คู่รักสายฟ้าแลบ: เจ้าสาว ของ คุณ พอจะเป็น ฉันได้ไหม นิยาย บท 30

"นั่นไม่จริง แกยังไม่รู้จักกู โรลโรลอีกเหรอ? ด้วยความเป็นคนเลวขนาดนี้ ใครจะรู้ว่าเขากำลังคิดจะทำอะไรกับแกอีกไหม? สำหรับคนอย่างเขา แกควรระวังเขาให้มากที่สุดเท่าที่จะทำได้ คราวนี้ถ้าแกล้มลงหรือทำอะไรพลาดไป เขาจะต้องไม่ปล่อยโอกาสหลุดลอยไปอย่างแน่นอน "

พูดถึงกู โรลโรล แม้ว่าซอง อันยีจะดูหมิ่นและไม่เชื่อในตัวเธอ แต่เธอก็ระมัดระวังตัวอยู่เสมอ

ในฐานะเพื่อนของทัง โรลชูวมาหลายปี เธอได้เห็นแล้วว่ากู โรลโรลทำตัวยังไงต่อทัง โรลชูว ด้วยกลอุบายที่ไม่มีที่สิ้นสุดของกู โรลโรลเป็นสาเหตุที่ทำให้เธอกังวลมาก

"แกพูดถูก เหตุการณ์นี้ทำลายภาพลักษณ์ของกู โรลโรลและเส้นทางของเธอในวงการบันเทิง ตอนนี้ฉันกลัวว่าเธอจะเกลียดฉันจนสุดหัวใจและจะคิดหาวิธีจัดการกับฉันอย่างแน่นอน"

ทัง โรลชูวเห็นด้วยอย่างยิ่งกับความคิดของซอง อันยี

เธออาศัยอยู่กับกู โรลโรลภายใต้ชายคาเดียวกันมานานกว่าสิบปี เธอคงจะรู้จักกู โรลโรลมากกว่าซอง อันยีไม่น้อย

"ฉันโล่งใจที่แกเองก็คิดแบบนั้น"

ซอง อันยียิ้มและยัดชิ้นเนื้อเข้าปากอย่างมีความสุข เธอเคี้ยวมันด้วยความเร็วราวปานสายฟ้า “ยังไงก็ตาม แกทิ้งระเบิดลูกใหญ่เอาไว้ขนาดนี้ แม่เลี้ยงที่แสนดีของแกไม่มีอะไรจะพูดเกี่ยวกับลูกสาวคนโปรดของเธอเลยเหรอ?

"ไม่เลย เธอไม่มีความกล้าที่จะทำแบบนั้น ในตอนที่ฉันยังเป็นเด็ก เธอมีอิสระที่จะทำสิ่งต่าง ๆ ลับหลัง แต่ตอนนี้มันเป็นไปไม่ได้แล้ว"

เมื่อเธอเริ่มพูดถึงเซา เซี่ยวหวัน ท่าทีของเธอก็เย็นลงทันที

เธอนึกถึงคืนงานหมั้น ผู้หญิงคนนั้นพยายามแย่งทุกอย่างจากแม่แท้ ๆ ของเธอที่ล่วงลับไปแล้ว เมื่อนึกถึงเรื่องนี้ ความรู้สึกขุ่นเคืองก็ก่อตัวขึ้นในใจของเธออย่างไม่สามารถควบคุมได้

เธอเอาของที่ไม่ใช่ของเธอไปไม่พอเหรอ? เธอถึงต้องการที่จะครอบครองทุกสิ่งทุกอย่างในตระกูลทัง

ฮ่าฮ่า ถ้าเป็นอย่างนั้นจริง ๆ ในตอนนั้น ทัง โรลชูวอาจจะต้องไปสั่งสอนให้เธอรู้เป็นการส่วนตัวว่าอะไรเป็นอะไร อะไรที่ไม่สามารถแย่งไปได้!

“ทำไมจู่ ๆ แกถึงทำหน้าแบบนั้น? ฉันกลัว... ”

เมื่อเห็นทัง โรลชูวดูงุนงง ซอง อันยีก็ตบหน้าอกของเธออย่างแรง "ฉันกลัว"

ทัง โรลชูวกลับมามีสติและพูดติดตลกว่า "ฉันกำลังคิดว่าจะขายแกยังไง"

"มันขึ้นอยู่กับว่าฉันมีค่าพอหรือไม่ ฉันกลัวว่าแกจะต้องจ่ายเงินเพิ่มเพื่อขายฉัน"

ซอง อันยียิ้มเยาะกับตัวเอง

ทัง โรลชูวหัวเราะ หมอกควันที่เหลืออยู่ในใจของเธอถูกปัดเป่าจนหมดสิ้น

“ขอบคุณนะอันยี โชคดีที่ฉันมีพวกแกอยู่ข้าง ๆ ถ้าไม่อย่างนั้น ฉันก็ไม่รู้จริง ๆ ว่าฉันจะอยู่รอดได้ยังไง”

"หืม?"

ดวงตาอันเฉียบคมของซอง อันยีจับพิรุทบางสิ่งได้ และเธอก็เหล่ทันที "พวกแก? นี่รวมถึงใครอีกนอกจากฉันด้วยเหรอ? เป็นคนที่แกพูดถึงใคตอนนั้นหรือเปล่า? คนที่แกยังไม่ยอมเปิดเผย?"