บุบผาร้อยเสน่ห์ นิยาย บท 525

บทที่525 ต้องการชีวิตของเมี่ยวหาร

ห้องรองไม่มีใครมาถามอะไรจริงๆ

รอจนกระทั่งกู้อ้าวเวยปล่อยให้ซ่านจินจื๋อเปลี่ยนชุดสะอาดให้นาง มือข้างหนึ่งก็วางไว้หน้าอกของเขาแล้วเอาหน้าอีกครึ่งหนึ่งฝังไปที่แอ่งคอของเขาพูดอู้อี้ๆว่า: “ห้องรองนี้เตรียมไว้เพื่อข้า”

“ถ้าให้ท่านลุงรู้ว่าข้าเพิ่งเข้าวังมา……”

“ถ้าท่านกล้าพูดข้าก็ไม่รังเกียจที่จะเห็นบาดแผลสองสามแผลบนตัวท่าน”กู้อ้าวเวยถูๆอย่างไม่รู้ตัว ในวันที่อากาศหนาวเช่นนี้ได้สัมผัสอยู่ใกล้ร่างกายที่อบอุ่นก็ยิ่งทำให้นางรู้สึกง่วงนอน

ซ่านจินจื๋อเพียงแค่กดๆไหล่นางเบาๆแล้วพูดเสียงต่ำว่า: “ข้าคิดว่าเจ้าจะขับไล่ข้า”

“การเล่นกำจัดไฟ จะต้องขับไล่อะไร”

　　“……”

ซ่านจินจื๋อก็กดไปที่เอวของนางอย่างเคืองๆเปลี่ยนเป็นเสียงฮึดฮัดแล้วพูดว่า: “นี่เป็นครั้งแรกที่เจ้าเริ่ม”

“ถ้าไม่ฝึกบนเตียง พอหยิบดาบขึ้นมาพวกท่านก็โยนข้าลงพื้นข้าก็ยิ่งโมโห” กู้อ้าวเวยเงยหน้าขึ้นมาเล็กน้อยแล้วก็ยกมือไปแตะๆที่คางของเขา: “ถ้าซูพ่านเอ๋อรู้ว่าข้าเพิ่งจากมาแล้วก็มาอยู่กับท่านอย่างมีความสุข คิดๆไปก็น่าจะโมโหจนระเบิด”

“เจ้ามีความสุขก็ดีแล้ว”ซ่านจินจื๋อก็ไม่ได้มีอารมณ์

แต่ว่าตอนนี้กู้อ้าวเวยก็ไม่ปฏิเสธตนเองว่าในใจก็แอบมีความสุข

ก็ไม่รู้ว่าเป็นเพราะกู้อ้าวเวยอบอุ่นหรือเหนื่อยแต่สักพักก็ผล็อยหลับไป ขณะนอนหลับก็มีเสียงครวญครางอย่างไม่รู้ตัวสองสามครั้ง ปลายนิ้วก็มักจะจับที่มุมด้านหลังซ่านจินจื๋อก็พบว่าสามารถเอามือตนเองเข้าไปในมือของนางได้แล้วก็จูบหน้าผากจากนั้นนางก็เงียบลง

ฝันอะไรไป ทำอะไรไปก็ดูเหมือนว่าตอนนี้ไม่สำคัญแล้ว

จนกระทั่งเวลางานเลี้ยง ผู้คุ้มกันนอกประตูก็จำเป็นต้องเคาะประตูห้อง กู้อ้าวเวยก็ค่อยๆลืมตาแล้วปฏิกิริยาแรกก็คือถูๆหน้าผากแล้วถามเสียงดังว่า: “มีอะไร?”

“งานเลี้ยงจะเริ่มแล้ว ฝ่าบาทควรจะ……”

“ไม่ไป เอาอาหารเย็นมาวางไว้ข้างประตูแล้วไปซะ”กู้อ้าวเวยเข้าไปในผ้าห่มอีกครั้งดวงตาก็จะปิดลงอีก แต่ดูเหมือนว่าจะไม่ได้หันไปมองทางซ่านจินจื๋อ

ซ่านจินจื๋อเพียงแค่พลิกตัวแล้วเอานางเข้าอ้อมกอดอีกครั้ง

กู้อ้าวเวยไม่ได้หลับสนิทมานาน เช้าวันที่สองนางก็ตื่นขึ้นเพราะกลิ่นของอาหาร ซ่านจินจื๋อเปลี่ยนเสื้อผ้าเรียบร้อยแล้วกำลังนั่งอยู่ที่โต๊ะแล้วเรียกนาง: “ลุกขึ้นมากินอาหารเช้า”

กู้อ้าวเวยจึงลุกขึ้นอย่างเนือยๆ กินข้าวเช้าอย่างรีบๆแล้วทานยา ได้ยินว่าซูพ่านเอ๋อต้องการจะไปดูตลาดเช้าแล้วยังเลือกชื่อคนให้ติดตามนางไป ซ่านจินจื๋อหน้าบึ้ง: “นางคิดว่าตนเองเป็นองค์หญิงแคว้นเอ่อตานจริงๆ”

“โชคดีที่ท่านหลงนางสิบกว่าปี” กู้อ้าวเวยลูบคอแล้วห่อขาสองข้างไว้แน่น ครั้งนี้พาดเสื้อคลุมแล้วเดินออกไปซ่านจินจื๋อก็ได้แต่แอบตามไป

ซูพ่านเอ๋อดูเหมือนจะปรับตัวให้เข้ากับสถานะของตนเองได้แล้ว เสื้อผ้าสีน้ำเงินเข้มมีลายสีขาวน่าจะเป็นสิ่งที่นางตั้งใจเลือก ขอแค่คนที่มีสายตาเฉียบแหลมมองเนื้อผ้าเครื่องประดับก็จะรู้ว่านางเป็นคนของราชวงศ์

“รอเจ้าตั้งนาน” เมื่อซูพ่านเอ๋อเห็นนางก็พูดขึ้น

“ข้าไม่รู้ว่าเมืองหลวงมีอะไร ตลาดเช้าก็ยิ่งไม่เคยไป” กู้อ้าวเวยปิดปากหาว เหล่าสามัญชนจะตื่นเช้าในหน้าหนาวมาทำธุระของตนเอง