ผู้ชนะเลศคือราชา นิยาย บท 82

บทที่ 82 คนตระกูลหวางที่ไม่ยอมแพ้

ช่วงเวลาหนึ่งวันผ่านไป สิ่งที่เกิดขึ้นเหมือนกับการนั่งรถไฟเหาะ

ถึงจะเป็นเฉินตงก็ต้องรู้สึกเพลีย

เมื่อนั่งอยู่บนรถของกูหลังไม่นานเขาก็หลับไป

เมื่อรถมาถึงเขตวิลล่าเขาเทียนซาน กูหลังก็ปลุกเฉินตงขึ้นมา

กลับมาถึงบ้าน

แม่ยังนั่งดูทีวีอยู่ที่ห้องนั่งเล่น เมื่อเห็นเฉินตงกลับมา

หลี่หลานเดินเข้ามาบ่นและหยิบเสื้อสูทในมือของเฉินตง “แต่ละวันทำให้ตัวเองเหนื่อยขนาดนี้ ไม่รักตัวเองหรือไง”

“นี่ไม่ใช่เพราะงานยุ่งหรือไง?” เฉินตงพูดด้วยรอยยิ้มพลางลูบท้อง “แม่มีข้าวเย็นที่ฟ่านลู่ทำให้แม่กินอีกไหม ผมยังไม่ได้กินข้าวเลย”

“ไม่มีแล้ว แม่จะทำบะหมี่มะเขือเทศไข่ให้ลูกกิน”

หลี่หลานพูดด้วยรอยยิ้ม

เฉินตงไม่ได้ห้าม ตั้งแต่เด็กเขาชอบกินบะหมี่มะเขือเทศไข่ที่แม่ของเขาทำมากที่สุด

ตั้งแต่แม่ป่วยหนัก นี้ก็นานมาแล้วที่เขาไม่ได้กิน

งานพวกนี้จะเป็นอันตรายต่อสุขภาพของแม่

เฉินตงพับแขนเสื้อขึ้นและเดินเข้าไปในครัวพร้อมกับแม่ของเขา

“ลูกเข้ามาทำไม? ออกไปพักดื่มน้ำ ที่นี่ให้แม่จัดการเอง” หลี่หลานรู้ว่าเฉินตงทำงานเหนื่อย

เฉินตงยิ้มและพูดว่า “แม่ไม่เป็นไรผมจะทำอาหารกับแม่ ผมไม่ได้ทำอาหารมานานแล้ว”

หลี่หลานยิ้มและชี้ไปที่กระเทียมข้าง ๆ เขา “งั้นช่วยหยิบกระเทียมมาหน่อย”

“ได้ครับ” เฉินตงตอบด้วยรอยยิ้ม

“ยังไงก็ตาม ลูกรู้ไหมว่าเกิดอะไรขึ้นกับเสี่ยวลู่เด็กคนนั้นไหม? เด็กนั้นเมื่อวานกลับมาทำอาหารให้แม่กินรอจนแม่กินเสร็จ เธอก็รีบหยิบกระติกน้ำร้อนและออกไป แล้วยังมีคุนหลุนอีกคน? เด็กทั้งสองต่างก็ไม่อยู่ แม่อยู่ในบ้านหลังใหญ่คนเดียวแม้แต่คนจะคุยด้วยยังไม่มี”

หลี่หลานถามเฉินตงในขณะที่กำลังยุ่งอยู่

เฉินตงไม่อยากให้แม่ของเขากังวล จึงอธิบายด้วยรอยยิ้ม “คงจะเป็นเรื่องส่วนตัวของพวกเขาที่ต้องไปจัดการมั่ง”

หลี่หลานพยักหน้าเลิกคิ้วทันทีและมองไปที่เฉินตงอย่างมีเลศนัย “เสี่ยวตง ลูกคิดว่าคุนหลุนและเสี่ยวลู่จะตกหลุมรักกันหรือเปล่า?"

เฉินตงหายใจไม่ออก

ความคิดของแม่เขาโหดเหี้ยมเกินไปหรือเปล่า?

หรือ...นี่เป็นปัญหาทั่วไปของคนวัยกลางคน?

เมื่อเห็นดวงตาของหลี่หลานที่เปล่งประกายเฉินตงก็ยิ้มอย่างเชื่องช้า “แม่หยุดพูดถึงพวกเขากันเถอะ ถ้าพวกเขากำลังจะคบกันก็เป็นเรื่องของพวกเขา”

หลี่หลานพูดอย่างตื่นเต้น “ถ้าพวกเขาสนใจกันจริง ๆ แม่ก็จะเป็นแม่สื่อช่วยพูดให้ ถ้าพวกเขาคบกันได้ก็จะดีมาก”

“แม่............ผมหิว” เฉินตงพูดด้วยความเสียใจพร้อมกับรอยบนหน้าผากของเขา

หลี่หลานรู้ว่าเฉินตงไม่ต้องการพูดเรื่องนี้ต่อ เธอจึงกลอกตาและยุ่งต่อไป

และทำเพียงแค่พึมพำในปากของเธอ “ลูกไม่สนใจแต่แม่สน รอเสี่ยวลู่กลับมาแม่จะถามเสี่ยวลู่ คุนหลุนเด็กคนนั้นดูไม่ฉลาดมากนักแต่เขาก็เป็นคนดีใช้ได้“

เฉินตงเม้มปากพูดอย่างไม่เข้าใจ เขาวางกระเทียมที่สับแล้วเดินออกจากครัว

เขากลัวว่าถ้าคุยต่อแม่ของเขาจะพูดเรื่องเกี่ยวกับคุนหลุนและฟ่านลู่อีก

ไม่นานนักบะหมี่มะเขือเทศไข่ก็พร้อม

เฉินตงได้กลิ่นนี้นิ้วชี้ก็ขยับกินบะหมี่ชามใหญ่จนหมด

หลี่หลานเฝ้าดูอย่างเงียบ ๆ ยิ้มและเตือนเฉินตงให้กินช้า ๆ

เธอไม่คิดที่จะบอกเรื่องเมื่อเช้าเกี่ยวกับจาวซิ่วจือและหวางเต๋อให้เฉินตงฟัง

เธอเป็นแม่ที่รักลูกชาย เธอไม่อยากให้เฉินตงกังวลและเหนื่อยมากขึ้น

..............................

ตระกูลหวาง

ในเวลานี้มีเสียงร้องแสบแก้วหูดังขึ้น

หวางเต๋อนั่งลงบนโซฟาและมองไปที่จาวซิ่วจือที่ซ่อนใบหน้าร้องไห้ของเธอ