ลูกเขยฟ้าประทาน นิยาย บท 3

“เมื่อหงส์เหินถวิลหา หวีทองคำด้ามหนึ่ง"

“หงส์เหินถึง ปิ่นทองคำหนึ่งด้าม"

“ประคำหยกมงคลสุขให้โชคหนึ่งเส้น"

“กำไรทองคล้องคู่มังกรหงส์หนึ่งคู่"

“ถ้วยชามตะเกียบคู่ชุดหนึ่ง คะนึงถึงสัมพันธ์คู่รักเอย"

...

เมื่อฟังรายการของขวัญ ผู้คนในตระกูลซูต่างมองหน้ากัน มันจะเป็นของขวัญสำหรับหญิงชราของตระกูลซูได้อย่างไร นี่มันของขวัญสำหรับเจ้าสาวชัด ๆ!

“ของขวัญเงินสดมูลค่า แปดร้อยแปดสิบแปดล้านหยวน”

ทุกคนในตระกูลซูต่างตกตะลึง

เมื่อธนบัตรร้อยหยวนสีแดงสดถูกนำมาวางไว้อยู่ตรงหน้าพวกเขา คนในตระกูลซูทั้งห้องอาหารต่างก็พากันเงียบกริบ ได้ยินเพียงแค่เสียงลมหายใจแผ่วเบา

แปดร้อยแปดสิบแปดล้านหยวนสำหรับตระกูลอันดับสองอย่างตระกูลซู ของขวัญเช่นนี้มีมูลค่ามหาศาลนัก

หญิงชราของตระกูลซูลุกขึ้นยืน โดยใช้ไม้ค้ำพร้อมกับเดินเข้าไปหาผู้ที่มาส่งของขวัญ และถามด้วยสีหน้าตื่นเต้นว่า “ไม่ทราบว่าพวกคุณเป็นใครกัน แล้วคุณชอบลูกสาวคนไหนของตระกูลซู”

เมื่อได้ยินเช่นนี้ เหล่าสาวโสดในตระกูลซูที่ยังไม่แต่งงาน ต่างพากันตื่นเต้นจนหน้าแดงก่ำ ถึงแม้จะไม่รู้ว่าอีกฝ่ายนั้นเป็นใคร แต่ในเมื่อเขาสามารถมอบสินสอดทองหมั้นที่น่าตกใจเช่นนี้ได้ คงจะต้องเป็นตระกูลที่ร่ำรวยเป็นแน่ และการได้เป็นสะใภ้ของตระกูลที่ร่ำรวยนั้น ก็เป็นสิ่งที่พวกเธอวาดฝันไว้

ใบหน้าของซูหยิงเซี่ยซีดเผือด เธอเป็นสาวสวยเพียงคนเดียวของตระกูลซูที่แต่งงานแล้ว ซึ่งหมายความว่าสาว ๆ คนอื่นล้วนมีโอกาส มีเพียงเธอเท่านั้นที่ไม่มีความเป็นไปได้เลย

"ผมรับผิดชอบแค่การส่งมอบของขวัญเท่านั้น ส่วนเรื่องอื่นผมไม่รู้อะไรเลย" ผู้ส่งมอบของขวัญมาเร็วไปเร็ว แถมยังไม่ทิ้งข้อมูลอะไรไว้อีก

ทุกคนในตระกูลซูนั้นก็ต่างพากันจับจ้องไปที่ทองคำพร้อมด้วยหยกที่ส่องประกายแสงสว่างแพรวพราว และแบงค์สีแดงที่มีมูลค่าแปดร้อยแปดสิบแปดล้านหยวน ทำเอาหลายคนเริ่มน้ำลายสอ ถ้าลูกสาวของพวกเขามีค่าขนาดนี้ พวกเขาก็จะมีอำนาจมาก และจากนี้ไปทุกคนทั้งตระกูลซูจะต้องพึ่งพาพวกเขา

“นี่ต้องเป็นของฉันแน่ เพราะฉันเป็นผู้หญิงที่สวยที่สุดในตระกูลซู” ทันใดนั้นเอง ผู้หญิงที่มีรูปร่างเซ็กซี่ก็กล่าวขึ้น

“อ้าว อ้าว อ้าว เธอไปเอาความมั่นใจมาจากไหนเนี่ย ตอนนี้เรายังไม่รู้แน่ชัดว่าเป็นของใคร เธอจะรีบร้อนตัดสินเอาเองได้ยังไง?”

“ใช่ เราทุกคนต่างก็มีโอกาส มันจะเป็นของเธอได้ยังไง ฉันคิดว่านายน้อยผู้มั่งคั่งคนนี้อาจจะจงใจปกปิดตัวตนเอาไว้ บางทีเขาอาจจะตกหลุมรักฉันก็ได้”

ผู้หญิงที่วัยเยาว์หลายคนเริ่มแข่งขันกัน และครอบครัวก็เริ่มมีความแตกแยกเกิดขึ้น

“อย่าทะเลาะกัน พวกเธอมีโอกาสกันทุกคน แต่น่าเสียดายที่ใครบางคนได้แค่มองดูเท่านั้น” ตอนที่ซูไห่เฉาพูด เขาจงใจเหลือบไปมองที่ซูหยิงเซี่ย

ทุกคนในที่นี้ต่างรู้ดีว่าเขากำลังพูดถึงใคร และทุกคนต่างก็หัวเราะ

“ใช่ ๆ คู่แข่งของเราน้อยลงหนึ่งคน”

“เรื่องนี้ต้องขอบคุณหานซานเฉียน”

“ถ้าไม่ใช่เพราะคุณ เราจะมีคู่แข่งเพิ่มอีกหนึ่งคน”

หานซานเฉียนก้มหน้าลง สีหน้าของเขามืดมนและสีหน้าซ่อนด้วยความดุร้าย คนเหล่านี้ไม่รู้ว่าตระกูลหานเป็นใคร แต่เขานั้นรู้ดี

ต้องการชดเชยอย่างนั้นเหรอ?

มันผ่านมาตั้งสามปีแล้ว ฉันหานซานเฉียน คนนี้ยังต้องการมันอยู่อีกหรอ？

“อย่าทะเลาะกัน ย่าจะเก็บสิ่งเหล่านี้เอาไว้ก่อน หลังจากที่ผู้มอบของขวัญแสดงตัว เราจะรู้ว่าใครคือคนที่เขาชอบ แล้วย่าจะมอบของหมั้นนี้ให้แก่คนคนนั้น” ทันทีที่หญิงชราตัดสินใจ ทุกคนต่างก็หยุดเถียงกันทันที

หลังจากรับประทานอาหารกลางวันเสร็จ ครอบครัวของซูหยิงเซี่ยก็ขับรถออกไปโดยไม่รอหานซานเฉียน เพราะเหตุการณ์ที่เกิดขึ้นนั้นทำให้พวกเขารู้สึกอับอายขายหน้าเป็นอย่างมาก

ตั้งแต่วันที่หานซานเฉียนได้เข้ามาเป็นสมาชิกในครอบครัว อย่าพูดถึงสินสอดเลย แม้แต่เงินสักบาทเขาก็ไม่มี เมื่อเห็นเงินจำนวนมากในวันนี้ ในใจของพวกเขาจะไม่อิจฉาได้อย่างไร?

เมื่อกลับมาที่บ้าน ซูหยิงเซี่ยเอาแต่ขังตัวเองอยู่ในห้อง

เจี่ยงหลาน แม่ของซูหยิงเซี่ยตะโกนใส่ซูกั๋วเย่าผู้เป็นพ่อของซูหยิงเซี่ยด้วยความโกรธว่า “ดูบ้านของคนอื่นสิ แล้วดูบ้านของเรา มันช่างแตกต่างกันนัก”

“มันเป็นเพราะความไร้น้ำยาของคุณ ตาแก่นั่นถึงได้ให้หานซานเฉียนเข้ามาเป็นภาระในบ้านเรา”