ผู้หญิงคนนี้คือหม่ามี๊ของผม นิยาย บท 25

วันเวลาหมุนเปลี่ยนเวียนไป ชั่วพริบตาเดียว ก็ผ่านไปสามปีแล้ว

ในที่สุดหญิงสาวนามว่ายี่หวา ก็อายุครบสิบเจ็ดปีแล้วในวันนี้ มันเป็นเวลาที่ชายหนุ่มคนหนึ่งได้อดทน และรอมาตลอดสามปีเต็ม…

แม้ว่าในตอนแรกเขาจะรอให้หญิงสาวอายุครบสิบแปดปี แต่พอมาคิดดูอีกทีสิบเจ็ดปีก็ใช่ว่าจะพัฒนาความสัมพันธ์ไม่ได้เสียหน่อย

“พี่วายุหนูไปเรียนก่อนนะ เดมารับแล้ว” เสียงหวานๆ ของหญิงสาวดังขึ้นขณะที่วายุกำลังนั่งทานอาหารเช้าที่ยี่หวาทำอยู่ ตั้งแต่ที่เธอเข้ามหาวิทยาลัย วายุก็ไม่ได้ไปส่งเธออีกเลย เพราะว่ามันเป็นคนละทางกับที่ทำงานเขา

ถึงแม้ว่าเขาจะบอกไม่เป็นไร แต่หญิงสาวตรงหน้าก็ไม่ยอมอยู่ดี…

“ตั้งใจเรียนล่ะ เดี๋ยววันนี้ฉันไปรับ”

“โอเคค่ะ”

จากนั้นยี่หวาก็เดินออกมาจากบ้าน พบกับชายหนุ่มลูกครึ่งตัวสูงใหญ่ หน้าตาหล่อเหลา กำลังยืนพิงรถมองเธออย่างไม่สบอารมณ์

“เป็นไร ทำไมทำหน้าแบบนั้น”

“ยังมีหน้ามาถาม ก็เมื่อคืนเธอไม่ได้ส่งการ์ตูนที่แปลให้ฉัน” เดวิลพูดออกมาอย่างหงุดหงิด เขาก็อุตส่าห์รอยี่หวาส่งไฟล์มาให้ทั้งคืน สุดท้ายแล้วก็ไม่มีสักข้อความ! แถมมันยังทำให้เขาอดนอนอีกต่างหาก

“จริงด้วย! ฉันลืมเลย…โทษที พอดีว่าเมื่อคืนแปลบทความจนเผลอหลับไปก็เลยลืมแปลการ์ตูนให้นายเลย” เพราะว่าตั้งแต่เมื่อสองปีก่อน ยี่หวาก็ได้เริ่มรับงานแปลบทความ เพราะเธออยากหารายได้เพิ่มแต่พี่วายุก็ไม่ยอมให้เธอไปทำงานข้างนอก “งั้นเดี๋ยวฉันจะรีบแปลให้ในรถเลย ไม่อารมณ์เสียเนอะ”

“ไม่! เธอต้องอ่านให้ฉันฟังแทน” เดวิลปฏิเสธทันควัน เพราะเขาชอบฟังเสียงยี่หวาเวลาอ่านการ์ตูนให้เขาฟังมากกว่า มันเพลินฟังแล้วสบายหูดี แถมเวลาที่เธออ่านก็มักจะมีเสียงหนักเสียงเบา ทำให้เข้าถึงเนื้อเรื่องได้อย่างดี

“ก็ได้”

ผ่านไปสักพักทั้งคู่ก็มาถึงมหาวิทยาลัย ซึ่งถึงแม้ว่าพวกเขาจะอยู่ปีหนึ่งแล้ว แต่ก็ยังคงเก็บตัวเงียบเหมือนเดิม ไม่สุงสิงกับใคร ซึ่งหลักๆ เลยก็คงเป็นเพราะหน้าตาไม่รับแขกของเดวิลนี่แหละ เลยทำให้ยี่หวาพลอยติดร่างแหไปด้วย

แต่ก็ต้องขอบคุณเขาที่ทำให้ชีวิตมอปลายที่เหลือของเธอ ไม่มีดาหลาเข้ามายุ่งเกี่ยวอีก ก็คงเป็นเพราะเข็ดจากวันนั้นสินะ

“ยี่หวา! เดวิล! ทางนี้!”

ถึงแม้ทุกคนต่างก็ถอยห่างจากเดวิลและยี่หวา แต่ต้องยกเว้นคนคนหนึ่งที่กำลังตะโกนเรียกชื่อพวกเขาอยู่ และก็ไม่ใช่ใครที่ไหน

“พี่ธาราตะโกนแบบนี้ทุกวันไม่เบื่อเหรอคะ” ยี่หวาถามออกไปอย่างประชดประชัน

“ไม่นะ เห็นพวกเธอสองคนเป็นจุดเด่นแล้วสนุกดี” ธาราธรยักไหล่เพื่อแสดงว่าไม่แยแสต่อสิ่งที่เกิดขึ้น

“มีเรียนเช้า?” เดวิลถามด้วยความสงสัย

ทำให้ยี่หวาที่สงสัยเหมือนกันต้องเอ่ยถามขึ้น “นั้นสิคะ ไม่ใช่ว่าวันนี้พี่มีเรียนบ่ายหรอกเหรอ”

“ก็อาจารย์นัดให้มาทำโปรเจกต์จบน่ะสิ ไม่รู้จะนัดทำไมเช้าขนาดนี้” ธาราธรเอ่ยออกมาอย่างหงุดหงิด

“อีกปีเดียวก็จบแล้วอย่าบ่นเลยพี่” เดวิลพูดพร้อมกับตบไปที่บ่าธาราธรเบาๆ