หวานเย็น กรุ่นใจ นิยาย บท 464

เมื่อเห็นประตูเปิดออก กันยาผลักธนพัตออก รีบเดินเข้าไปกวาดสายตามองรอบห้อง เมื่อเห็นว่าพชิราอยู่ที่นี่จริง ๆ กันยาก็รีบก้าวเข้าไปยืนขวางปกป้องหล่อนเอาไว้

“ริศา เพรชไม่ได้ตั้งใจจะทำแบบนั้น อย่าเอาเรื่องเธอเลยจะได้ไหม?” กันยามองสาริศาพลางพูดขอร้องอ้อนวอนแทนพชิรา

เมื่อมองไปยังคนที่กำลังอ้าแขนยืนอยู่ด้านหน้าของตนเอง พชิราแอบดีใจขึ้นมาอย่างห้ามไม่ได้ เธอถูกสาริศาบังคับให้พูดเรื่องทุกอย่างที่เกิดขึ้นในตอนนั้น เดิมเธอคิดว่าไม่มีความหวังที่จะหนีออกไปได้อีกแล้ว แต่คาดไม่ถึงเลยว่าสวรรค์จะช่วยเธอ ด้วยการส่งกันยามาในเวลานี้พอดี

พชิราร้องไห้ทำทีสะอึกสะอื้นออกมาทันที “น้ากันยา...ฮือฮือ...น้ากันยา...หนู...ฮือฮือฮือ...”

กันยาหันกลับไปหาพลางโน้มตัวลงไปเช็ดน้ำตาให้พชิราด้วยความสงสาร ก่อนจะกอดเธอไว้ในอ้อมแขน พูดปลอบโยนปนด้วยเสียงสะอึกสะอื้น "ไม่เป็นไรนะเพชร ตอนนี้ไม่เป็นอะไรแล้ว ไม่ต้องกลัว มีน้ากันยาอยู่ตรงนี้ทั้งคน น้ากันยาจะปกป้องหนู จะไม่ให้ใครมาทำร้ายหนูแน่นอน"

หลังจากพูดปลอบพชิราราวกับกำลังปลอบใจเด็กน้อยอยู่สักพัก กันยาก็หันกลับไปก่อนจะคุกเข่าลงต่อหน้าสาริศา "ริศา ครั้งนี้เพชรทำผิด แม่ขอโทษแทนเธอก็แล้วกัน ครั้งนี้ปล่อยเธอไปเถอะนะ อย่าเอาเรื่องเธอเลยจะได้ไหม ถือว่าแม่ขอเถอะนะ"

สาริศารีบเข้าไปพยุงกันยาให้ลุกขึ้น สาริศารู้สึกสับสนที่จู่ ๆ แม่ก็แสดงท่าทีแบบนี้ออกมา "ลุกขึ้นก่อนเถอะค่ะ นี่แม่กำลังทำอะไร"

กันยาจับมือสาริศาพลางร้องห่มร้องไห้ "ริศาถือว่าเห็นแก่หน้าแม่ปล่อยเพชรไปจะได้ไหม? เธอไม่ได้ตั้งใจ แม่ขอโทษแทนเธอก็ได้ ขอโทษ ขอโทษริศา ยกโทษให้เธอเถอะนะ นะ ถ้าแกไม่รับปาก แม่ก็จะไม่ลุก"

เมื่อได้ยินคำอ้อนวอนของกันยา สาริศาทั้งหงุดหงิดและสับสน กันยาคงไม่มีทางรู้เรื่องที่พชิราร่วมมือกับบุรินทร์ลักพาตัวธนพัตในตอนนั้นแน่ ถ้าอย่างนั้นทำไมแม่ต้องมาขอร้องอ้อนวอนเธอด้วย?

สาริศารีบนึกย้อนถึงเหตุการณ์ในอดีต แล้วจู่ ๆ ภาพความทรงจำตอนที่สาริศาบอกลากับกันยาอยู่ในห้องครัวก็ผุดขึ้นมา นึกถึงท่าทางลังเลที่เอาแต่รั้งเธอเหมือนอยากจะพูดอะไรบางอย่างแต่ก็ไม่กล้าพูด

ทันใดนั้นเธอก็เข้าใจบางอย่างขึ้นมา สาริศาริมฝีปากสั่น มองตรงไปที่กันยาแล้วเอ่ยปากถามอย่างไม่น่าเชื่อ "ตอนที่ทานข้าว แม่รู้ว่าพชิราวางยาหนูใช่ไหม?"

“เธอไม่ได้ตั้งใจแน่ ๆ !” กันยารีบเอ่ยปากพูด “ริศา เพรชยังเด็กมาก เธอยังไม่รู้ความ แกก็คิดซะว่าเธอแค่แกล้งเล่น ไม่ต้องเก็บเอาไปใส่ใจ”

เมื่อได้ยินคำพูดของกันยา สาริศาไม่รู้ว่าควรจะโกรธหรือควรจะหัวเราะดี แกล้งเล่น แม่พูดว่านี่แค่เป็นเรื่องล้อเล่น! ในหัวใจของแม่ ไม่มีที่ของเธออยู่เลยสักนิดเลยใช่ไหม?

สาริศาสงบจิตสงบใจ ในหัวใจของเธอเต็มไปด้วยความเศร้า ถามย้ำอีกครั้งกันยาทีละคำ

“ตอนที่หนูไปกินข้าวที่บ้านแม่ แม่รู้อยู่แล้วใช่ไหมว่าพชิราวางยาหนู? เพราะแบบนั้นแม่ถึงได้เอาแต่อ้ำ ๆ อึ้ง ๆ ตอนที่หนูกำลังจะกลับ ทำไมแม่ถึงไม่บอกหนูตั้งแต่ตอนนั้น หรือว่าแม่ไม่เป็นห่วงเลยเหรอว่าจะเกิดอะไรขึ้นกับหนูบ้าง?”

“แม่...แม่เปล่า ริศา แม่แค่กังวล...แค่กังวลว่า...” กันยาไม่รู้จะตอบสาริศายังไง เธอรู้สึกได้ถึงความเสียใจของลูก ดังนั้นเธอจึงกังวลว่าการที่เธอปฏิบัติกับพชิราแบบนั้นเธอจะพูดออกจากปากได้ยังไง