ผู้ชนะเลศคือราชา นิยาย บท 26

บทที่ 26 ฉันมันคนระยำ

“โอ๊ย！”

หลี่ต้าเป่าร้องเสียงดัง ก่อนจะล้มลงไปที่พื้น ทั้งหัวเต็มไปด้วยเหล้าและเลือดกับเศษแก้ว

เขามองโจวเย่นชิวด้วยความตกใจ พลางทำหน้าเหยเก ก่อนจะค่อยๆ ถูกเลือดกบ ดูน่ากลัวไม่น้อย

“คุณ คุณทำร้ายฉันงั้นเหรอ？โจวเย่นชิว ฉัน ฉันจะฟ้องพี่สาวฉัน！”

“คุณทำผิดมหันต์ ฉันฆ่าคุณให้ตายก็ยังไม่พอ！”

โจวเย่นชิวมีเหงื่อออกเต็มไปหมด พลางยกเท้าเหยียบหลี่ต้าเป่า ก่อนจะพูดด้วยความโกรธว่า： “มีเรื่องกับท่านหลง คุณยังกล้ามาทำตัวแบบนี้อีกเหรอ？เดี๋ยวจะกลับไปหย่ากับพี่สาวคุณให้ดู ต่อให้คุณไปฟ้องคนใหญ่คนโตที่ไหนก็ต้องมาขอโทษท่านหลงและเฉินตงอยู่ดี！”

น้ำเสียงเย็นชา ทำให้ไม่ต้องสงสัยเลยว่าที่พูดนั้นมันจริงหรือหลอก

หลี่ต้าเป่าอาบเลือด ด้วยท่าทีเกรงกลัว เลยมองโจวเย่นชิวด้วยความร้อนรน

เพราะที่พึ่งของเขา ก็คือพี่สาว

หลายปีมานี้ สามารถยืนอย่างโอ่อ่าได้ และกินๆ นอนๆ ในบริษัทของพี่เขยได้อย่างสบายใจ ก็เพราะความเอ็นดูที่พี่สาวมีให้ และความไม่โต้ตอบของโจวเย่นชิวที่มีต่อพี่สาวเขา

ถ้าเกิดว่าโจวเย่นชิวหย่ากับพี่สาวของเขาจริงๆ เขาก็ไม่เหลืออะไรแล้ว

เมื่อคิดได้ว่าจะเสียชีวิตสุขสบายอย่างในตอนนี้ไป หลี่ต้าเป่าก็อ่อนลงในที่สุด

เขาดิ้น เหมือนกับหมาที่กำลังจะตาย ก่อนจะมาเกาะขาโจวเย่นชิว： “พี่เขย ฉันผิดแล้ว ฉันรู้แล้วว่าฉันผิด……อย่าหย่ากับพี่สาวฉันเลยนะ”

โจวเย่นชิวมีท่าทีเย็นชา แต่แววตาเต็มไปด้วยความโกรธ

เขาทำธุรกิจมาหลายปี ค่อยๆ ขึ้นมาเป็นนักธุรกิจใหญ่

ความเด็ดเดี่ยวนั้น ไม่ใช่แค่ในสนามรบเท่านั้น แต่ในการทำธุรกิจเขาก็มี

เขาพูดเสียงเย็นชา： “ฉันให้คุณ ขอโทษเฉินตงกับท่านหลงก่อน！”

เพล้ง！

เอาขวดแก้วที่แตกไปครึ่งหนึ่งโยนลงกับพื้น

ก่อนจะพูดจนทำให้หลี่ต้าเป่าตกใจอย่างแรง

เขาหันกลับมามองเฉินตงกับท่านหลงด้วยท่าทีเย็นชา

ก่อนจะมาคุกเข่าลงตรงหน้าเฉินตงอย่างไม่ลังเลใจ

“เฉินตง ฉันขอโทษ ฉันจะชดใช้ให้คุณ เห็นแก่การร่วมงานที่ผ่านมาของเขาเถอะ ปล่อยฉันไปเถอะ”

หลี่ต้าเป่าร้องห่มร้องไห้ ก่อนจะเอาหัวโขกให้เฉินตงอย่างจับ จนหัวเกิดเสียงปังๆ

เขารู้ ว่าท่านหลงเป็นคนสนับสนุนเฉินตง มาออกหน้าวันนี้ ก็เพื่อเฉินตง

ถ้ายังอยากจะมีชีวิตที่สงบสุข ก็ต้องหวังให้เฉินตงพยักหน้ายกโทษให้

แต่ เฉินตงยังคงนั่งอยู่บนเก้าอี้เฉยๆ ไม่ได้ปรายตามองมา และไม่มองหลี่ต้าเป่าเลยแม้แต่น้อย

ฉากนี้ ถูกท่านหลงกับโจวเย่นชิวมองอยู่

หลี่ต้าเป่ามองเฉินตงด้วยความหมดหวัง ใบหน้ามีเลือดไหล ดูโซซัดโซเซไม่น้อย เลยไม่มีท่าทีทระนงเหมือนเมื่อครู่อีกแล้ว

ก่อนหน้านี้เขามีความสงบสุขในชีวิตมาจนเคยชินแล้ว ถ้าเกิดว่าให้เขาต้องเสียชีวิตแบบนั้นไป มันเหมือนกับฆ่าเขาให้ตายเลยล่ะ

แต่ท่าทีของเฉินตงนั้น กลับทำให้เขารู้สึกสลดมากกว่าเดิม

ปัง！

โจวเย่นชิวเดินเข้าไปใกล้ ก่อนจะเตะเข้าที่ด้านหลังของหลี่ต้าเป่า

หลี่ต้าเป่าร้อง “โอ๊ย” ออกมาด้วยความเจ็บปวด หัวที่ถูกเตะนั้นก็โขกลงกับพื้น

“โขกลงไป！โขกจนกว่าจะตาย！จนกว่าเฉินตงจะยกโทษให้ ไม่อย่างนั้นก็ทำจนกว่าจะตายไปตรงนี้เลย！”

น้ำเสียงของโจวเย่นชิวนั้นเย็นชามาก บนหน้าผากก็มีเม็ดเหงื่อเล็กๆ ซึมออกมา

ในเมืองนี้ เขาเป็นนักธุรกิจที่ร่ำรวยและเก่งกาจ เป็นคนใหญ่คนโต

แต่เมื่อเทียบกับท่านหลง เขาไม่มีแม้แต่ปัญญาจะถือรองเท้าให้ท่านหลงเลยด้วยซ้ำ