ท่านประธานจอมเฮี๊ยบกับยัยหวานใจสุดที่รัก นิยาย บท 305

แม้ว่าจะเป็นเรื่องจริง แต่ทำไมถึงไม่พอใจเมื่อมันออกจากปากของเขา?

เจเน็ตต่อต้านการรบเร้า เธอกลอกตาและพูดอย่างรังเกียจว่า "อย่ากดดัน ฉันบอกคุณแล้วไง ซันนี่ไม่ต้องการพ่ออย่างคุณ"

“พ่ออย่างผมมันทำไมเหรอ ถ้าไม่มีผมจะมีเขาไหม?”

"คุณ!"

เจเน็ตไม่คาดคิดว่าเขาจะพูดแบบนั้น เธอรู้สึกโกรธเขา

แน่นอนว่าผู้หญิงมักจะเสียเปรียบเสมอ เมื่อพูดเล่นกับพวกอันธพาล

เธอกัดริมฝีปากตัวเองแล้วพูดว่า "โอเค ถ้าคุณอยากเป็นที่รู้จักในฐานะพ่อคุณสามารถรอจนกว่าเขาโต ถ้าเขาชอบคุณจริง ๆ เขาสามารถไปกับคุณ ฉันจะไม่หยุดเขา แต่ก่อนหน้านั้น อย่าหวังว่าตระกูลกริฟฟินจะพรากเขาไปได้! "

เลียมขมวดคิ้วเมื่อได้ยินเช่นนั้น

เขากอดอกขมวดคิ้วสักครู่แล้วถามว่า "คุณมีความเข้าใจผิดเกี่ยวกับครอบครัวกริฟฟิน หรือเปล่า?"

เจเน็ตตอบกลับเบา ๆ ในลำคอโดยไม่ต้องพูดอะไรออกมา

เลียมไม่มีทางเลือกอื่นนอกจากพูดต่อ “ไม่มีใครในครอบครัวกริฟฟินเคยบอกเลยว่าต้องการพาลูกของคุณไปรวมทั้งผมด้วย”

เจเน็ตตะลึง

เธอเงยหน้าขึ้นมองเขาอย่างสงสัย

“คุณพยายามจะหว่านล้อมฉันหรือไง?”

"ผมเหรอ?"

เจเน็ตเงียบไปชั่วขณะ

เหมือนที่เขาพูดมันดูเหมือนว่าไม่จำเป็น

ตอนนี้เขาไม่ใช่ชายหนุ่มผู้อ้างว้างอย่างที่เขาเคยเป็นอีกต่อไป เขาไม่จำเป็นต้องมองหาใครอีกต่อไป เขาสามารถมีทุกสิ่งที่ต้องการโดยธรรมชาติ เขาไม่จำเป็นต้องหลอกลวง หรือหว่านล้อมใคร

แค่นั้นเจเน็ตก็รู้สึกสบายขึ้น

อย่างไรก็ตาม เธอยังคงมีความคิดที่สองหลังจากนึกถึงทัศนคติก่อนหน้านี้ที่ประเทศ F

เธอจึงถามอย่างใจจดใจจ่อ "ก่อนหน้านี้คุณ ... "

เลียมหัวเราะเบา ๆ

เขาไม่ได้หัวเราะบ่อย ๆ แม้ว่าเขาจะยิ้มเขาก็เพียงแค่กระตุกมุมปากเล็กน้อย ซึ่งดูเหมือนจะไม่ได้ยิ้มมากนัก แต่เป็นการประชดประชันแทน

ดังนั้นจึงเป็นเรื่องยากที่จะเห็นเขายิ้ม เจเน็ตก็ตะลึงเล็กน้อย

เลียมเป็นคนหน้าตาดี เมื่อเขาไม่ยิ้มเขาก็ดูเย็นชาและก้าวร้าว

เมื่อเขาหัวเราะ ราวกับว่าดวงอาทิตย์ขึ้นในที่ที่เย็นจัดอย่างฉับพลัน ทําให้คนอื่นรู้สึกเบิกบานใจอย่างบอกไม่ถูก

มันลึกลับจนเจเน็ตรู้สึกใจสั่นเล็กน้อย

ในวินาทีต่อมาเธอได้ยินเขาพูดว่า "ผมคิดว่า คุณทนไม่ได้ที่จะแยกทางกับลูก และลูกก็ต้องพึ่งพาคุณ ดังนั้นจึงเป็นการดีกว่าที่จะไม่แยกคุณทั้งคู่ออกจากกัน"

เจเน็ตตกตะลึง ความรู้สึกยินดีก็ปรากฏขึ้นในใจของเธอ

อย่างไรก็ตาม หลังจากนั้นเธอก็ได้ยินชายคนนั้นพูดอีกครั้งว่า "ทำไม ไม่ ... คุณทั้งสองคนมาอยู่กับผมล่ะ?"

รอยยิ้มของเจเน็ตหยุดนิ่งทันที

ดูเหมือนว่าเลียมจะจริงจัง ในขณะที่เขาจับคางของเขาราวกับว่าเขากำลังคิดถึงความเป็นไปได้ของเรื่องนี้

เจเน็ตโกรธเขา

"ตงไม่มีทางแบบที่คุณต้องการ!"

เธอผลักเขาอย่างโกรธ ๆ

“ออกไป อย่าให้ฉันเจอคุณที่นี่อีก!”

เลียมคว้ามือของเธอ และหยุดที่ประตูโดยที่เขาไม่ขยับเขยื่อนไม่ว่าเธอจะผลักมากแค่ไหนก็ตาม

เจเน็ตโกรธมากจน กัดมือเขาไปอย่างแรง

แขนของชายคนนั้นเต็มไปด้วยกล้ามเนื้อ มันไม่ได้ทำให้เขาเจ็บในสิ่งที่เธอทำแม้แต่น้อย แต่กลับทำให้ฟันหน้าของเธอเกือบจะหัก

เจเน็ตอยากจะร้องไห้ด้วยความโกรธ

เมื่อเห็นเธอโกรธจัดเป็นเรื่องยากที่เลียมจะอารมณ์ดี

เขาจับคางของเธอบังคับให้เธอปล่อยมือ และยกศีรษะขึ้น

เจเน็ตดิ้นไปมาอย่างไร้ประโยชน์ เธอตะโกนใส่เขา “เลียม แจ็คแมน! คุณเป็นผู้ชายหรือเปล่าคุณรังแกผู้หญิงที่อ่อนแอแบบนี้ได้ไง??”

“ผู้หญิงอ่อนแอ?” เลียมดูเหมือนว่าเขาได้ยินเรื่องตลกและยิ้มเยาะ “ผมจำไม่ได้ว่าคุณเป็นผู้หญิงอ่อนแอ คุณควรจะรู้ดีที่สุดว่าผมเป็นผู้ชายหรือเปล่า?”