รักของเขาแค้นของเราต้องเอาคืน（จบ) นิยาย บท 8

            ตอนที่ 8 ไปรับเธอด้วยตัวเอง

          นาตาลีกดสวิตซ์ไฟสีเขียวในห้องชันสูตรศพ จากนั้นก็ถอดหน้ากากและแว่นกันเชื้อก่อนจะเดินไปยังบริเวณห้องทำงาน

ตอนที่เธอกำลังจะนั่งลงเพื่อเขียนรายงานการชันสูตรพลิกศพ ก็สังเกตเห็นกล่องอาหารหลายกล่องวางซ้อนกันเป็นชั้นๆ อยู่บนโต๊ะทำงานของเธอ มีข้อความ “อะแคปเปลลา” พิมพ์อยู่บนถุงพลาสติกทุกใบ 

“อะไรกันเนี่ยแบรนดอน” เธอถามพร้อมกับขมวดคิ้ว

“มีใครบางคนสั่งอาหารมาส่งให้คุณครับ หัวหน้า” เขามองกล่องเหล่านั้นอย่างอิจฉาขณะพูดต่อไปว่า “อะแคปเปลลาคือภัตตาคารที่มีนักชิมแนะนำมากที่สุดในเดลล์มัวร์  เห็นชัดเลยว่ารับเฉพาะสมาชิกเท่านั้น แถมบัตรสมาชิกราคาตั้งล้าน ผมสงสัยว่าคนแบบไหนถึงใหญ่พอจะสั่งให้อะแคปเปลลามาส่งอาหารดึกขนาดนี้ได้”

“ให้ฉันเหรอ” นาตาลียิ่งสับสนไปกันใหญ่ “ใครเป็นคนสั่งล่ะ”

แบรนดอนหยิบนามบัตรใบเล็กๆ ข้างกล่องเหล่านั้นขึ้นมาอ่านดังๆ “งานคุณต้องหนักแน่ๆ ถึงได้ดึกขนาดนี้ คุณนิโคลส์ จาก ซามูเอล บาวเออร์ส”

พออ่านจบ เขาก็นิ่งอึ้ง ส่วนเอฟฟี่ก็นึกหาเหตุผลไม่ออกเหมือนกัน

พวกเขาปฏิเสธไม่ได้ถึงความจริงที่ว่านาตาลีมีฝีมือเข้าขั้นเหลือเชื่อในฐานะเจ้าหน้าที่ชันสูตรศพ แต่ในแง่รูปลักษณ์ภายนอก เธอไม่มีอะไรโดดเด่นเลย ใบหน้าของเธอคือนิยามของคำว่า ‘ลืมได้เลย’ พวกเขายังไม่เชื่อด้วยว่าซามูเอลจะมีรสนิยมแย่ๆ ถึงขนาดจะมาตามจีบคนอย่างนาตาลี แต่กล่องอาหารพร้อมส่งจากอะแคปเปลลาก็ทำให้พวกเขาต้องยอมรับว่ามีความสัมพันธ์ขั้นพิเศษบางอย่างระหว่างคนทั้งสอง

แบรนดอนรวบรวมความกล้าก่อนจะถามออกไปว่า “หัวหน้าครับ คุณมีสัมพันธ์แบบไหนกับซามูเอลครับ”

“เราไม่รู้จักกันซักหน่อย” เธอยืนยัน

“คุณต้องล้อผมเล่นแน่เลยหัวหน้า”

“อยากเชื่ออะไรก็ตามใจ”

เธอคว้านามบัตรจากมือที่กำแน่นของแบรนดอนแล้วโยนลงถังขยะ จากนั้นก็กวาดสายตามองกล่องทั้งหลายตรงหน้าเธอแล้วออกคำสั่งอย่างเยือกเย็นว่า “เอาไปให้คนที่กำลังทำงานล่วงเวลาในแผนกนิติเวชซะแบรนดอน ถ้ามันมากเกินไปสำหรับพวกเขา ก็แจกให้พวกยามด้วยแล้วกัน”

จากนั้นเธอก็หยิบขนมปังกรอบจากกระเป๋าของเธอแล้วเริ่มกิน

แบรนดอนไม่เข้าใจเลยว่านี่มันเรื่องอะไร “คุณจะไม่ทานอาหารจากอะแคปเปลลาเหรอครับหัวหน้า ทำไมถึงกินขนมปังกรอบแทนล่ะ”

นาตาลีกรอกตา “นายมีปัญหาอะไรรึ”

เขาส่ายหน้าอย่างเอาเป็นเอาตาย “ไม่เลยครับ ผมจะเอาไปแจกเดี๋ยวนี้แหละ”