หวานเย็น กรุ่นใจ นิยาย บท 463

"อะไรนะ!? ธนพัต เมื่อกี้คุณว่าฉันว่าอะไรนะ!?" เมื่อได้ยินคำพูดของธนพัต สีหน้าของพชิราเต็มไปด้วยความเหลือเชื่อ เมื่อกี้เธอต้องฟังผิดไปแน่ ๆ ธนพัตไม่มีทางพูดกับเธอแบบนี้

"ฉันบอกว่า สิ่งที่เธอพูดมาเมื่อกี้มันทำให้ฉันรู้สึกขยะแขยง" สายตาเย็นชาจับจ้องไปที่พชิรา แล้วธนพัตก็ทวนซ้ำสิ่งที่เขาได้พูดไปเมื่อครู่นี้ทีละคำ ๆ

ขยะแขยง? เมื่อได้ยินคำนี้ออกมาจากปากของธนพัต ร่างของพชิราก็ทรุดตัวลงทันที ร่างกายรู้สึกไร้เรี่ยวแรง ภาพจินตนาการในใจที่สร้างขึ้นมาเมื่อครู่หายลับไปในทันที

"ฉันทำให้คุณรู้สึกขยะแขยง ฉันทำให้คุณขยะแขยง..." เธอพูดทวนประโยคนี้ซ้ำ ๆ ด้วยความสิ้นหวัง น้ำตาของพชิราไหลร่วงลงมาไม่ขาดสาย

หล่อนเงยหน้ามองธนพัตอย่างเหม่อลอย พชิราเริ่มจะควบคุมอารมณ์ของตัวเองไม่ได้ เธอแหกปากร้องไห้ใส่ธนพัต "คุณว่าฉันแบบนี้ได้ยังไง ฉันรักคุณมากขนาดนี้ ฉันยอมทิ้งทุกอย่างในต่างประเทศมาเพื่อคุณ ฉันยอมสูญเสียตระกูลนิธิธราสกุลไปเพื่อคุณ สูญเสียขาทั้งสองข้าง สูญเสียหน้าที่การงาน ตอนนี้ฉันไม่มีอะไรเหลือแล้ว คุณทำกับฉันแบบนี้ได้ยังไง"

"เรื่องทั้งหมดเธอเป็นคนก่อเองเธอก็ต้องรับเอง อย่ามาโทษฉัน!" ธนพัตตะคอกกลับ "ถ้าตอนนั้นเธอไม่ทำเรื่องที่ทำร้ายริศา แล้วจะมาตกอยู่ในสภาพอย่างทุกวันนี้ได้ยังไง? เรื่องมาถึงขนาดนี้แล้ว หรือจะต้องให้ฉันรู้สึกผิดต่อเธองั้นเหรอ?"

"แต่นั่นเป็นเพราะฉันรักคุณนะ" พชิราแหกปากตะโกนร้องไห้ พลางโน้มตัวไปข้างหน้าเพื่ออิงแอบตัวธนพัต พลางส่งสายตาขอร้องวิงวอนอย่างน่าสงสาร

"ธนพัต ฉันทำเรื่องพวกนั้นลงไปก็เพราะฉันรักคุณ ฉันแค่อยากให้คุณกลับมาอยู่ข้างฉัน ทั้งที่เมื่อก่อนเรารักกันขนาดนั้นแท้ ๆ ทำไมคุณถึงแต่งงานกับคนอื่น? ทำไมคุณถึงกลายเป็นของคนอื่น!"

"ธนพัต ฉันรักคุณ คุณเชื่อฉันนะ ฉันรักคุณจริง ๆ พวกเรากลับมาคบกันได้ไหม? สาริศาไม่คู่ควรกับคุณเลยสักนิด มีแค่ฉันเท่านั้นที่เข้าใจคุณ ฉันจะทำดีกับคุณไปตลอดชีวิต พวกเรากลับไปเป็นเหมือนเมื่อก่อนไม่ได้เหรอ? ฉัน..."

สาริศาทนฟังต่อไปไม่ไหวจนต้องพูดขัดคำพูดของพชิรา "เธอไม่ได้รักเขาเลยสักนิด เธอก็แค่เป็นห่วงภาพลักษณ์หน้าตาก็เท่านั้น เมื่อเทียบกับธนพัตแล้ว สิ่งที่เธอสนใจคงจะเป็นหน้าตาความมั่งคั่งมากกว่าล่ะมั้ง"

"สาริศาแกหุบปากนะ!" พชิราหันไปมองสาริศาและไม่สนใจจะพร่ำบอกรักธนพัตอีกต่อไป แต่ชี้นิ้วตะโกนด่าสาริศาด้วยความแค้นเคือง

"แกจะไปเข้าใจอะไร แกมีสิทธิ์อะไรถึงมาบอกว่าฉันไม่รักธนพัต? เมื่อก่อนตอนพวกเราคบกัน แกอยู่ที่ไหนก็ไม่รู้ด้วยซ้ำ พวกเราเรียนด้วยกัน โตมาด้วยกัน เขารักฉัน ฉันก็รักเขา พวกเราอยู่ด้วยกันมาอย่างมีความสุขมาก แกคิดว่าแกเป็นตัวอะไร มีสิทธิ์อะไรถึงมาแทรกกลางระหว่างพวกเราสองคน!"

เมื่อได้ยินคำพูดพวกนี้ของพชิรา ความโกรธของธนพัตที่พยายามอดกลั้นเอาไว้ก็ได้ปะทุขึ้นมาอีกครั้ง ขณะที่กำลังจะตะคอกให้หล่อนหุบปาก ก็ได้ยินสาริศาที่ยืนอยู่ข้างกายพูดตอบกลับอย่างใส่อารมณ์

"ถ้าเธอชอบเขาจริง ๆ ตอนนั้นทำไมเธอถึงจิตใจโหดเหี้ยมร่วมมือกับคนอื่นทำร้ายเขาได้ลง? แถมยังบอกอีกว่าที่ต้องการรักษาสถานะคุณหนูใหญ่แห่งตระกูลนิธิธราสกุลไว้ก็เพื่อจะได้อยู่กับเขาตลอดไป แต่ทำไมต่อมาเธอถึงได้แกล้งตายแล้วหนีไปอยู่ต่างประเทศ แล้วทิ้งเขาเอาไว้ที่นี่คนเดียวล่ะ?"

"ฉัน ฉัน..." พชิราถูกถามจนพูดไม่ออก เธอครุ่นคิดอยู่นานกว่าจะมีสติตอบกลับ "แต่ต่อมาฉันก็กลับมาแล้ว แล้วที่ฉันกลับมาก็เพราะว่ารักธนพัต ที่ฉันบอกว่าจะไปต่างประเทศตอนนั้นก็แค่เพื่อจะเกลี้ยกล่อมบุรินทร์ ฉันคอยหาโอกาสกลับมาตลอด แล้วฉันก็คิดถึงธนพัตอยู่เสมอ"

ความคิดเห็น

ความคิดเห็นของผู้อ่านเกี่ยวกับนิยาย: หวานเย็น กรุ่นใจ