จักรพรรดิเชียนตกสวรรค์ นิยาย บท 724

เซี่ยเจี้ยนลี่สีหน้าแสดงอาการเหยียดหยาม “พี่ใหญ่มาแล้ว น้องสามน้องสี่ พวกเราน่าจะไปต้อนรับซะหน่อยนะ!”

สีหน้าเจ้าสามและเจ้าสี่ แสดงออกถึงความเย้ยหยัน

“พี่รองพูดถูกแล้ว ผ่านมาตั้งหลายปีแล้ว ก็เป็นครั้งแรกที่พี่ใหญ่มาอวยพรวันเกิดคุณพ่อ พวกเราเป็นพี่น้องกัน ก็ย่อมต้องไปต้อนรับเขาเป็นธรรมดา!”

พวกเขาก็เดินออกไปต้อนรับเซี่ยเจี้ยนโก๋จริงๆด้วย

คนตระกูลเซี่ยที่เหลือ เมื่อเห็นฉากนี้แล้วก็หัวเราะเยาะ ต่างก็แสดงสีหน้าอยากดูเรื่องดราม่าขึ้นมาทันที จึงเดินตามหลังพวกเซี่ยเจี้ยนลี่ ไปยังประตูด้านหน้า

เซี่ยเจี้ยนโก๋และโจวเฟินสองคนเดินอยู่ด้านหน้า หลินหยุนและเซี่ยหยู่เวยเดินตามอยู่ข้างหลัง

เมื่อเห็นกลุ่มคนพวกเซี่ยเจี้ยนลี่ ที่ดูราวว่าได้ปรึกษามาอย่างดีแล้ว ยืนพร้อมเพรียงกันอยู่ตรงหน้าประตูทางเข้า

เซี่ยเจี้ยนโก๋ขมวดคิ้วขึ้นทันที

เขารู้อยู่เต็มอกว่า พวกเซี่ยเจี้ยนลี่คนพวกนี้ไม่มีทางที่จะมายืนรอต้อนรับเขาโดยเฉพาะเลย งั้นคนพวกนี้รออยู่ที่นี่คิดจะทำอะไร ก็น่าจะเข้าใจได้แล้ว

เจ้าสามเริ่มพูดด้วยความสงสัยว่า “โย่ นี่ไม่ใช่พี่ใหญ่เหรอ? เสื้อผ้าพี่ใหญ่นี่ดูแปลกจังเลยนะ เหมือนกับชุดฟอร์มของคนงานก่อสร้างในบริษัทก่อสร้างของลูกชายฉันเลย”

“ฮ่าๆ.......” ผู้คนตระกูลเซี่ยทั้งหลายก็หัวเราะดังลั่น

เจ้าสามก็แกล้งทำท่ารีบพูดอธิบายว่า “ไอ้โย่ พี่ใหญ่อย่าเพิ่งเข้าใจผิดนะ ฉันไม่ได้หมายถึงว่าพี่แต่งตัวเหมือนคนงานก่อสร้าง เพียงแต่ว่าเสื้อผ้าที่พี่ใส่ มันดูคล้ายจริงๆ”

“ฮ่าๆ!”

คำอธิบายของเจ้าสาม ไม่อธิบายเสียจะดีกว่า

ผู้คนตระกูลเซี่ยก็ยิ่งหัวเราะอย่างไม่ยำเกรง มองดูเซี่ยเจี้ยนโก๋ ด้วยสีหน้าที่ดูถูกเหยียดหยาม

ลูกชายคนโตของตระกูลเซี่ยคนนี้ กลายเป็นตัวตลกของตระกูลเซี่ยไปแล้ว

เซี่ยเจี้ยนโก๋สีหน้าไม่สู้ดีนัก วันนี้เขาแต่งตัวค่อนข้างเป็นทางการ เป็นชุดแบบทรงจีน ถึงแม้แบบอาจจะเก่าไปหน่อย แต่ก็ไม่มีทางที่จะไปเหมือนชุดฟอร์มของพวกทำงานก่อสร้างอย่างแน่นอน

เห็นได้ชัดว่า เจ้าสามเจตนาที่จะหยามน้ำหน้าเขา จึงพูดเช่นนี้

โจวเฟินสีหน้าก็ดูไม่สู้ดีเช่นกัน แต่ว่า ยังไงเสียที่นี่ก็เป็นบ้านตระกูลเซี่ย โจวเฟินจึงได้แต่อดกลั้นเอาไว้ไม่ได้อาละวาดออกมา

หลินหยุนก้มหน้าลง ไม่เงยหน้ามองแม้แต่นิดเดียว หลินหยุนได้คาดเดาเหตุการณ์เช่นนี้ออกมาก่อนแล้ว

ในใจของเซี่ยหยู่เวยโกรธเคืองอย่างมาก แต่ว่า อย่างน้อยเธอก็เป็นแค่เด็กคนรุ่นหลัง ในเมื่อเซี่ยเจี้ยนโก๋ไม่ได้แสดงท่าทีอะไร ถ้าเธอจะเอ่ยปากพูด ก็ดูเหมือนจะเสียมารยาทไปหน่อย

เซี่ยเจี้ยนโก๋ได้กลับมาตระกูลเซี่ยอีกครั้งหนึ่ง ในใจก็ต้องเตรียมตัวรับคำเย้ยหยันพวกนี้ไว้ก่อนหน้านี้แล้ว เมื่อได้ยินแล้ว จึงได้แต่หัวเราะฮาๆแล้วพูดว่า “สงสัยว่าบริษัทก่อสร้างของน้องสามคงให้เงินเดือนไม่เลวเลย ชุดทำงานของพวกคนงานถึงได้มีเสื้อผ้าที่ดูดีขนาดนี้”

คำพูดของเซี่ยเจี้ยนโก๋ ก็นับว่าเป็นการตอบโต้เพียงเล็กน้อยเท่านั้น แต่ว่า กลับไม่ได้ทำให้สะทกสะท้านอะไรเลย

แต่ก็ทำให้การจู่โจมของเจ้าสาม ราวกับว่าได้กระแทกลงไปบนกองสำลี

“ฮื่อ!” เจ้าสามสีหน้าบูดบึ้ง ไม่พูดอะไรอีก

เจ้าสองเซี่ยเจี้ยนลี่พูดว่า “อย่ามัวแต่ยืนอยู่ข้างนอกเลย เข้ามาข้างในก่อนแล้วค่อยคุยกันเถอะ!”

เซี่ยเจี้ยนโก๋ขมวดคิ้วเล็กน้อย คำพูดของเจ้าสองเป็นการแสดงตัวเองว่าเป็นเจ้าบ้านของตระกูลเซี่ย ส่วนเซี่ยเจี้ยนโก๋กลับเหมือนกับแขกที่มาจากแดนไกล

ในใจเซี่ยเจี้ยนโก๋ก็โกรธเคือง เขาถึงจะเป็นพี่ใหญ่ของตระกูลนี้ต่างหาก

แต่ว่า เมื่อคิดดูว่าตัวเองถูกขับไล่ออกจากตระกูลไปหลายปีแล้ว เจ้าสองขึ้นมาแทนตำแหน่งตัวเอง ก็เป็นเรื่องที่ธรรมดาอยู่แล้ว

เมื่อคิดเช่นนี้แล้ว เซี่ยเจี้ยนโก๋ก็จึงปล่อยวางได้

ถึงแม้ในใจจะไม่สมยอมก็ตาม แต่ก็ทำอะไรไม่ได้

ทุกคนต่างก็กลับเข้าไปในห้องโถงอีกครั้งหนึ่ง แล้วเข้าไปนั่งที่ประจำของตัวเอง แม้แต่ พวกคนรับใช้เก่าแก่ของตระกูลเซี่ย ต่างก็มีที่นั่งประจำของตัวเอง

แต่ว่า ไม่ได้เตรียมที่นั่งไว้สำหรับครอบครัวของเซี่ยเจี้ยนโก๋เพียงอย่างเดียวเท่านั้นเอง

ทุกคนต่างมองไปยังเซี่ยเจี้ยนโก๋ ด้วยสีหน้าที่สุขใจบนความทุกข์ของคนอื่น

เซี่ยอิงเหาพวกคนรุ่นหลังทั้งหลาย ยิ่งสุมหัวกันกระซิบกระซาบ พูดอย่างประชดเสียดสีว่า “ลุงใหญ่ของพวกเราคนนี้ ย่ำแย่ถึงขนาดนี้เชียวอะ แต่ว่า นั่นคงเป็นลูกสาวเขาสิ ก็พอมีความสวยอยู่บ้างนะ!”

พวกเด็กหนุ่มตระกูลเซี่ยบางคน หัวเราะอย่างมีเลศนัย

เซี่ยเจี้ยนโก๋สีหน้าบึ้งตึง แต่ก็ไม่พูดอะไรเช่นเคย

แต่ว่าโจวเฟินกลับทนไม่ไหวอีกแล้ว ทำเสียงฮื่อใส่แล้วพูดว่า “ตระกูลเซี่ยที่มีชื่อเสียงโด่งดัง ยากจนถึงขนาดที่ไม่มีเก้าอี้เหลือสักตัวเลยเหรอ?”

“เซี่ยเจี้ยนโก๋ ตระกูลเซี่ยเป็นอย่างนี้ ก็คงมีแต่คุณเท่านั้นแหละที่อยากจะกลับมา หยู่เวยพวกเรากลับ！”