จักรพรรดิเชียนตกสวรรค์ นิยาย บท 747

หลินหยุนรีบออกมามาจากซากปรักหักพังอย่างรวดเร็ว ยืนอยู่บริเวณที่ไกลออกไป และมองไปที่ตำหนักหลิงเซียวที่พังทลายลง

“ดูเหมือนว่า สัตว์ประหลาดตัวนั้นจะมีความเกี่ยวข้องกับตำหนักหลิงเซียวอย่างแน่นอน หลังจากที่ฉันสังหารมันแล้ว ทั้งตำหนักหลิงเซียว ก็พังทลายลงตามเช่นกัน”

“หรือว่าบางที อาจจะมีความเกี่ยวข้องกับดาบเฮ่าเทียน......”

เจ้าของตำหนักหลิงเซียวหลังนี้คือใครกันแน่? และมีความเกี่ยวข้องอะไรกับดาบเฮ่าเทียนและสัตว์ประหลาดตัวนั้นด้วย? แม้ว่าหลินหยุนจะเกิดความสงสัย แต่ ก็ไม่มีทางที่จะทราบความจริงได้

หากจะสืบค้นวิเคราะห์ต่อไป ก็คงจะไม่มีประโยชน์

หลินหยุนออกมาจากตำหนักหลิงเซียว แล้วก็มุ่งหน้าต่อไป

พูดไปก็แปลกเหมือนกัน ท่ามกลางซากปรักหักพังของเมือง นอกจากสัตว์ประหลาดหัววัวตัวนั้นแล้ว ก็ไม่พบกับสัตว์ประหลาดตัวอื่นสักตัวอีกเลย

“ดูเหมือนว่า อาณาเขตของสัตว์ประหลาดหัววัวตัวนี้ จะครอบคลุมไปทั่วทั้งเมือง”

หลินหยุนมุ่งหน้าตรงไป เพื่อตามล่าสัตว์ประหลาดต่อ ซึ่งก็ค่อย ๆ ออกห่างจากเมืองแห่งนั้นมาไกลมากแล้ว

ในสถานที่แห่งนี้ ไม่มีกลางวันกลางคืน ซึ่งหลินหยุนได้คาดการณ์เวลาว่า นับตั้งแต่เข้ามาจนถึงตอนนี้ น่าจะผ่านพ้นไปแล้วหนึ่งวันกับหนึ่งคืน

นอกจากนี้ จากระดับความรวดเร็วของเขา นอกจากได้พบกับผู้เข้าแข่งขันชาวญี่ปุ่นสองคนนั้นแล้ว ก็ยังไม่ได้พบกับผู้เข้าแข่งขันชาติอื่นสักคนเลย

ดูเหมือนว่า สถานที่แห่งนี้กว้างใหญ่มากจริง ๆ!

เดินทะลุผ่านไปอีกหนึ่งป่าไม้ หลินหยุนก็ได้พบกับสัตว์ประหลาดตัวหนึ่งที่มีทั้งเขี้ยวและกรงเล็บ ดูจากลักษณะแล้วคล้ายกับแมงมุม คงน่าจะเป็นสิ่งมีชีวิตที่กลายพันธุ์มาจากแมงมุม

จนถึงตอนนี้ นอกจากสัตว์ประหลาดหัววัวตัวนั้นแล้ว สัตว์ประหลาดที่หลินหยุนได้พบเจอนั้น ต่างก็ได้รับผลกระทบจากพลังทิพย์และรังสีในสถานที่แห่งนี้ จนกลายเป็นสิ่งมีชีวิตกลายพันธุ์

“พลังทิพย์ของที่แห่งนี้ มีความหนาแน่นอย่างมาก แต่น่าเสียดายที่ ภายในนั้นประกอบด้วยพลังของธาตุกัมมันตรังสีอย่างมหาศาล ซึ่งไม่สามารถที่จะดูดซับได้”

หลินหยุนเตรียมที่จะสังหารสัตว์ประหลาดแมงมุมตัวนั้น แต่ว่า ที่ปลายเขาทางฝั่งนั้น ก็พลันปรากฏเด็กหนุ่มชาวผิวขาวที่รูปร่างสูงใหญ่สองคน

“เป็นชาวอเมริกา! ”

แม้ว่าจะเห็นพวกเขาทั้งสองกำลังมุ่งหน้าตรงมาหาเขา แต่ว่า หลินหยุนก็ไม่ได้หยุดกระบวนท่าลง โดยได้ลงมือสังหารสัตว์ประหลาดแมงมุมตัวนั้น แล้วก็นำแก้วหินออกมา

“เฮ้ย ไอ้หนุ่ม นำแก้วหินมอบออกมา! ”

ผู้แข่งขันชาวอเมริกาสองคนที่เพิ่งตามมาถึงนั้น จ้องมองไปยังหลินหยุนด้วยท่าทางที่ไม่เป็นมิตร และได้พูดภาษาจีนขึ้นอย่างไม่คล่องแคล่ว

“หากว่าข้าไม่นำออกมามอบให้ล่ะ? ” หลินหยุนมองไปที่สองคนนั้น และถามกลับอย่างไร้อารมณ์ไร้ความรู้สึก

“แหะแหะ ชาวจีนผู้โง่เขลา อย่างนั้นข้าก็จะลงมือสังหารนายก็แล้วกัน! ”

เมื่อสองคนพูดจบ ขณะเดียวกันก็ได้กดปุ่มสีแดงที่แขน

แครกแครก!

เสียงประกอบกันของเครื่องกลดังขึ้น เกราะป้องกันที่แขนของทั้งสองคน ได้กระจายปกคลุมไปทั่วทั้งร่างกาย โดยเกราะป้องกันบางสีเงินหนึ่งชั้น ได้ห่อหุ้มผู้เข้าแข่งขันชาวอเมริกาทั้งสองคนเอาไว้ อย่างแน่นหนามิดชิด

เทคโนโลยีนี้ อย่างน้อยมีความก้าวล้ำมากกว่าบนโลกเป็นร้อยปี ซึ่งโลกปัจจุบันนี้ไม่สามารถที่จะมีใช้อยู่อย่างแน่นอน

“ไปตายซะเถอะ! ”

ทั้งสองคนยกแขนขึ้น โดยแขนของพวกเขากลายเป็นกระบอก เหมือนกับกระบอกปืนอย่างไรอย่างนั้น แล้วเล็งเป้าไปที่หลินหยุน

ปังปังปังปัง!

สาดยิงปืนกลเข้าใส่ กระหน่ำรัวไม่ยั้ง ซึ่งยิงเข้าไปที่ร่างของหลินหยุนทั้งหมด

แต่ว่า กลับกระเด็นออกมาเมื่อปะทะกับแสงสีทองที่คุ้มกันรอบกายของหลินหยุน

“โอ้ว ไม่ นี่เจอผีเข้าให้แล้ว นึกไม่ถึงว่าเขาจะสามารถต้านทานกระสุนปืนของพวกเราได้! ”

ผู้เข้าแข่งขันชาวอเมริกาสองคน ตะโกนเสียงดังพร้อมกัน โดยเสียงทะลุผ่านเกราะป้องกันออกมา คล้ายกับเสียงของโลหะ

ไม่เพียงแค่สองคนนั้นที่ตกตะลึง หลินหยุนเองก็ตกตะลึงเช่นกัน

“กระสุนปืนนี้ผ่านการผลิตแบบพิเศษขึ้นโดยเฉพาะ อีกทั้งยังมีอานุภาพที่ทรงพลังกว่าปืนกลบนโลกเป็นอย่างมาก เกือบที่จะทะลุพลังแสงคุ้มกันกายเลยทีเดียว”

“ต่อให้เป็นนักบู๊ขั้นปรมาจารย์ระดับใหญ่ เกรงว่าก็ไม่สามารถที่จะต้านทานกระสุนปืนเหล่านี้ได้! ”

“มิน่าล่ะที่ชาวอเมริกันพวกนี้ ใช้เพียงแค่คนธรรมดาไม่กี่คน ก็กล้าที่จะมาเข้าร่วมสนามล่าเจ็ดเผ่า! ”

แม้ว่าผู้เข้าแข่งขันชาวอเมริกาสองคนจะตกตะลึง แต่ไม่นานก็กลับสู่สภาพที่สงบลง

แกร็กแกร็กแกร็ก!

เสียงการหมุนขับเคลื่อนเครื่องกลดังขึ้น กระบอกปืนที่แขนของสองคนนั้นก็เกิดการเปลี่ยนแปลง ซึ่งเมื่อเทียบกับเมื่อครู่แล้ว มีขนาดใหญ่กว่าเดิมถึงสองเท่า

“ไอ้หนุ่มชาวจีนที่สมควรตาย แม้ว่านายจะสามารถต้านทานกระสุนปืนของพวกเราได้ แต่ข้าไม่เชื่อว่าแม้แต่ขีปนาวุธนายก็จะสามารถต้านทานได้”