ผู้ชนะเลศคือราชา นิยาย บท 30

บทที่ 30 ความสงสัยของหวางเห้า

หวางหนันหนันรู้สึกหายใจไม่ออก

พลางมองจางซิ่วจือด้วยความอึ้งไป

“แม่ เรื่องในงานหมั้น ฉันคุยกับหลินเสว่เอ๋อดีแล้วจริงๆ !” หวางหนันหนันรู้สึกน้อยใจเป็นอย่างมาก

งานหมั้นทำให้ตระกูลหวางเสียหน้า ช่วงนี้โดนจางซิ่วจือว่าประจำ จนเธออธิบายไปไม่รู้กี่รอบแล้ว

“คุณยังจะมาโกหกอีก!”

จางซิ่วจือโกรธจนด่าออกมาว่า: “เสว่เอ๋อมีพื้นเพดีขนาดนั้น คุณกำลังจะบอกว่าเธอหลอกตบตาพวกเรา เพื่อก่อเรื่องในงานหมั้นงั้นเหรอ?”

“พี่ คุณหมายความว่าอย่างไรกันแน่?” หวางเห้าเองก็ร้อนใจ ก่อนจะลุกขึ้นยืน: “เสว่เอ๋อเป็นคนแบบไหน ฉันรู้ดี เธอไม่มีทางทำเรื่องแบบนี้แน่นอน”

หวางหนันหนันโกรธตัวสั่น พลางน้อยใจจนน้ำตาแทบไหลออกมา

เธอร้องไห้พลางพูดว่า: “ทำไมพวกคุณไม่เชื่อฉันเลย?แม่ ใครเป็นลูกสาวแม่กันแน่เนี่ย?”

จางซิ่วจือหน้าแดงขึ้นมา ก่อนจะเอามือกุมหน้าอก: “ฉันดูที่เรื่องไม่ได้ดูที่คน คุณเป็นลูกสาวฉัน เสว่เอ๋อก็เป็นสะใภ้ที่จะแต่งเข้ามา คุณยังจะมาท้าทายกันอีกเหรอ?”

“ฉัน……” หวางหนันหนันกำลังจะเปิดปากพูด

หวางเต๋อพูดออกมาด้วยความเหลืออด: “พอแล้วหวางหนันหนัน คุณยังอยากจะทำให้แม่อาการกำเริบอีกเหรอ?”

ประโยคเดียว ทำให้หวางหนันหนันเลิกเถียง

“แม่ คุณพักผ่อนให้มากๆ ฉันจะไปทำงาน” หวางหนันหนันวางกระติกเก็บความร้อนลง ก่อนจะปิดตาแล้ววิ่งออกไป

“ทำงานๆ เอาแต่สนใจเงินเดือนเท่าขี้มด มันพอใช้ไหมน่ะ?ฉันเป็นแม่แท้ๆ ของคุณ ตอนนี้ป่วยอยู่ ยังจะไม่สนใจกันอีกเหรอ?”

ด้านหลัง มีเสียงของจางซิ่วจือพูดด้วยความโกรธ

เมื่อได้ยิน หวางหนันหนันก็แทบบ้า เลยเดินจากทางเดิน เข้าไปที่ตรงบันไดตึก ก่อนจะทนไม่ไหว แล้วร้องไห้ออกมาเสียงดัง

“ทำไมทุกคนถึงโทษฉัน?ฉันทำอะไรผิด?ทำไมถึงให้ฉันแบกทุกอย่างเอาไว้คนเดียว?”

เมื่อถามเองตอบเอง และร้องไห้ไปด้วย ความกดดันในช่วงนี้ ก็ถูกปลดปล่อยออกมาหมด

แม่ป่วยอยู่โรงพยาบาล เธอมีแรงกดดันสูงมาก วิ่งวุ่นไปหมด ไม่เพียงแค่ส่งข้าวส่งน้ำให้แม่กับน้องชาย แต่ยังต้องไปทำงานอีก

แต่สิ่งที่ได้รับ กลับเป็นคำถามที่ไร้เยื่อไงและไม่เข้าใจจากแม่

เธออยากจะถามหลินเสว่เอ๋อเหมือนกันว่าทำไมถึงทำแบบนั้นในงานหมั้น

แต่เธอก็อดทนไว้

เพราะว่าเธอรู้ ว่าหลินเสว่เอ๋อไม่มีทางพูดความจริง ในสถานการณ์แบบนี้ตอนนี้ทุกคนกำลังอยู่ข้างหลินเสว่เอ๋อ จนเธอต้องอธิบายแก้ต่างมากมาย

ตอนที่ตกอยู่ในภวังค์ หวางหนันหนันก็มองไปที่ด้านหน้าอย่างเหม่อลอย ก่อนจะพึมพำ: “เฉินตง……”

แต่งงานมาสามปี ความน้อยใจแบบนี้ เธอเองก็เคยได้รับ

แต่ทุกครั้งจะมีเฉินตงคอยปลอบ ช่วยเธอแก้ไข

ตอนที่กำลังพึมพำ หวางหนันหนันก็หยิบโทรศัพท์ออกมา ก่อนจะส่งข้อความให้เฉินตง

“เฉินตง ฉันเหนื่อยจังเลย”

รอมานาน แต่ก็ยังไม่มีข้อความตอบกลับ

หวางหนันหนันร้องไห้อยู่แบบนั้นด้วยความเจ็บปวด และดูไม่มีหวังอะไรแล้ว

ในห้องพักผู้ป่วย

หวางเต๋อมองจางซิ่วจืออย่างไร้ทางเลือก: “คุณดูแลตัวเองดีๆ นะ ช่วงนี้ เห็นลูกสาวก็โกรธขึ้นมาแล้ว จะไม่รักษาร่างกายแล้วเหรอ?”

“คุณโทษฉันเหรอ?”

จางซิ่วจือเลิกคิ้วขึ้น พลางมองหวางเต๋อตาขวาง: “เธอเป็นคนสัญญาว่าทำเรื่องกับเสว่เอ๋อเรียบร้อยแล้วแท้ๆ แต่งานหมั้นล่ะ?เพื่อนพี่น้องกว่าสามสิบโต๊ะ ฉันต้องมาเสียหน้าไปหมดเลย!”

หวางเต๋อพึมพำ กำลังจะแก้ต่าง จางซิ่วจือก็พูดต่อ: “ตระกูลหวางของพวกเราเสียหน้าไปหมดแล้ว!ถ้าเกิดมันทำให้เสว่เอ๋อไม่พอใจแล้ว เลิกกับเสี่ยวเห้าไป ตระกูลหวางยังจะมีคนสืบทอดตระกูลได้อีกเหรอ?คุณฝันไปเถอะ!”

เมื่อได้ยินแบบนั้น หวางเต๋อนิ่งไป

เขารู้ ว่าลูกไร้ประโยชน์นั้น ได้มาเจอหลินเสว่เอ๋อที่การศึกษาดี มีตระกูลที่ดี งานก็ดี มันถือว่าเหลือเชื่อเกินพอแล้ว

หลินเสว่เอ๋อจะเลิกกับหวางเห้าจริงๆ หวางเห้าจะไปหาผู้หญิงแบบนี้อีก คงจะไม่มีใครชอบหวางเห้าได้

จางซิ่วจือเหมือนจะคิดอะไรออก เลยมองหวางเห้า: “จริงสิลูกชาย งานหมั้นน่ะเสว่เอ๋อไม่พอในมาก คุณ คุณได้ไปอธิบายให้เธอฟังหรือยัง?”

ความคิดเห็น

ความคิดเห็นของผู้อ่านเกี่ยวกับนิยาย: ผู้ชนะเลศคือราชา