ผมได้สืบทอดมรดกร้อยพันล้าน นิยาย บท 3529

ในตอนนี้เอง ประตูห้องข้างๆก็ถูกเปิดออกมาโดยผู้ชายกล้ามใหญ่ปลือยท่อนบนสบถด่าอย่างโมโหว่า “นายอยากตายหรือไง? มาเคาะประตูอะไรตั้งแต่เช้า? เดี๋ยวตีหัวแตกเลย!”

เมื่อเผชิญหน้ากับผู้ชายไว้เคราใส่กางเกงยีนคลาสสิค สมิธก็รีบเอ่ยขอโทษ “ขอโทษครับๆ ผมจะเบาๆ….”

ผู้ชายกล้ามใหญ่กัดฟัน “เบาๆงั้นเหรอ? ตั้งแต่นี้เป็นต้นไป ถ้านายกล้าส่งเสียงออกมาแม้แต่นิดเดียวล่ะก็ ฉันเตะตูดนายแน่！”

สมิธรีบเงียบปาก ยกมืออย่างนอบน้อม ด้วยสีหน้าท่าทางหวั่นกลัว

อีกฝ่ายยอมปล่อยเขาไป แล้วหันหลังเดินกลับเข้าไปในห้อง

สมิธทำอะไรไม่ได้ นอกจากนั่งขัดสมาธิลงตรงหน้าห้องเว่ยเลี่ยง พึมพำในใจว่า “เคาะประตูไม่ได้ งั้นนั่งรอเว่ยเลี่ยงอยู่ตรงนี้ก็ได้ใช่ไหม? ฉันไม่เชื่อหรอกว่าเว่ยเลี่ยงจะหลบฉันได้ตลอด จะไม่ออกมาทานข้าวเช้าเลยหรือไง? นี่มันชั้นยี่สิบสองเลยนะ เขาคงไม่ปีนหน้าต่างลงไปหรอกใช่ไหม……”

เมื่อตัดสินใจได้แน่วแน่ สมิธก็นั่งรออยู่หน้าห้องเว่ยเลี่ยง ต่อให้ท้องจะร้องโครกครากเขาก็ไม่กล้าลุกไปไหน

ขณะเดียวกัน เขาก็เอาแต่โทรหาเว่ยเลี่ยงซ้ำๆ แต่น่าเสียดาย ไม่ว่าจะโทรไปตอนไหนอีกฝ่ายก็ปิดเครื่องอยู่ตลอด

ในระหว่างนี้เขาก็ไหว้วานให้พนักงานโรงแรมลองโทรเข้าโทรศัพท์ในห้องของเว่ยเลี่ยงช่วยอีกแรง ทว่าคำตอบที่ได้รับคือยังไม่มีคนรับเหมือนเดิม

สมิธรอจนถึงตอนเที่ยง ในตอนนี้เอง เครื่องบินที่เว่ยเลี่ยงโดยสารก็ลงจอดที่สนามบินเมืองจินหลิงในช่วงค่ำ

ทั้งสองประเทศเวลาต่างกัน12ชั่วโมง ดังนั้นทางเมืองจินหลิงในขณะนี้จึงเป็นเวลาเที่ยงคืนพอดี