พยัคฆราช นิยาย บท 11

"ทำอะไร" พยัคฆราชออกมาจากห้องน้ำก็เห็นว่าซาร่ากำลังรูดโทรศัพท์ของเขาอยู่ช

"ไม่มีอะไรค่ะ..เห็นโทรศัพท์สวยดี ซาร่าอยากได้รุ่นนี้บ้าง"

"อยากได้ก็ซื้อสิ"

"ซื้อได้เหรอคะ แต่ไม่เอาดีกว่า..กลัวเงินไม่พอใช้" ทีแรกทำเหมือนดีใจ แต่พอคิดได้ถ้าเอาเงินที่เขาให้รายเดือนไปซื้อคงจะไม่พอ

"เดี๋ยวผมเพิ่มเงินให้" ว่าแล้วชายหนุ่มก็หยิบเสื้อผ้าออกมาสวมใส่

"คุณน่ารักจังเลยค่ะ" ซาร่าเดินไปสวมกอด พร้อมกับแนบใบหน้าลงที่แผ่นหลังกว้าง

"ผมจะกลับไปค้างที่บ้าน"

"จะกลับได้ยังไงคะ ซาร่ารอคุณอยู่นะ"

"ไม่ได้หรอก ช่วงนี้พ่อผมอยู่ที่บ้าน"

"แน่ใจเหรอคะ" ซาร่าถามออกไปแบบจับผิด เพราะได้ยินชัดเลยว่าผู้หญิงที่โทรมาถามว่าเมื่อไรจะกลับ

"หมายความว่ายังไง"

"เปล่าค่ะ ซาร่าคิดถึงคุณนี่คะ" พอนึกขึ้นได้ต้องรีบปรับอารมณ์ใหม่

"ก็ผมมาหาให้หายคิดถึงแล้วนี่ไง"

"แต่เรายังไม่.."

"ไม่ได้หรอกผมกลับดึกกว่านี้ไม่ได้" พอเขาใส่เสื้อผ้าเสร็จก็หยิบเอาโทรศัพท์ ขึ้นมารูดดูเผื่อมีใครโทรเข้ามาตอนที่อาบน้ำอยู่...แต่ก็ไม่มี

ที่ไม่มีเพราะซาร่าลบเบอร์นั้นไปแล้ว

คฤหาสน์ของสิงหราช

"ตาพยัคฆ์ว่ายังไงบ้างลูก" อัปสรสุดาเดินออกมาถามแสนสวยที่อยู่หน้าบ้าน

"วันนี้เขาคงจะกลับมาไม่ได้แล้วมั้งคะ"

"ทำไมล่ะจ๊ะ หนูได้คุยกับพยัคฆ์หรือยัง"

"ยังค่ะ..แต่..เออ.." เธอได้ยินเสียงผู้หญิงคนนั้นครางชัดเลย ถ้าเสียงแบบนั้นมีแค่อย่างเดียวเท่านั้นแหละ

แต่เพียงไม่นานรถคันหรูก็ได้วิ่งเข้ามา

"แม่นึกว่าลูกจะไม่กลับมาค้างที่บ้าน ทำไมมาดึกจังเลยล่ะลูก"

พยัคฆราชได้แต่มองตามหลังผู้หญิงที่เพิ่งจะรีบเดินเข้าบ้านไป "ตกลงแม่จะเอายังไงกันแน่ จะให้กลับหรือไม่ให้กลับ"

"ไปอารมณ์เสียมาจากไหน" อัปสรสุดาได้แต่ถอนหายใจมองตามหลังลูกชายที่เดินเข้าบ้านไป นางไม่อยากเห็นลูกก้าวร้าวแบบนี้เลย แต่จะทำยังไงได้เลือดพ่อมันแรง

"กลับมาแล้วเหรอ"

"พ่อ?.. ทำไมพ่อถึงยังไม่ขึ้นไปนอนครับ" พอเข้ามาในบ้านแล้วเห็นผู้เป็นพ่อนั่งอยู่ที่โซฟา เขาก็เลยจำเป็นต้องได้เข้าไปนั่งคุยด้วย

"รอดูว่าแกจะกลับบ้านไหม"

"พ่อจะรอดูอะไรผม.. ผมไม่คุยกับพ่อแล้ว ขึ้นไปนอนนะครับ" ว่าแล้วร่างหนาก็ยันกายลุกขึ้น

เช้าวันต่อมา

"เจอผู้จัดการพอดีเลยค่ะ" แสนสวยรีบเดินตามหลังมาจนทันแทนไทที่กำลังจะขึ้นลิฟต์