บุบผาร้อยเสน่ห์ นิยาย บท 509

บทที่ 509 ผ่อนคลาย

กู้อ้าวเวยเดิมทีคิดจะอยู่ต่ออีกสองวันจึงค่อยออกเดินทาง วันรุ่งขึ้นก็ได้หลับไปในช่วงรุ่งเช้า ได้ยินเสียงคนเปิดประตู จึงลืมตาตื่นขึ้นมาจากหลับใหล สวมเสื้อคลุมแล้วรีบออกประตูไป

ได้มองเห็นทหารประจำเมืองยืนอยู่หน้าประตู ล่ายเสวียนในชุดเรียบร้อยยืนอยู่หน้าสุด “รัชทายาทแห่งแคว้นเอ่อตานหวังว่าท่านจะกลับไปสักหน่อย”

พูดจบ ก็ได้ยื่นจดหมายฉบับหนึ่งส่งไปยังมือของนาง

กู้อ้าวเวยชำเลืองมองอย่างเร่งรีบ ตัวอักษรแต่ละบรรทัดมีแต่ความกังวลและคำตำหนิ

คิดดูแล้วนี่ไม่น่าจะเป็นสิ่งที่ฉูห้าวเป็นคนเขียนขึ้นมาแน่นอน จะต้องเป็นหยุนหว่านที่กังวลเกี่ยวกับเรื่องพวกนี้ จึงพยักหน้าอย่างเยือกเย็นไม่สะท้าน เปลี่ยนเครื่องแต่งกายแล้วตามล่ายเสวียนออกไป

กลัวว่าจดหมายฉบับนี้จะถึงมาเมื่อสองสามวันก่อน ฮ่องเต้จึงรอพบนางก่อนจึงจะตัดสินใจให้นางออกไปแบบนี้

น่าจะต้องมีเหตุผลอะไรบางอย่างเกี่ยวกับม้าศึกทั้งหนึ่งพันเป็นแน่ หากจะพูดถึงกองทหารม้าของแคว้นเจียงเยี่ยนแล้ว ถือว่าเป็นกำลังในการต่อสู้ที่ไม่น้อยเลย แม้ว่าการที่มอบสิ่งเหล่านี้ให้กับล่ายเสวียนจะเกิดความไม่พอใจ แต่อย่างไรก็ตามฮ่องเต้ก็ช่วยให้ล่ายเสวียนมีตำแหน่งเพื่อให้ตระกูลอ้ายอ่อนแอลง เพื่อเปิดทางให้มีการตรวจสอบและถ่วงดุล

กู้อ้าวเวยคาดการณ์ไว้ครึ่งทาง ส่วนยุทธการที่เหลือคงต้องให้กู้เฉิงเป็นผู้จัดการ

ตลอดเส้นทางมีล่ายเสวียนคอยคุ้มกัน อ้ายจือก็อยู่ข้างๆล่ายเสวียนอย่างว่าง่าย และก็ไม่ลืมที่จะกลับไปดูเมี่ยวหาร

อีกทั้งมีการกระเทือนตลอดเส้นทาง กู้อ้าวเวยจึงรู้สึกว่าในช่วงที่ผ่านมาจะมีอาการปวดหัวบ่อยครั้งขึ้น

แต่ไม่ว่าจะตรวจชีพจรหาสาเหตุอย่างไร ก็ไม่พ้นว่าตนเองพักผ่อนน้อยเกินไป และมีเรื่องมากมายที่คิดกังวลใจ

ถูกคุ้มกันพาไปส่งถึงแผ่นดินแคว้นเอ่อตาน กองทหารของฉูห้าวก็พานางไปยังดินแดนของเมืองที่ไม่เคยไปมาก่อน

ราษฎรที่นี่ดูเหมือนจะมีบุคลิกเป็นผู้คงแก่เรียนที่เข้มข้นสักหน่อย กู้อ้าวเวยถูกพาไปส่งถึงจวน ยังไม่เห็นใครเลยรอบกาย และด้วยยังเช้ามากจึงเผลอหลับไปในห้อง

จนกระทั่งหยุนหว่านและฉูหลี่เข้ามา ที่ด้านนอกประตูกุ่ยเม่ยทำท่าทางยกนิ้วจุ๊ปาก “นางกำลังหลับ”

ฉูหลี่ไม่พอใจอย่างมาก ต้องการที่จะสั่งสอนลูกสาวที่แสนจะประมาทคนนี้ หยุนหว่านที่อยู่ด้านข้างได้ผลักตัวเขาออกไป ลดเสียงพูดลง “เวยเอ๋อไม่ค่อยได้หลับให้สนิท อย่าไปกวนนางเลย”

ทั้งกุ่ยเม่ยและฉูหลี่มองไปยังนาง

ฮูหยินคนที่อยากจะสั่งสอนลูกสาวแสนดื้อคนเมื่อวานหายไปไหนแล้ว

หยุนหว่านโบกมืออย่างหยาบๆ ผลักประตูเข้าเบาๆแล้วเข้าไปด้านใน นั่งอยู่บนขอบเตียงรอให้นางตื่น

กุ่ยเม่ยรีบถอยกลับออกไป เมื่อได้เห็นใบหน้าที่แสนเศร้าของฉูหลี่ ก็อดจะถามไม่ได้ “ฝ่าบาทกำลังเป็นทุกข์เรื่องฮูหยิน หรือเพราะเวยเอ๋อ”

“ทั้งคู่นั้นแหละ” ฉูหลี่ถอนหายใจ “ทั้งแม่ทั้งลูกล้วนแต่ทำให้กังวลใจ แต่สุดท้ายแบบไหนถึงจะดี”

“หากเวยเอ๋อตื่นแล้ว รู้ว่าท่านได้สับซ่านจินจื๋อเป็นชิ้นๆไปแล้ว ไม่รู้ว่านางจะปฏิบัติต่อท่านอย่างไร” จู่ๆกุ่ยเม่ยก็สาดน้ำเย็นเข้าใส่

ฉูหลี่จ้องมองไปยังกุ่ยเม่ยด้วยความโกรธ จากนั้นก็หนีไปอย่างไร้ร่องรอย ไม่อยากอยู่ร่วมกับเรื่องของคนในครอบครัว