คุณชาย แห่ง ประตูมังกร นิยาย บท 12

เสียงเรียกเข้าที่น่าขนลุกดังขึ้นในเวลานี้ ทำให้บรรยากาศภายในห้องทำงานเงียบลงทันที!

หรงปินแสดงสีหน้าไม่พอใจ ภายในใจนึกสงสัย ใครกันที่โทรหาเขา?

ทันทีที่เขารับสาย เขาได้ยินเสียงคำรามของหรงชางมาจากปลายสายของโทรศัพท์ เขาตะโกนอย่างโกรธเคืองว่า “หรงปิน แกรู้ไหมว่าแกทำเรื่องโง่อะไรลงไป!”

“คุณลุง เกิดอะไรขึ้นเหรอครับ?” หรงบินตกตะลึง ตัวแข็งทื่อไปหมด

ลุงของเขา ผู้ก่อตั้งบริษัทหรงคัง ในเวลานี้กำลังโกรธจัด!

เขาไม่เคยเห็นมาก่อน!

“ยังจะถามว่าเป็นอะไร ฉันจะถามแกว่าตอนนี้คุณหลี่อยู่ข้างหน้าแกไหม” หรงชางเหอตะโกนถาม

หรงปินใจสั่น คุณหลี่เหรอ?

เขาเลิกคิ้วขึ้นมองไปที่หลี่โม่ซึ่งดูสงบและเอามือไขว้หลังไว้ เขาเหรอ?

“ใช่ครับ อยู่ครับ” หรงปินตอบอย่างรวดเร็ว

หรงชางเหอกล่าวตำหนิ “แกขอโทษคุณหลี่เดี๋ยวนี้ นอกจากนั้นเรื่องความร่วมมือของบริษัทสาขาเมืองฮั่นขึ้นอยู่กับคุณหลี่ ใครก็ตามที่เขาขอให้แกร่วมมือด้วยแกก็ต้องร่วมมือ เข้าใจไหม?!”

ภายในใจหรงปินตื่นตระหนก ตกลงเกิดอะไรขึ้นกันแน่?

จู่ ๆ ก็ปลุกให้ลุงมาสั่งเองได้!

“คุณลุง อะไรกันครับเนี่ย? หลี่โม่เขาเป็นเพียงลูกเขยไร้ประโยชน์จากตระกูลกู้ในเมืองฮั่น เขามีดีอะไรที่ทำให้ลุงตัดสินใจแบบนี้?” หรงปินถามด้วยความไม่เข้าใจ ในขณะเดียวกันสายตาของเขาจ้องไปที่ร่างของหลี่โม่ที่เดินไปมา

คนคนนี้ เป็นใครกันแน่?

“บังอาจนักนะ! ลูกเขยไร้ประโยชน์อะไรกัน! ฉันจะบอกแกนะหรงปิน แกอย่าล่วงเกินคุณหลี่อย่างเด็ดขาด! ถ้าแกหาเรื่องคุณหลี่ คำว่าล้มละลายคงอยู่ไม่ไกลจากหรงคังแน่!” หรงชางเหอตะโกน

เมื่อได้ยินเช่นนี้ หรงปินก็รู้สึกว่าหัวใจของเขาเต้นแรงราวกับถูกฟ้าผ่า เขาตะลึงไปชั่วขณะ!

เนื่องจากลุงพูดอย่างนั้น แสดงว่าหลี่โม่คนนี้ไม่ได้เป็นแบบที่เขาได้ยินมา

ในขณะนี้ ความรู้สึกหนาวพุ่งขึ้นฝ่าเท้าของหรงปินไปจนถึงหัว!

เหงื่อบนหน้าผากของเขาค่อย ๆ ไหลออกมา

ในขณะที่หลี่โม่กล่าวอย่างเรียบเฉยว่า “ประธานหรง คุณคิดออกหรือยัง?”

หรงปินไม่กล้าที่จะยืดยาด เขารีบพูดอย่างเคารพต่อหลี่โม่ “คุณหลี่ ผมคิดออกแล้วครับ ทุกอย่างทำตามคำสั่งของคุณ หรงคังของเราจะร่วมมือกับบริษัทหลุนเซิงเภสัชกรรมของคุณกู้หยุนหลานอย่างแน่นอนครับ”

ขณะที่คำพูดของเขาจบลง การ์ดก็วิ่งเข้ามาที่ประตูและตะโกนอย่างโกรธเคือง “ท่านประธาน ไอ้หนุ่มนี่มาสร้างปัญหาใช่ไหมครับ? แกเป็นใคร กล้าดียังไงมาสร้างปัญหาที่หรงคัง อยากตายหรือไง?!”

การ์ดรูปร่างสูงใหญ่สี่ถึงห้าคนำร้อมกระบองในมือ ทำท่าทำทางขู่ใส่หลี่โม่!

หรงปินที่เห็นฉากนี้ หน้าผากของเขาก็เหงื่อแตกพลั่ก!

ไอ้โง่พวกนี้ เพิ่งมาอะไรเอาตอนนี้!

ผลัวะ!!!

หรงปินตบหัวหน้าการ์ดที่เดินไปทางหลี่โม่อย่างโกรธจัด และตะโกนอย่างโมโหว่า “อวดดี! ใครใช้ให้แกหยาบคายกับคุณหลี่! ออกไปซะ!”

หัวหน้าการ์ดตกตะลึง กุมแก้มร้อนผ่าวของตนและไม่โต้ตอบใด ๆ

สถานการณ์นี้มันอย่างไรกันแน่?

“ท่านประธาน คุณให้เรา...” หัวหน้าการ์ดยังคงต้องการอธิบาย

หรงปินเหลือกตาไปมองเขาพักหนึ่ง จากนั้นยิ้มอย่างนอบน้อมให้กับหลี่โม่ และพูดว่า “คุณหลี่ ผมต้องขอโทษด้วยนะครับ คนพวกนี้ไม่มีสมอง เรื่องของคุณผมจะจัดการให้ และจะให้คนแจ้งให้คุณทราบในวันพรุ่งนี้เลยครับ”

หลี่โม่พยักหน้า “งั้นฝากประธานหรงด้วย แต่ผมหวังว่าประธานหรงจะจัดการเรื่องนี้แบบเงียบ ๆ นะครับ”

“ครับ ผมเข้าใจครับ”

หรงปินพยักหน้าตอบอย่างรวดเร็ว

พูดจบแล้วหลี่โม่ก็เดินออกไป หรงปินยังคงจ้องมองด้านหลังของเขาที่เดินจากไป

จนกระทั่งหลังจากที่หลี่โม่กลับไปแล้ว เขาถึงหายใจออก และปาดเหงื่อเย็น ๆ บนหน้าผากของเขา สถานกาณ์เมื่อคู่มันกดดันเกินไป!

ชายหนุ่มที่ทำให้ลุงของเขาปฏิบัติต่ออย่างจริงจังได้ถึงเพียงนี้ เขาต้องไม่ประมาท!

“เข้าใจแล้วใช่ไหม? รีบไปจัดการให้เรียบร้อย จำไว้ว่า จัดการเงียบ ๆ ถ้าใครกล้าพูดออกไปแม้แต่คำเดียว ฉันหรงปิน จะไม่ปล่อยมันไว้แน่!” หรงปินพูดกับผู้ช่วยที่อยู่ข้าง ๆ เขา และเตือนการ์ดไปพร้อม ๆ กัน

ทุกคนเงียบและพยักหน้าอย่างจริงจัง

อีกฝั่งหนึ่ง เมื่อหลี่โม่กลับมาถึงบ้านก็เที่ยงคืนแล้ว

เขาค่อย ๆ นอนลงบนพื้น จ้องมองไปทางด้านหลังที่สง่างามของกู้หยุนหลานที่นอนอยู่บนเตียง

ผู้หญิงของเขา หลี่โม่ จะต้องไม่เสียใจอีกแล้ว

สัญญานี้เพื่อเธอ

เมื่อรู้สึกตัวว่าหลี่โม่กลับมาแล้ว กู้หยุนหลานหันไปมองหลี่โม่และถามว่า “คุณไปไหนมา?”