ใต้หล้าสยบรัก นิยาย บท 10

หลังจากทำแผลเสร็จแล้ว เธอเหนื่อยล้าจนถึงขีดสุด เธอเอนกายพักผ่อน เธอรู้ตัวเองดีกว่ากระทำของตัวเองไม่ได้น่าภูมิใจมากนัก แต่เธอก็ไม่ได้สนใจอะไรมันอีกแล้ว

พักอยู่ครู่หนึ่ง ได้ยินเสียงแม่นมฉีบ่นด้วยความกังวลใจ “พระชายา เป็นอย่างไรบ้างเพคะ?”

หยวน ชิงหลิง ดันตัวเองขึ้นจากโต๊ะอย่างช้า ๆ แล้วยืนให้เรียบร้อย ก่อนเรียกแม่นมฉี “เข้ามาเถอะ”

เสียงผลักประตูดังขึ้น แม่นมฉีกับลวี่หยาเมา ทั้งสองคนรีบวิ่งไปดูฮั่วเกอเอ๋อร์ พบว่าลมหายใจสม่ำเสมอดี แม่นมฉีจึงถอนหายใจได้อย่างโล่งอก

หยวน ชิงหลิง ยกกล่องยาขึ้นแล้วพกกับทั้งคู้ว่า “เรื่องในคืนนี้ พวกเจ้าทั้งสองจงเก็บเป็นความลับ อย่าได้บอกอ๋องฉู่หรือคนในจวนแม้แต่คนเดียว”

แม่นมฉีและลวี่หยามองหน้ากันและคิดว่ามันเป็นเรื่องที่เหนือความคาดหมาย

ลวี่หยาเข้าไปพยุง หยวน ชิงหลิง “พระชายา หม่อมฉันพยุงพระองค์กลับไปนะเพคะ”

“ไม่เป็นไร เจ้าเฝ้าเขาเถอะ ที่หัวเตียงข้าวางยาเอาไว้ สองชั่วยามให้เขากินหนึ่งครั้ง ถ้ากินหมดแล้ว ค่อยมาหาข้า” หยวน ชิงหลิง ปล่อยมือลวี่หยาแล้วเดินออกไปข้างนอกอย่างยากลำบาก

“พระชายาเพคะ!” จริง ๆ แล้วนางอยากพูดขอบคุณสักคำ แต่พอนึกเรื่องเมื่อก่อนที่ หยวน ชิงหลิง เคยก่อมา จึงไม่อาจเอ่ยคำขอบคุณออกมาได้ จึงทำแค่พูดอีกเล็กน้อย “ทางเดินตอนยามค่ำคืนมันมืด ถือตะเกียงกลับไปเถอะเพคะ”

นางถือตะเกียงไปให้ หยวน ชิงหลิง ยื่นมือไปรับมา “ขอบคุณ!”

แม่นมฉีตกใจ!

ขอบคุณ? นางพูดว่าขอบคุณ?

หยวน ชิงหลิง กลับถึงตำหนักเฝิงอี๋ ฉีดยาให้ตัวเองสักเข็มและพักผ่อนบนเตียง

อาการบาดเจ็บของนางแม้จะยังไม่อักเสบ แต่บาดแผลที่ได้รับเป็นบริเวณกว้างบวกกับผลของยาปฏิชีวนะ ทำให้เธออ่อนล้ามาก

หลังจากเธอไข้ขึ้นสูง เรี่ยวแรงทั้งหมดได้หายไป เธอขดตัวพักผ่อนเป็นก้อนกลม อ่อนล้าจนลืมตาแทบไม่ขึ้น

ไม่นาน ความมืดที่คืบคลานเข้ามาเธอก็ผล็อยหลับไปในที่สุด

ไม่รู้ว่าผ่านไปนานเท่าไหร่ เธอได้ยินเสียงผลักกประตูเข้ามาได้ยินเสียงพูดอย่างเร่งรีบ “พระชายา รีบตื่นเถอะเพคะ”

หยวน ชิงหลิง ลืมตาขึ้นมาอย่างยากลำบาก มองเห็นลวี่หยามองดูด้วยความเป็นห่วง มองดูแล้ว ตอนนี้น่าจะเป็นเวลาเที่ยงแล้ว

เธอค่อย ๆ ลุกขึ้นมา “ฮั่วเกอเอ๋อร์ไข้ขึ้นอีกแล้วหรือ?”