจรีบก้าวถอยหลัง จนไปพิงกับต้นไม้

เซอร์ยุนซีเข้ามาใกล้โดยใช้มือข้างหนึ่งค้ำต้นไม้ กักขังเย้นหว่านไว้ในอ้อมแขนของเขา

ดวงตาของเขามืดสลัว ใบหน้าหล่อเหลากำลังเข้าใกล้เย้นหว่านทีละนิด

ชั่วขณะที่ลมหายใจผสานเข้าด้วยกัน ริมฝีปากของเขาก็ใกล้เข้ามาเรื่อยๆ

เย้นหว่านตกตะลึงตัวแข็งทื่อ

แม้เซอร์ยุนซีปกติจะปัญญาอ่อน พูดจาเรื่อยเปื่อยไร้สาระ แต่ก็ไม่เคยทำอะไรเย้นหว่านจริงๆ เลยสักที เมื่อครู่ยังช่วยเธอไว้ เย้นหว่านจึงวางใจไม่ระวังเขาไปโดยไม่รู้เนื้อรู้ตัว

กลับลืมไปว่าคนคนนี้ก็ยังเป็นผู้ชายอันตราย

“คุณ คุณทำอะไร ออกไปเดี๋ยวนี้!”

เย้นหว่านตวาดอย่างตกใจ

เซอร์ยุนซีมองเย้นหว่านด้วยสายตาเร่าร้อน ราวกับลูกไฟเผาไหม้ไปยันก้นบึ้งดวงตา