แม่หญิงปรุงยามือปราบกับลูกลิงทั้งสอง นิยาย บท 58

คำพูดเหล่านี้ของลั่วเสี่ยวปิง ทำให้ทุกคนตกใจ

คนในหมู่บ้านก็ประมาณนี้ ทุกคนกลัวเข้าศาล เมื่อได้ยินศาลสีหน้าเกือบเปลี่ยนไป

คนส่วนใหญ่เลิกคิดที่จะให้ลั่วเสี่ยวปิงชดใช้ สำหรับการสูญเสียในวันนี้ พวกเขาจะทำอะไรได้นอกจากยอมรับว่าพวกเขาโชคร้าย?

ไปศาลเพื่อเงินสิบเหวิน เว้นแต่ว่าก้นมันคันเกินไปอยากจะไปหากระดาน

อย่างไรก็ตาม ก็มีพวกที่ไม่รีรอมองไม่เห็นสถานการณ์ และก็ไม่ใช้สมอง

“เจ้าคิดว่าเจ้าไปศาลแล้วเราจะกลัวเจ้าเหรอ? วันนี้ถ้าเจ้าไม่ชดใช้เงิน พวกเราจะเข้าไปเอาที่บ้านเจ้าเอง”

คนที่ตะโกนคือจางเอ้อเก่าวายร้ายในหมู่บ้าน ปกติเป็นพวกเหยียบขี้ไก่ไม่ฝ่อที่ชอบมั่วสุมในเมืองจนชินแล้ว ดังนั้นจึงไม่ใช่คนที่มีเหตุผล

จางเอ้อเก่าตะโกน แต่ไม่มีใครพูดอะไรอีก

อย่างแรก ชาวบ้านไม่มีความหวาดกลัวต่อจางเอ้อเก่า ประการที่สอง กลัวว่าจะไม่ได้สิบเหวินนั่น และต้องการเก็บเอามาง่ายๆ

“เอา? เจ้าเอามาอย่างไร?”

ในขณะนี้ เสียงที่หนักเล็กน้อย และค่อนข้างเข้มงวดมาจากด้านหลังผู้คน

“ก่อนหน้านี้แม่หม้ายหลี่ไม่ใช่ชดใช้บ้านนางไปสามตำลึงเงินแล้วหรือ? ความสามารถแบบนี้นางคงใช้ยังไม่หมดแน่ พวกเราเข้าไปค้น ข้าไม่เชื่อจะคนไม่เจอ......”

จางเอ้อเก่ายังไม่ไม่มีการตอบสนองว่าใครถามขึ้น จึงได้ตอบกลับไปอย่างเย่อหยิ่ง แต่เขาไม่ได้สังเกตว่าชาวบ้านที่ยืนอยู่ข้างหลังเขาทั้งสองด้านได้ถอยหลังกลับไปหมด

“จางเอ้อเก่า!” จางเต๋อหวั่งตะคอกอย่างโมโห “เจ้าช่างมีความสามารถมาก เรื่องของการปล้นนี่ล้วนทำได้ทุกอย่าง ยังมีเรื่องอะไรที่เจ้ายังทำไม่ได้อีก?”

คำถามก่อนหน้านี้คือจางเต๋อหวั่งถาม หลังจากจางเต๋อหวั่งทานอาหารกลางวันเสร็จก็คิดที่จะพาลั่วเสี่ยวปิงไปดูทุ่งนาที่ว่างเปล่าในหมู่บ้าน

แม้ว่าลั่วเสี่ยวปิงตกลงว่าจะซื้อมันแล้ว แต่เขารู้สึกเสมอว่าต้องให้ลั่วเสี่ยวปิงไปดูด้วยตาของตัวเองถึงจะถูก ถึงอย่างไรการซื้อนานั้นเป็นเรื่องใหญ่ ไม่สามารถจะทำมั่วซั่วได้

แต่จางเต๋อหวั่งไม่เคยคิดเลยว่า สิ่งที่ตัวเองเห็นกลับเป็นแค่เรื่องตลกฉากหนึ่งเท่านั้น

แม้ว่าจางเอ้อเก่าจะไม่สนใจอะไรเลย แต่กลับเพราะเขาเป็นเครือญาติกับจางเต๋อหวั่ง ทั้งจางเต๋อหวั่งยังเป็นผู้ใหญ่บ้านอีกด้วย โดยปกติเขาก็มีบารมีอยู่แล้ว ดังนั้นจางเอ้อเก่ายังต้องเกรงกลัวต่อจางเต๋อหวั่งอยู่มาก และเป็นเช่นนี้ ที่ในวันปกติจางเอ้อเก่าไม่กล้าที่จะยุ่งวุ่นวายในหมู่บ้าน โดยส่วนมากคือมาพอเป็นพิธี

ดังนั้นเมื่อถูกจางเต๋อหวั่งด่าแบบนี้ แผ่นหลังของจางเอ้อเก่าได้แข็งทื่อโดยไม่รู้ตัว และมองกลับมาที่ จางเต๋อหวั่ง อย่างเหยเก “ท่านอา นี่ท่าน......”

จางเต๋อหวั่งจ้องที่ จางเอ้อเก่า “สิ่งที่เจ้าพูดเมื่อกี้ พูดให้ข้าฟังอีกรอบสิ!”

จางเอ้อเก่าขี้ขลาดเล็กน้อย แต่ยังไม่วายที่จะต้องการเถียง “ท่านอา วันนี้พวกเราเสียแรงไปโดยเปล่าประโยชน์ อย่างไรจะต้องมีใครสักคนมารับผิดชอบสิ?”

“เฮ้อ——” จางเต๋อหวั่งหัวเราะอย่างโมโห และแทนที่จะตอบจางเอ้อเก่าทันที เขามองไปยังคนอื่นๆ ในหมู่บ้าน “พวกเจ้าทุกคนคิดแบบเดียวกันหรือเปล่า?”

พวกชาวบ้านต่างก้มหน้าลงทีละคน ไม่กล้ามองจางเต๋อหวั่ง แต่เมื่อมองดูแบบนี้แล้ว พวกเขาคิดอย่างนั้นจริงๆ

แม้ว่าคำพูดของลั่วเสี่ยวปิงจะทำให้พวกเขาตะลึง และทำให้พวกเขาหยุดพยายามจับผิดชั่วคราว แต่ในใจลึกๆ ของพวกเขาก็ไม่ต้องการที่จะให้เรื่องนี้จบลงแบบนี้