หวานเย็น กรุ่นใจ นิยาย บท 455

การสนทนาอย่างสนิทสนมระหว่างออสตินกับสาริศาในห้องนั่งเล่นยังคงดำเนินต่อไป การได้เห็นสาริศาหน้าแดงที่หาได้ยากออสตินก็ไม่สามารถละสายตาได้

ออสตินชี้ไปที่แก้วน้ำบนโต๊ะ แล้วกระซิบพูด “จิบนิดนึง แล้วคุณจะแสร้งทำเป็นหมดสติไป เดี๋ยวผมไปเรียกพชิราออกมา”

สาริศาไม่มีการลังเล เธอยกแก้วน้ำขึ้นมาดื่มไปครึ่งแก้ว แล้วเงยหน้าขึ้นมองออสตินที่กำลังมองตัวเองอยู่ แต่เธอไม่เข้าใจความหมายในดวงตาของเขา

“ทำไมคะ มีปัญหาอะไรหรือเปล่า?” สาริศาเอ่ยถามด้วยความสงสัย

“ไม่มีอะไรครับ คุณนอนบนโซฟาก่อน ผมจะไปเรียกเธอออกมา” ออสตินส่ายหน้าแล้วพูด

ที่จริงแล้วพอเห็นสาริศาทำในสิ่งที่เขาพูดโดยไม่ลังเลเลย เขาก็รู้สึกซาบซึ้งใจมาก ไม่ว่าในอนาคตพวกเขาจะถูกกำหนดให้อยู่ด้วยกันหรือไม่ อย่างน้อย สาริศาในตอนนี้ก็เชื่อใจเขา แค่นั้นก็เพียงพอแล้ว

หลังจากนั้นสักพัก พชิราก็ได้ยินเสียงเคาะประตูและเปิดออก เธอมองไปทางออสตินที่ยืนอยู่ข้างนอก แล้วกระซิบถาม “จัดการเรียบร้อยแล้วเหรอ”

“อืม” ออสตินพยักหน้า “เธอสลบไปแล้ว ตอนนี้กำลังนอนอยู่บนโซฟาในห้องนั่งเล่น”

“นายแน่ใจแล้วเหรอ” พชิรายังคงกังวลเล็กน้อย

“แน่นอน” ออสตินพยักหน้า “ฉันเห็นเธอดื่มมันกับตาตัวเอง สองเรียกเธออยู่หลายครั้งก็ไม่มีการตอบสนอง”

พชิรายกยิ้มพึงพอใจ เธอเลื่อนรถเข็นของเธอไปที่ห้องนั่งเล่น แล้วเห็นสาริศากำลังนอนหลับอยู่บนโซฟา และบนโต๊ะข้างเธอก็มีแก้วน้ำที่ถูกดื่มครึ่งถ้วยวางอยู่

“ริศา? สาริศา?” พอเธอมาถึงข้างกายสาริศา พชิราก็เรียกชื่อเธออยู่หลายครั้งเพื่อให้แน่ใจว่าเธอหมดสติไปแล้วจริงๆ

หลังจากเขย่าสาริศาอยู่สองสามครั้ง พอเห็นไม่มีอาการตอบสนอง ในที่สุดพชิราก็วางใจสักที

พชิรายิ้มเยาะ แล้วมองไปทางสาริศาที่หมดสติด้วยสายตาเยาะเย้ย “คิดไม่ถึงล่ะสิ สาริศา หลังจากผ่านไปห้าปี แกก็ยังตกมาอยู่ในมือของฉันอีกครั้ง ครั้งที่แล้วเพราะชัชวาลมาช่วยแกไว้ทัน ทำให้แกรอดไปได้ ครั้งนี้ ฉันก็อยากจะรู้เหมือนกันว่าแกจะโชคดีแบบนั้นอีกหรือเปล่า!”

เธอเอื้อมมือไปแตะใบหน้าของสาริศา เล็บแหลมของพชิราค่อยๆ กรีดกรายไปที่แก้มของเธอ ดวงตาของเธอเต็มไปด้วยความเกลียดชังและเยาะเย้ย “ฉันต้องยอมรับเลย ว่าห้าปีผ่านไป หน้าตาของแกสวยขึ้นมาก ไม่แปลกใจที่พอกลับมาก็ทำให้ธนพัตหลงใหลแกทันที และทำให้ในหัวใจและดวงตาของเขามีแต่แกคนเดียว”

ออสตินที่อยู่ข้างหลังพยายามจับตามองการเคลื่อนไหวของมือพชิราอย่างหวั่นใจ กลัวว่าเธอจะทำร้ายสาริศาเพราะความหุนหันพลันแล่นของเธอ ตลอดหลายวันที่อยู่ด้วยกัน เขาเข้าใจว่าพชิราเหมือนเป็นระเบิดเวลา ที่ไม่รู้ว่าจะระเบิดขึ้นมาเมื่อไหร่

พชิราใช้นิ้วชี้เชยคางของสาริศาขึ้นมา แล้วพูดด้วยน้ำเสียงดุร้ายมากขึ้น “แต่ถึงแม้แกจะสวยขึ้นแล้วยังไงอีกไม่นาน ธนพัตก็จะไม่ได้เห็นหน้าของแกอีก”