ยอดหมอหญิงมหัศจรรย์ นิยาย บท 959

หูฮวนสี่กล่าวว่า “ทุกคนย่อมมีความทะเยอทะยานที่จะมุ่งไปสู่จุดสูงสุด เขาไม่ได้เต็มใจที่จะเป็นปั๋วซื่อ เพราะเขาสามารถสร้างรายได้ด้วยการเรียนรู้วิธีทำสุรา และเขาก็ชื่นชอบมันเช่นกัน ทุกคนควรทำในสิ่งที่ตนเองชอบ ถูกหรือไม่?”

“แต่ใช่ว่าทุกคนจะสามารถทำตามใจชอบได้” ซุนฟางเอ๋อร์โต้กลับ

“ใช่” หูฮวนสี่ถอนหายใจเบา ๆ “เรามักทำในสิ่งที่ตนไม่สมัครใจ กระนั้นจะมีหนึ่งหรือสองสิ่งที่เราสามารถทำได้เสมอ อย่างเช่นข้า แต่ละวันงานของข้ายุ่งมาก แต่ข้าชอบพูดคุยกับสหาย ดังนั้นข้าจึงหาเวลาว่างจากงานที่กองสุมหัวเพื่อออกไปพบปะพูดคุยกับเพื่อน ๆ เหมือนกับที่คุยกับเจ้าในวันนี้อย่างไรล่ะ”

หัวใจของซุนฟางเอ๋อร์รู้สึกตื้นตันเล็กน้อย “ข้าคิดอยู่เสมอว่าเจ้าเข้าหาข้าเพื่อจุดประสงค์บางอย่าง”

“จำเป็นต้องมีจุดประสงค์ด้วยหรือ? คนเราเกิดมาชีวิตหนึ่ง ก็ต้องทำให้ตัวเองมีความสุขสิ”

จู่ ๆ ซุนฟางเอ๋อร์ก็เอื้อมมือไปจับมือนาง “หูฮวนสี่ ข้าจะเล่าอะไรให้ฟัง หลังจากที่ข้าบอกเจ้าแล้ว เจ้าจะถือว่าข้าเป็นมิตรแท้ของเจ้าได้หรือไม่?”

หูฮวนสี่ตกใจกับความจริงจังของนางที่เกิดขึ้นอย่างกะทันหัน “ข้าถือว่าเจ้าเป็นมิตรอยู่แล้ว”

“เปล่า ถึงเจ้าจะออกปากว่าไม่มีจุดประสงค์ใด ๆ ถึงอย่างนั้นภายในใจของเจ้าก็ยังไม่ถือว่าข้าเป็นมิตรแท้เสียหน่อย ข้าต้องการทำในสิ่งที่ทำให้ตนเองมีความสุข และทำให้สหายของข้ามีความสุขด้วย”

เมื่อซุนฟางเอ๋อร์พูดเช่นนี้ ใบหน้าของนางก็เปล่งประกาย ดวงตาก็เช่นกัน จิตวิญญาณของนางเบิกบานขึ้นมาก

“ลองเล่าให้ข้าฟังซิ!” หูฮวนสี่รู้สึกผิดเล็กน้อย อันที่จริง จิ้งจอกเฒ่าอย่างนางไม่มีวันถือว่าซุนฟางเอ๋อร์เป็นมิตรแท้ อย่างน้อยก็ไม่ถึงขั้นนั้น ใช่ว่านางมีจุดประสงค์ใด ๆ ในตอนที่เข้าหานาง แต่นางทำไปเพียงเพราะเป็นนิสัยของนักธุรกิจเท่านั้น คนที่นางไปมาหาสู่ด้วยไม่จำเป็นต้องเป็นเพื่อนเสมอไป

ซุนฟางเอ๋อร์บอกว่า “ผู้ที่ถูกพิษกู่ร่วมชะตา คือกุ้ยไท่เฟยและองค์ชายผู้สำเร็จราชการแทนพระองค์ มิใช่อ๋องหนานหวาย นอกจากนี้ อ๋องหนานหวายยังได้มาขอหนอนกู่พิษห้าวันจากข้าเมื่อไม่กี่วันก่อน เขาต้องการฆ่ากุ้ยไท่เฟย หากกุ้ยไท่เฟยตาย องค์ชายผู้สำเร็จราชการแทนพระองค์ก็จะตายด้วยเช่นเดียวกัน”

หูฮวนสี่ผงะ “เจ้าว่าอย่างไรนะ? อ๋องหนานหวายต้องการวางยากุ้ยไท่เฟยงั้นหรือ?”

“ใช่ อีกอย่าง เขาตั้งใจว่าจะใช้แผนการดังกล่าวเพื่อโยนความผิดไปให้กับเซี่ยจื่ออัน...ที่จริงข้าไม่ชอบเซี่ยจื่ออัน และจะเป็นการดีที่สุดหากนางตายไปเสีย แต่ข้ารู้ว่านางเป็นเพื่อนของเจ้า เจ้าคงเสียใจมากเมื่อนางตาย ในเมื่อเจ้าเป็นมิตรแท้ของข้า ข้าจึงไม่ต้องการให้เจ้าเสียใจ”

หูฮวนสี่มองนางด้วยความงุนงง สิ่งที่ซุนฟางเอ๋อร์กล่าวเป็นความจริงหรือไม่?

นางเป็นคนที่บริสุทธิ์และไร้เดียงสาตั้งแต่เมื่อไหร่? นางทั้งเจ้าแผนการและมากเล่ห์เหลี่ยม หรือนางจงใจพูดเรื่องพวกนี้ให้คนอื่นสับสนกันแน่?