กลลวง นายสุดเท่ห์ ชาร์ลี เวธ นิยาย บท 1452

”บรรพบุรุษชาวออสเกียนของเราคิดอยู่เสมอว่า เราจะพัฒนาตนเองให้ดีขึ้นได้ยังไง ถึงแม้ว่าเราจะทำการสู้รบ แต่เราก็ไม่ได้สู้รบเพื่อตัวเราเอง เราต่อสู้กับตัวตนของเราเองทั้งในอดีตและปัจจุบัน!”

“เหตุผลที่เราต่อสู้กับตัวตนในอดีตของเรา ก็เพื่อให้เราก้าวข้ามตัวตนในปัจจุบันและอดีตของเราได้ เราต้องการพัฒนาตนเองทางด้านการแพทย์ เพื่อที่เราจะได้มีอายุยืนยาวขึ้น เราต้องการปรับปรุงเทคนิคการทำฟาร์ม เพื่อให้เราสามารถเลี้ยงดูผู้คนได้มากขึ้น เราต้องการพัฒนาทักษะการต่อสู้ป้องกันตัว เพื่อที่เราจะสามารถพัฒนาตัวเองให้ดีขึ้นและแข็งแกร่งขึ้นได้”

ในขณะที่พูดอยู่นั้น ชาร์ลีมองไปที่นานาโกะแล้วถามว่า “ถ้าคุณไม่ได้รับอนุญาตให้เข้าร่วมการแข่งขันอีกต่อไป คุณจะเลิกพัฒนาตัวเองหรือแม้แต่เลิกฝึกฝนศิลปะการต่อสู้ในอนาคตหรือเปล่า?”

นานาโกะโพล่งออกมาว่า “ไม่เลิกแน่นอนค่ะ! ถึงแม้ว่าฉันจะไม่สามารถเข้าร่วมการแข่งขันได้อีก ฉันก็จะไม่ยอมทิ้งศิลปะการต่อสู้อย่างแน่นอน!

ชาร์ลียิ้มก่อนจะพูดว่า “นั่นสินะ คุณชื่นชอบศิลปะการต่อสู้และการต่อสู้เพื่อตัวเอง และไม่ได้ใช้ศิลปะการต่อสู้ป้องกันตัวเพื่อเอาชนะผู้อื่น ดังนั้นไม่สำคัญหรอกว่าคุณจะชนะหรือแพ้? ถึงแม้ว่าคุณจะแพ้การแข่งขันและไม่ได้รับเหรียญอะไรเลย นั่นถือเป็นเรื่องใหญ่หรือเปล่าล่ะ? มันสำคัญหรือเปล่า? ตราบใดที่คุณยังชื่นชอบในศิลปะการต่อสู้ป้องกันตัว นั่นก็เกินพอแล้ว”

นานาโกะโค้งคำนับเขาเล็กน้อย ก่อนจะกล่าวคำขอบคุณเขาอย่างจริงใจ “ขอบคุณค่ะคุณเวด ฉันเข้าใจแล้วค่ะ!”

ชาร์ลีกล่าว่า “ขยันฝึกซ้อมเพื่อการแข่งขันในวันพรุ่งนี้ แล้วอย่ากังวลมากเกินไปไม่ว่าจะในเรื่องความสำเร็จหรือความล้มเหลว ขอเพียงคุณไม่ลืมที่จะทุ่มเทความสามารถออกมาให้ดีที่สุด”

นานาโกะพยักหน้าก่อนจะตอบอย่างจริงจังว่า “ขอให้มั่นใจเถอะค่ะคุณเวด ฉันจะทุ่มเทความสามารถออกมาให้หมดค่ะ!”

หลังจากเธอพูดออกไปอย่างนั้นแล้ว จู่ ๆ นานาโกะก็นึกขึ้นได้ว่า ชาร์ลีเคยมองเธอด้วยสายทุกข์ร้อนตอนที่เธอเข้าแข่งขันในรอบรองชนะเลิศ เธอจึงถามอย่างมีความสุขว่า “คุณว่าฉันทำผลงานในรอบที่แล้วได้ดีไหมคะคุณเวด?”

เมื่อชาร์ลีได้ยินเธอพูดถึงการแข่งขันในรอบที่แล้ว และเมื่อเขานึกถึงภาพเหตุการณ์ที่เธอได้รับบาดเจ็บ หลังจากถูกคู่ต่อสู้ชกซ้ำแล้วซ้ำอีกบนสังเวียนการต่อสู้ เขาจึงอดที่จะรู้สึกทุกข์ใจนิดหน่อยไม่ได้

ดังนั้นเขาจึงพูดด้วยน้ำเสียงจริงจังว่า “ผมคิดว่าคุณทำได้ดีมากในรอบที่ผ่านมา ผมไม่เข้าใจว่าทำไมคุณถึงยอมให้คู่ต่อสู้โจมตีคุณซ้ำแล้วซ้ำอีก? จริง ๆ แล้วคุณมีความแข็งแกร่งมากกว่าคู่ต่อสู้ของคุณด้วยซ้ำ ถ้าคุณมุ่งเน้นไปที่การต่อสู้ และเข้าโจมตีคู่ต่อสู้ตั้งแต่ช่วงแรก ๆ ก็มีความเป็นไปได้อย่างมากว่าคุณจะไม่ได้รับบาดเจ็บ แต่คุณยังเปิดโอกาสให้คู่ต่อสู้โจมตีคุณอยู่ ทำไมถึงเป็นอย่างนั้นล่ะ?”

นานาโกะตอบอย่างอาย ๆ ว่า “อันที่จริง… เหตุผลสำคัญก็คือฉันอยากเอาชนะคู่ต่อสู้แบบออกอาวุธเพียงครั้งเดียว ฉันก็เลยปล่อยให้คู่ต่อโจมตีฉันในช่วงแรก ๆ ของการแข่งขัน เพื่อที่ฉันจะได้มองหาจุดอ่อนของคู่ต่อสู้ได้”