ผู้ชนะเลศคือราชา นิยาย บท 24

บทที่ 24 แขกที่เคารพมากที่สุด

MG Club

หลังจากวางสายไป หลี่ต้าเป่าก็ยิ้มพลางโยนโทรศัพท์ไปอีกทาง： “ขนาดนั้นเลยเหรอ คิดว่าตัวเองใหญ่มาจากไหนงั้นเหรอ？”

เรื่องของย่านสลัมที่ภาคตะวันตกของเมือง เป็นเขาที่หาคนไปจัดการจริงๆ ด้วย

ในใจของหลี่ต้าเป่า เฉินตงเป็นเพียงแค่คนที่เคยกระดิกหางดุกดิกอยู่ข้างกายเขาก็เท่านั้นเอง

ถึงจะมีคนช่วยเหลือ ให้เฉินตงซื้อไท่ติ่ง แต่เขาก็ไม่มีทางปล่อยให้หมาตัวเล็กๆ นั้นมาเหยียบหัวเขาแน่นอน

ในสถานการณ์แบบนี้ ครั้งก่อนที่ตรอกภายนอกของMG Club เขาถูกคนของเฉินตงสั่งสอนไปไม่น้อย

หลังพิงพี่เขยของเขาที่เป็นเหมือนภูเขาลูกใหญ่ การแก้แค้นนี้ทำไมจะทำไม่ได้？

เขารู้ว่าเฉินตงมีคนช่วยอยู่เบื้องหลัง แต่จะช่วยอย่างไร ก็คงไม่มีทางเหมือนที่พี่เขยช่วยเขาหรอก？

“พี่ต้าเป่า เกิดเรื่องอะไรขึ้นเหรอ？” หญิงที่แต่งหน้าจัดซบอยู่ในอ้อมกอดของหลี่ต้าเป่า

หลี่ต้าเป่ายักไหล่： “ก็แค่หมาเห่านะ หมาที่คิดว่าตัวเองเป็นคนไปแล้ว คุณว่ามันตลกไหม？”

ผู้หญิงชี้ไปที่อกของหลี่ต้าเป่าก่อนจะทำนิ้ววนเป็นวงกลม พลางพูดเสียงอ่อยว่า： “พี่ต้าเป่า……”

หลี่ต้าเป่าเลิกคิ้วขึ้น ความไม่พอใจนั้นมันหายไปในพริบตา พลางเต็มไปด้วยรอยยิ้มแห่งตัณหา

……

หลังจากวางสายไป เฉินตงก็โทรหาท่านหลง

หลี่ต้าเป่าเก่งกาจแค่ไหน เขานั้นรู้ดีกว่าใคร ทำเรื่องแบบนั้นออกมา เขามีวิธีร้อยแปดที่จะเล่นงานหลี่ต้าเป่า

แต่พี่เขยของหลี่ต้าเป่านั้น ทำให้เขาลังเล

เคยเป็นถึงเจ้านายเก่าของเขา คนคนนั้นให้ความรู้ความเคารพแก่เขา เขาถึงได้ขึ้นมาอยู่ในตำแหน่งรองผู้บริหารได้ภายในเวลาเพียงแค่สามปี

เขารู้ดี เกี่ยวกับความสามารถของเจ้านาย ไม่มีทางได้เลื่อนตำแหน่ง เพียงเพราะว่าเขาช่วยหลี่ต้าเป่าอยู่หลายครั้งหลายหน และหลี่ต้าเป่าได้มายืนอยู่ข้างกายอย่างงสง่างาม

ถ้าเกิดว่าไม่สามารถโน้มน้าวเจ้านายคนนั้น มันทำให้หลี่ต้าเป่าไม่มีทางกุมอำนาจต่อรองและหาที่พึ่งได้ ถึงแม้ว่าครั้งนี้จะแก้ไขไปเรียบร้อยแล้ว แต่ด้วยนิสัยที่เจ้าคิดเจ้าแค้นของหลี่ต้าเป่า ทำให้ไม่นานก็ก่อเรื่องอื่นขึ้นมาอีก

ครั้งก่อนท่านหลงสามารถซื้อขายกับไท่ติ่งได้ภายในเวลาไม่กี่นาที มันทำให้เห็นได้ชัดว่าเจ้านายนั้นรู้จักท่านหลงเป็นอย่างดี

เพียงไม่นาน ท่านหลงก็โทรกลับมา และนัดที่โรงแรมไท่ซานเวลาแปดโมง

เฉินตงตอบตกลง แต่ในใจกลับรู้สึกไร้ทางเลือกใดๆ

ความสามารถของเจ้านายในเมืองนี้ เขารู้เป็นอย่างดี ถ้าเกิดว่าไม่ใช่เพราะคำพูดของท่านหลง ให้เขาไปคนเดียว เกรงว่าเจ้านายคงจะไม่ให้โอกาสแม้แต่จะเจอหน้าเขาเลยด้วยซ้ำ

ถึงแม้ว่าเขาเคยเป็นคนที่เจ้านายยกย่อง แต่คนที่เจ้านายเอ็นดูยกย่องนั้นไม่ใช่แค่เขาเพียงคนเดียว

ตอนบ่าย เฉินตงได้รับโทรศัพท์จากบริษัทแม่บ้านนั้น พี่เลี้ยงคนนั้นตอบตกลงแล้ว แต่ทว่าอยากจะเจอเฉินตงสักหน่อย

ตอนที่เฉินตงไปที่บริษัทแม่บ้านนั้น นอกจากเจ้านายวัยกลางคน ก็ยังมีผู้หญิงอีกคนนั้นอยู่บนโซฟา เป็นคนที่เหมือนกับรูปในรายละเอียดแนะนำข้อมูลเลยล่ะ

“คุณเฉิน ฉันแนะนำให้คุณก่อน นี่คือฟ่านลู่”

ชายวัยกลางคนยิ้มพลางต้อนรับเฉินตง ก่อนจะแนะนำให้เฉินตงฟัง

ฟ่านลู่ลุกขึ้นมา ก่อนจะยิ้มด้วยความสดใสให้เฉินตงพลางยื่นมือออกมา： “สวัสดี คุณเฉิน ฉันชื่อฟ่านลู่ ขอบคุณคุณมากที่รับฉันทำงาน”

เฉินตงจับมือ ก่อนจะมองฟ่านลู่

ใบหน้าของเธอนั้นไม่ได้ดูโดดเด่นอะไร มันเหมือนกับในรูปเลย สวยงามสดใส มัดผมเปีย ตอนที่ยิ้มมีลักยิ้มเล็กๆ ด้วย มันทำให้รู้สึกเหมือนกับความสดใสที่หอมหวาน

ส่วนสูง170cmนั้น ทำให้เธอดูไม่เหมือนใครแล้ว

แต่สิ่งที่ทำให้เฉินตงตกใจก็คือ ตอนที่จับมือกับฟ่านลู่นั้น เขาเพิ่งจะค้นพบ ว่ามือของฟ่านลู่นั้นด้านมาก เป็นไตแข็งๆ เต็มไปหมด

ถ้าเกิดว่าไม่ได้ทำงานหนักมาแรมปี คงจะไม่มีทางเกิดผิวด้านแบบนี้ขึ้นมาได้

แต่ทว่าเพียงแค่จับมือกันตอนนั้น ก็ทำให้เขารู้สึกได้ ถึงแรงมือที่ฟ่านลู่มี

มันทำให้เขาพึงพอใจเป็นอย่างมาก ไม่แปลกใจเลยที่เคยฝึกการต่อสู้มา

อันที่จริงปกติเฉินตงก็ออกกำลังกาย รวมไปถึงส่วนสูง180ของเขา ทำให้คนรู้สึกได้ถึงความแข็งแรง

แต่เขามั่นใจ ว่าตัวเองนั้นไม่มีทางชนะฟ่านลู่ได้