ผู้หญิงคนนี้คือหม่ามี๊ของผม นิยาย บท 31

ผ่านไปสักพักทั้งสามคนก็ทานข้าวเสร็จ ยี่หวาจัดการล้างจานเสร็จเรียบร้อยและกำลังจะกลับบ้านก็ถูกเด็กน้อยดึงมือไม่ยอมปล่อยให้กลับอยู่ที่หน้าประตูบ้าน

“ผมไม่อยากให้หม่ามี๊กลับ หม่ามี๊อยู่กับผมได้ไหม” เรนจิเข้าไปกอดขายี่หวาแน่นพร้อมกับน้ำตาคลอเบ้า ทำให้คนที่เห็นอดสงสารไม่ได้ โดยเฉพาะพิชญ์สิณีที่ตอนนี้กำลังตกใจ ช็อกจนทำอะไรไม่ถูก เพราะนี่เป็นครั้งแรกที่เขาเห็นหลานของตัวเองกำลังร้องไห้!

เพราะตั้งแต่ที่เรนจิมาอยู่ที่นี่เขาก็ยังไม่เคยร้องไห้เลย…

“แต่ถ้าหม่ามี๊ไม่กลับพี่ชายหม่ามี๊จะเป็นห่วงนะครับ” ยี่หวาพูดด้วยน้ำเสียงเป็นกังวล แต่อีกใจก็อดสงสารเด็กน้อยตรงหน้าไม่ได้

“งั้นผมไปนอนกับหม่ามี๊ด้วย”

ยี่หวาถึงกับชะงักไปสิบวินาที “เอ่อ…คนเก่งไม่ดื้อนะครับ หม่ามี๊อยู่ต่อที่นี่ไม่ได้ มันดึกมากแล้ว”

“ทำไมจะอยู่ไม่ได้ครับ” เด็กน้อยเถียงสุดกำลัง หันไปพูดกับพิชญ์สิณีที่กำลังยืนนิ่งเพราะทำอะไรถูกอยู่ “คุณย่าครับ ให้หม่ามี๊นอนที่นี่ได้ไหม นอนที่ห้องผมก็ได้”

ธวัฒน์ที่เพิ่งลงมาจากห้อง พอเห็นเหตุการณ์ตรงหน้าก็มีสีหน้าไม่ต่างกับพิชญ์สิณีที่กำลังยืนอยู่

นี่เขากำลังเห็นอะไร…???

เขากำลังเห็นหลานรักยืนกอดผู้หญิงคนหนึ่งอยู่ แถมยังมีน้ำตาคลอเบ้าด้วย ผู้หญิงคนนี้ทำอะไรหลานเขา “เกิดอะไรขึ้น!”

เรนจิเมื่อเห็นธวัฒน์เดินมา ก็รีบหันไปพูดด้วยน้ำเสียงร้อนรนปนอ้อนวอน “คุณปู่! ให้หม่ามี๊นอนกับผมได้ไหมครับ”

“เดี๋ยว! ใครหม่ามี๊ แล้วใครจะนอนกับใคร” ธวัฒน์เอ่ยออกมาอย่างมึนงง

“เดี๋ยวฉันเล่าให้ฟัง” พิชญ์สิณีหันไปพูดกับธวัฒน์ ก่อนจะหันไปพูดกับเรนจิอีกครั้ง “ย่ากับปู่แล้วแต่หลานเลย”

เพราะตอนนี้พิชญ์สิณีไม่รู้จะตกใจเรื่องไหนก่อนดี ไม่ว่าจะเป็นเรื่องที่หลานร้องไห้ หรือเรื่องที่ปกติเด็กคนนี้มักจะชอบนอนคนเดียวตลอดไม่ให้ใครเข้าไปยุ่ง ไม่ว่าจะเป็นพ่อหรือแม่ของเขา แต่ตอนนี้กลับอยากให้ผู้หญิงที่ไหนไม่รู้มานอนด้วย

เด็กน้อยยิ้มกว้างเอ่ยออกมาอย่างดีใจกับยี่หวา “ปู่กับย่าอนุญาตแล้วครับ ถ้าอย่างนั้นคืนนี้หม่ามี๊นอนกับผมนะ”

“แล้วพ่อกับแม่หนูล่ะ” จะให้เธอไปนอนแทรกกลางครอบครัวคนอื่นได้ยังไง

“พ่อกลับดึก ส่วนแม่จะมาที่นี่แค่ช่วงกลางวันของเสาร์อาทิตย์ เพราะงั้นปกติผมนอนคนเดียวครับ” เด็กน้อยตรงหน้าเธอพูดขนาดนี้ แล้วเธอจะยังปฏิเสธได้อีกเหรอ

“ถ้าหนูนอนที่นี่จะไม่เป็นการรบกวนใช่ไหมคะ” ยี่หวาหันไปถามผู้ใหญ่สองคนตรงหน้าให้แน่ชัดอีกครั้ง

“ไม่รบกวน นอนเถอะ” พิชญ์สิณีตอบเพราะยังไงพวกเขาสองคนก็ไม่กล้าจะขัดใจหลานอยู่แล้ว

ยี่หวาโค้งตัวอย่างมีมารยาททีหนึ่ง ก่อนจะก้มลงมาพูดกับเรนจิ “งั้นก็ได้จ้ะ แต่หม่ามี๊ขอตัวไปหยิบเสื้อผ้าก่อนนะ”

ตั้งแต่มาถึงที่นี่ยี่หวายังไม่ได้กลับคอนโดพี่เลย เสื้อผ้าของใช้ทุกอย่างจึงยังอยู่ในรถ

เรนจิผงกหัวรับก่อนจะเดินตามยี่หวาพร้อมจับชายเสื้อเธอไปที่รถด้วย อย่างกับกลัวว่าเธอจะขับรถหนีเขากลับบ้านอย่างนั้นแหละ

“หม่ามี๊ไม่หนีกลับบ้านหรอกนะ”

“ผมกลัว”

ยี่หวาเมื่อเห็นใบหน้าเล็กๆ นั้นบ่งบอกว่ากำลังกลัวจริงๆ ก็เลยก้มตัวลงไปอุ้มเด็กน้อยขึ้นมาไว้ในอ้อมกอด โดยที่มืออีกข้างก็หยิบกระเป๋าเสื้อผ้าขึ้นมาแขวนบ่า

พอเรนจิได้อยู่ในอ้อมกอดของยี่หวาก็รู้สึกผ่อนคลายลง ความกลัวที่มีก็ค่อยๆ หายไป กลายเป็นความอบอุ่นเข้ามาแทน