ผู้หญิงคนนี้คือหม่ามี๊ของผม นิยาย บท 42

ทุกครั้งที่เรนจิโดนตี เขาไม่เคยคิดจะฟ้องใครเลย เพราะเขาไม่อยากให้ใครเห็นว่าเขาอ่อนแอหรือเป็นเด็กขี้ฟ้อง แต่ทว่า...ทำไมครั้งนี้เขากลับอยากบอกให้หม่ามี๊รับรู้ก็ไม่รู้ เมื่อคิดได้ดังนั้นแล้วเรนจิก็ไม่รอช้ารีบหยิบไอแพดขึ้นมาโทรหายี่หวาทันที

รอเพียงไม่นานยี่หวาก็รับสาย แต่พอเรนจิเห็นหน้ายี่หวาไม่รู้ทำไมอยู่ดีๆ น้ำตาที่กลั้นไว้ตั้งแต่แรกก็เริ่มไหลออกมาช้าๆ

“ถึงบ้านแล้วเหรอ…” น้ำเสียงยี่หวาขาดหายไปทันทีเมื่อเห็นเด็กน้อยกำลังร้องไห้อยู่ผ่านกล้อง เกิดอะไรขึ้น!?!

“หม่ามี๊…อึก!” น้ำเสียงเรนจิแหบพร่า พร้อมกับสะอึกสะอื้นเบาๆ

“เป็นอะไรหรือเปล่า ใครทำอะไรหนู!” ยี่หวาเอ่ยอย่างร้อนรน ตอนนี้ใจเธอเหมือนกำลังถูกบีบ

“ผมโดนแม่ตีครับ...ฮึก! ตอนนี้แสบหลังไปหมดเลย”

หญิงสาวรู้สึกจุกที่อก มันเจ็บปวดอย่างบอกไม่ถูกเมื่อเห็นเด็กผู้ชายตัวน้อยในกล้องกำลังร้องไห้ “เจ็บมากไหม ไหนหม่ามี๊ขอดูหน่อยครับ”

เด็กน้อยรีบทำตามที่เธอพูด วางไอแพดไว้แล้วหันหลังถกเสื้อขึ้น เมื่อยี่หวาเห็นภาพตรงหน้า ไม่รู้ทำไมเธอกลับยิ่งรู้สึกเจ็บปวด “เลือดออกแล้ว…หนูรีบไปบอกพ่อหนูให้ทำแผลให้ก่อน”

“ไม่ได้ครับถ้าผมบอกพ่อ พ่อต้องไปจัดการแม่แน่ แถมถ้าแม่รู้ ผมอาจจะโดนตีหนักกว่านี้ก็ได้ครับ” เธอไม่คิดเลยว่าอดีตน้องสาวเธอจะโหดร้ายกับลูกของตัวเองได้ถึงขนาดนี้ เพราะแบบนี้สินะพี่ชายเธอถึงสั่งให้อย่าไปยุ่งกับคนบ้านนั้นอีก

“งั้นตอนนี้แม่หนูอยู่ไหนแล้ว”

“น่าจะกลับบ้านแล้วครับ เพราะพ่อไม่ให้เธอนอนค้างที่นี่” ทำเอายี่หวาอยากรู้เหตุผลแต่ก็ไม่อยากถามเพราะมันไม่เกี่ยวกับตัวเอง

“งั้นวันนี้หนูอยากมานอนกับหม่ามี๊ไหม เดี๋ยวหม่ามี๊ไปรับ”

“จริงเหรอครับ! อยากนอนครับ ผมอยากนอนกับหม่ามี๊ หม่ามี๊จะมารับผมจริงๆ เหรอ” เด็กน้อยเอ่ยอย่างดีใจสีหน้ายิ้มแย้มผิดกับดวงตาที่ยังคงมีน้ำตาคลอไว้อยู่

อย่างน้อยเธอก็ต้องทำแผลให้เด็กน้อยก่อน เลือดออกที่หลังขนาดนั้นจะปล่อยไว้ไม่ได้ “จริงครับ งั้นหนูเก็บกระเป๋าเลยนะ เอาชุดนักเรียนมาด้วย เดี๋ยวพรุ่งนี้หม่ามี๊ไปส่งที่โรงเรียน”

“ครับหม่ามี๊” เรนจิพยักหน้าอย่างเชื่อฟัง

“เดี๋ยวหม่ามี๊โทรบอกพ่อหนูก่อน หนูก็เตรียมตัวไว้เลย”

“ครับ” เรนจิกดวางสายแล้วรีบวิ่งไปหยิบกระเป๋าเป้ใบเล็กๆ ยัดเสื้อผ้าที่ต้องใส่พรุ่งนี้ลงไปอย่างรวดเร็ว จนลืมความรู้สึกเจ็บที่หลังจากการโดนแม่ตีเมื่อกี้ไปเลย

ส่วนยี่หวาหลังจากที่วางสายเด็กน้อยก็รีบขับรถออกมาจากคอนโดทันที ก่อนจะกดโทรออกไปยังเบอร์ของวายุ โชคดีที่ก่อนหน้านี้เธอยังไม่ได้ลบเบอร์ของเขาออกไปจากเครื่องเพียงแค่บล็อกเอาไว้เท่านั้น

รอเพียงไม่นานปลายสายก็กดรับ “คุณ เดี๋ยวฉันขอเข้าไปรับลูกชายคุณมานอนด้วยนะ”

“เกิดอะไรขึ้น?” วายุที่ก่อนหน้านี้กำลังดีใจที่เห็นเบอร์ยี่หวาโทรเข้ามา ก็ต้องผิดหวังเพราะเธอดันโทรมาเรื่องของลูกชาย ไม่ใช่เขา