อนงค์ใจพระชายาราชสีห์ นิยาย บท 258
“เจ้าเจ็ด นี่ นี่อาหารมีพิษ! ”
ใบหน้าอ้วนท้วนของโม่ฮั่นอี่ว์แดงก่ำ และกุมท้องด้วยความเจ็บปวด “ข้าเชื่อใจเจ้าเช่นนี้ นึกไม่ถึงเลยว่าเจ้าจะวางยาข้า?! ”
เขาเชื่อใจโม่เยว่จริงๆ!
ถึงอย่างไรเขาก็เคยทานอาหารในจวนอ๋องหมิงมาหลายครั้งแล้ว เมื่ออยู่ต่อหน้าโม่เยว่ เขาจึงทานอาหารพวกนี้ได้อย่างสบายใจ!
มิน่าเล่าไอ้เจ้านี่ถึงไม่กิน ที่แท้อาหารนี่ก็มีบางอย่างผิดปกติ!
“พี่รองไม่ต้องกังวล ไม่มีพิษ”
โม่เยว่ลุกขึ้นยืน “เพียงแค่เป็นยาที่ทำให้ท่านเป็นอัมพาตชั่วคราวเท่านั้น”
อัมพาต? !
เขาอยากจะด่าเขาว่า‘อัมพาต’(ในภาษาจีนคำนี้พ้องเสียงกับคำสบถ ซึ่งมีความหมายหยาบคา)!
หัวคิ้วของโม่ฮั่นอี่ว์ขมวดเป็นปม เหงื่อเม็ดโตไหลลงมาจากหน้าผาก และหยดลงบนจานที่อยู่ตรงหน้า บนจานเป็นน่องไก่ที่เขากินไปได้ครึ่งหนึ่งแล้ว เหงื่อหยดลง ช่างน่าเสียดาย......
โม่ฮั่นอี่ว์คิดในใจ
เขากัดฟันและจ้องมองไปที่โม่เยว่ “ในเมื่อทำให้ข้าเป็นอัมพาตทั้งตัว แล้วเหตุใดข้าถึงปวดท้องไม่หาย?”
“ข้าเอายานี้มาจากในห้องของหนิงเอ๋อร์เมื่อหลายวันก่อน”
โม่เยว่พูดอย่างตรงไปตรงมาว่า “ท่านก็รู้ว่าหนิงเอ๋อร์ชอบปรุงยาด้วยตนเอง! คาดว่ายานี้มีนอกจากทำให้ท่านเป็นอัมพาตแล้ว ยังมีผลข้างเคียงบางอย่าง! ”
ได้ยินจนชินแล้ว “คำพูดของหยุนหว่านหนิง” โม่เยว่พูดเหมือนหยุนหว่านหนิง
โม่ฮั่นอี่ว์แสยะยิ้มด้วยความเจ็บปวด “ให้ตายเถอะ! ”
“ดูเหมือนข้าจะท้องเสีย ข้าต้องการไปห้องน้ำ! ”
“ไปสิ”
โม่เยว่ปล่อยให้เขาตามสบาย
“ข้าเป็นอัมพาตทั้งตัว จะไปได้อย่างไร!”
โม่ฮั่นอี่ว์คร่ำครวญด้วยความเจ็บปวด
ลำบากหรูโม่แล้ว เขาทำได้เพียงพยุงโม่ฮั่นอี่ว์ขึ้นมาในทันที และพาเข้าไปในห้องน้ำ จากนั้นเสียงและกลิ่นที่ยากจะบรรยายก็ลอยออกมาในห้องน้ำ......
โม่เยว่ถอยหลังไปหลายก้าว และกลั้นหายใจ
ไม่นานโม่ฮั่นอี่ว์ก็ถูกหรูโม่พยุงออกมา
ร่างกายของเขาไร้เรี่ยวแรง ทั้งตัวแข็งทื่อและเป็นอัมพาต
การรวมกันของสถานการณ์ดังกล่าวที่ขัดแย้งกัน ทำให้ผู้คนอดไม่ได้ที่จะหัวเราะ
“พี่รอง ขอเพียงท่านมอบหลักฐานของพี่สามที่อยู่ในมือของท่านให้ข้า ข้าจะให้ยาถอนพิษกับท่าน”
โม่เยว่เอามือกอดอกและพิงเสา
“ที่แท้เหตุผลที่เจ้าลงมือกับข้าเช่นนี้ก็เพราะต้องการหลักฐานของเจ้าสาม?! เจ้าเจ็ดเอ๊ยเจ้าเจ็ด เหตุใดเจ้าถึงได้โหดเหี้ยมเช่นนี้! ข้าเป็นพี่รองของเจ้านะ! ”
โม่ฮั่นอี่ว์โกรธจัด
“ข้ายังไม่ทันได้ลงมือแย่งชิงเลย”
โม่เยว่ยิ้มอย่างเอื่อยเฉื่อย
โม่ฮั่นอี่ว์ “นี่ไม่ถือว่าเป็นการแย่งชิงหรือ?! ”
“พี่รองน่าจะรู้วิธีการของข้า หากข้าต้องการแย่งชิงจริงๆ......”
เขายังพูดไม่ทันจบ โม่ฮั่นอี่ว์ก็สีหน้าเปลี่ยนอีกครั้ง และตะโกนต่อว่า “หรูโม่ เร็วเข้าๆ รีบพยุงข้าเข้าไป! ”
หลังจากเข้าไปหลายครั้งหลายครา เขาก็นั่งบนถังอุจจาระและไม่ยอมลุกขึ้น
“เจ้าเจ็ดมีอะไรเจ้าก็พูดมาตรงนี้เลย! ขอแค่เจ้าไม่รังเกียจกลิ่นเหม็น”
หรูโม่ยืนทำหน้าเหมือนท้องผูกอยู่ที่หน้าประตู และคิดว่าครั้งนี้กลิ่นบางเบา......
โม่เยว่กลั้นหายใจตั้งนานแล้ว แน่นอนว่าไม่ได้กลิ่นใดๆ
“เอาหลักฐานออกมา”
“ได้”
โม่ฮั่นอี่ว์ตกลงอย่างง่ายดาย
สิ่งที่โม่เยว่พูดเมื่อครู่นั้นถูกต้อง วิธีการของเขา......เขาเคยเห็นมาก่อน
หากมิฉะนั้น แม้ว่าโม่เยว่จะไม่ได้ลงมือ แต่หยุนหว่านหนิงอาจจะ “ลงมือแทนสามี” ถึงเวลานั้นเกรงว่าจะเลวร้ายยิ่งกว่าครั้งนี้!
เจ้าเด็กโสโครกนั่นสามารถทรมานผู้คนได้ โม่ฮั่นอี่ว์จึงยิ่งละอายที่ไม่อาจเทียบได้
โม่ฮั่นอี่ว์พูดอย่างอ่อนแรง “เจ้าให้หรูโม่ไปที่ห้องตำราของข้า”
“ในช่องลับของลิ้นชักที่สอง มีจดหมายอยู่ฉบับหนึ่ง เป็นเจ้าสามที่เขียนไว้ ข้าตัดออกไปครึ่งหนึ่งแล้ว”
“นอกเหนือจากนั้น ทำได้เพียงให้ต้าจ้วงมาออกหน้าเป็นพยาน”
ต้าจ้วงก็คือชื่อพลทหารของค่ายห้ากองพลผู้นั้น
ทรยศโม่หุยเฟิง และเป็นพลทหารที่แอบทำงานให้โม่ฮั่นอี่ว์
“ไม่มีแล้ว? ”
ความคิดเห็น
ความคิดเห็นของผู้อ่านเกี่ยวกับนิยาย: อนงค์ใจพระชายาราชสีห์