มหายุทธ์ สะท้านภพ นิยาย บท 2397

ระหว่างที่พูดนั้น ฉินเฟยเสวก็เม้มริมฝีปากสีแดงสดนั้นไว้ จากนั้นก็หยิบม้วนผังออกมาจากแหวนเก็บของ

ในเวลาเดียวกัน นางก็ใช้ตัวสำนึกส่งเสียงถึงหลัวซิวด้วยความกระวนกระวาย ให้เขารีบหนีเอาชีวิตรอดไป

เมื่อฉินเฟยเสวหยิบม้วนผังออกมา สายตาของชายชราชุดเขียวก็ถูกดึงดูดไปในทันที นี่ถือเป็นโอกาสที่ดีที่ที่จะหนีเอาชีวิตรอด

แต่หลัวซิวกลับหัวเราะโดยไม่ได้ตอบรับหรือปฏิเสธ “แม่นางฉิน อย่างไรก็เก็บของลงไปก่อนเถิด มีข้าอยู่ ไม่มีผู้ใดหน้าไหนสามารถแย่งของไปจากมือเจ้าได้”

เมื่อได้ยินเช่นนั้น สีหน้าของฉินเฟยเสวก็พลันเปลี่ยนไปทันที นางไม่รู้ว่าหลัวซิวผู้นี้คิดสิ่งใดอยู่กันแน่ ผลการฝึกตนของเขาก็แค่เพียงแดนมกุฎเทพขั้นสาม ไม่รู้หรือว่าช่องว่างระหว่างผู้แข็งแกร่งจ้าวมหาเทพนั้นมันใหญ่มากเพียงใด?

แต่คำพูดนี้ของหลัวซิว ก็ไปเข้าหูของชายชราชุดเขียวผู้นั้นด้วยเช่นกัน เห็นเพียงอีกอีกฝ่ายมีสีหน้าเย็นชา พร้อมเอ่ยปากเย้ยหยัน “ผู้น้อยช่างกล้าคุยโวเหลือเกิน หากคนที่ไม่รู้ คงจะคิดไปว่าเจ้าไม่ใช่มกุฎเทพ แต่เป็นจักรพรรดิเทพเสียนี่”

ระหว่างที่พูด ชายชราชุดเขียวก็ปลดปล่อยพลังของตนให้พุ่งมากดทับหลัวซิวเอาไว้ เขาต้องการให้ไอ้หนุ่มผู้นี้รู้ว่าการพูดจาอวดดีนั้นมันมีราคาที่ต้องจ่าย

พลังกดขี่ของผู้แข็งแกร่งจ้าวมหาเทพขั้นหกถูกส่งมา สีหน้าของฉินเฟยเสวก็พลันเปลี่ยนเป็นซีดเผือดในทันที มีเหงื่อผุดขึ้นบนหน้าผาก ร่างอรชรสั่นไหวอย่างต่อเนื่อง

ถึงแม้ว่าในวันนี้นางจะอยู่ในแดนมกุฎเทพขั้นเจ็ดแล้ว แต่ก็ไม่ใช่ใครก็ตามที่จะครอบครองความสามารถในการข้ามระดับสังหารศัตรูอย่างเช่นหลัวซิวได้

“ตาแก่ เจ้ากินข้าวไม่อิ่มหรือ? พลังเพียงน้อยนิดเช่นนี้ยังคิดจะมาข่มข้า เจ้ายังห่างไกลนัก”

หลัวซิวยิ้มออกมาบาง ๆ ก้าวไปข้างหน้าอย่างสบาย ๆ พลังกดขี่ที่ชายชราชุดเขียวปลดปล่อยออกมานั้น พังทลายลงเป็นชิ้นเล็กชิ้นน้อย