ลำนำยอดหญิงจอมพิษ นิยาย บท 48

เซียวอวิ๋นเซิงตะลึงงันกับคำถามที่กู้ชิวเหลิ่งถามออกมา นานพักใหญ่ก็พูดอะไรไม่ออกแม้แต่ครึ่งคำ จะบอกว่าเพราะอะไรถึงต้องมอบชุดขี่ม้าชุดนี้ให้กับกู้ชิวเหลิ่ง เป็นเพราะว่าเมื่อวานเขาได้ข่าวมา บอกว่าฝู้จื่อโม่มอบชุดขี่ม้าให้กับกู้ชิวเหลิ่งชุดหนึ่ง เพื่อให้กู้ชิวเหลิ่งสวมใส่ในพื้นที่ล่าสัตว์หลังจากจบงานเลี้ยงของแคว้นแล้ว

เขาก็ไม่รู้ตอนนั้นตัวเองเป็นอะไรไป ถึงกับให้คนไปรวบรวมผ้าที่ดีที่สุดมาทำให้กู้ชิวเหลิ่งชุดหนึ่ง ถึงกับมีความหมายว่าจะแข่งขันแพ้ชนะกับฝู้จื่อโม่เล็กน้อย

เซียวอวิ๋นเซิงพูดไม่ออก จู่ๆก็ปิดกล่องไม้จันทน์กะทันหัน กล่าวว่า: "จะเอาไม่เอา! ให้เจ้าเปล่าๆยังจะพูดอะไรไร้สาระมากมายอีก!"

กู้ชิวเหลิ่งจับมือของเซียวอวิ๋นเซิงเอาไว้ ความเย็นยะเยือกที่ส่งมาบนหลังมือทำให้เซียวอวิ๋นเซิงตัวสั่นไปทั้งตัว

กู้ชิวเหลิ่งกล่าวอย่างราบเรียบ: "ของข้ารับเอาไว้ เพียงแต่ว่าไม่ใช่ท่านให้ข้าเปล่าๆ"

เซียวอวิ๋นเซิงกล่าวถามด้วยความมึนงง: "เจ้าหมายความว่าอย่างไร?"

"ข้าเป็นคนซื้อกับท่านเอง"

เซียวอวิ๋นเซิงเลิกคิ้ว กล่าวว่า: "ไม่ใช่ว่าข้าดูถูกเจ้า บวกกับเสื้อผ้าสองชุดที่เจ้าเอาไปจากที่นี่ครั้งที่แล้ว ก็มีมูลค่าสองแสนห้าหมื่นตำลึงทองแล้ว อย่าว่าแต่เจ้าเลย ถึงแม้จะเป็นพ่อเจ้ากู้หนานเฉิง ทรัพย์สมบัติทั้งหมดรวมกันก็ไม่แน่ว่าจะมีสองแสนห้าหมื่นตำลึงทองนี่"

"ถ้าหากข้าจำไม่ผิด พื้นที่ตรงเขาหนานซานล้วนเป็นของท่านเซียวโหวเย๋น้อยใช่ไหม?"

เซียวอวิ๋นเซิงพยักหน้า กล่าวว่า: "ถูกต้อง เขาหนานซานถูกทิ้งร้างมาตลอดหลายปี สี่ปีก่อนข้าซื้อมันเอาไว้ ตอนนี้กลายเป็นภูเขาที่เต็มไปด้วยความเขียวชอุ่มแล้ว"

มุมปากของกู้ชิวเหลิ่งโค้งขึ้นมาเล็กน้อย: "ภูเขาที่เต็มไปด้วยความเขียวชอุ่ม? ข้าว่ามันก็ไม่แน่หรอก"

รอยยิ้มบนหน้าของเซียวอวิ๋นเซิงค่อยๆจางหายไป: "เจ้าว่าอะไรนะ?"

"เขาหนานซานมีภูเขาทั้งหมดยี่สิบสี่ลูก เคยเป็นพื้นที่แห้งแล้ง ต่อมาถูกท่านดูแลจนกลายเป็นภูเขาชาสามลูก ภูเขาที่ปกคลุมไปด้วยพืชพันธุ์อีกสิบสองลูก แต่ว่าภูเขาอีกเก้าลูกที่โอบล้อมอยู่ด้านใน น่าจะยังคงไม่มีต้นหญ้าขึ้นสักต้นเช่นเดิมใช่ไหม?"

สายตาของเซียวอวิ๋นเซิงหรี่ลงเล็กน้อย ถาม: "เจ้ารู้อะไรมาบ้าง?"

กู้ชิวเหลิ่งกล่าวว่า: "อาศัยแค่ทรัพย์สมบัติของตระกูลเซียวจะมีเท่าไหร่กัน? อาศัยหอจูชุ่ยจะสามารถสร้างรายได้แค่ไหน? ในปีหนึ่งสามารถทำรายได้หลายหมื่นตำลึงก็ถือว่าเป็นรายได้ที่ไม่เลวแล้ว แต่ว่าดูจากที่ท่านเซียวโหวเย๋น้อยใช้เงินมือเติบเช่นนี้ ทรัพย์สมบัติของตระกูลไม่มีสักหลายล้านตำลึงทองคงเป็นไปไม่ได้หรอกใช่ไหม?"

เซียวอวิ๋นเซิงอดที่จะกลืนน้ำลายเฮือกหนึ่งไม่ได้ กู้ชิวเหลิ่งกล่าวต่อไปอีกว่า: "ถ้าหากข้าเดาไม่ผิด บรรดาโรงน้ำชาที่มีชื่อเสียงมากที่สุดในเมืองหลวงล้วนเป็นของท่านทั้งนั้น และสาเหตุที่ภูเขาเก้าลูกเขาหนานซานไม่มีแม้แต่หญ้าก็จะขึ้น เป็นเพราะว่าในภูเขามีเหมืองทอง และปริมาณก็มากจนไม่สามารถขุดได้หมด ลองนึกภาพว่ามีเหมืองทองมากมายอยู่ใต้ภูเขา บนภูเขาจะมีหญ้าและต้นไม้เติบโตขึ้นมาได้อย่างไร?"

สี่ปีก่อน เนื่องจากปัญหาเงินทุนทางการทหาร จวินฉีเซิ่งไปหาซินแสฮวงจุ้ยที่มีชื่อเสียง ก็เพื่อจะหาเหมืองทอง แต่ว่าถึงแคว้นฉีจะเป็นประเทศใหญ่ แต่ว่าเหมืองทองขนาดใหญ่ก็ไม่ได้มีสองแห่ง ซินแสฮวงจุ้ยในตอนนั้นชี้ว่าแหล่งกำเนิดที่ใหญ่ที่สุดอยู่ที่ทิศตะวันตก ซึ่งก็คือเขาหนานซานของต้าเยียน ในตอนที่จวินฉีเซิ่งอยากจะซื้อเขาหนานซาน เขาหนานซานก็ถูกเซียวอวิ๋นเซิงชิงตัดหน้าซื้อไปแล้ว ถึงแม้ว่าเซียวอวิ๋นเซิงจะซื้อไปแล้ว จวินฉีเซิ่งยังคอยตรวจสอบสถานการณ์ของเขาหนานซานเป็นระยะๆ ดังนั้นนางถึงได้รู้จักเขาหนานซานเป็นอย่างดี

"ข้าประเมินเจ้าต่ำไปจริงๆ"

เซียวอวิ๋นเซิงส่ายพัด กล่าวว่า: "ที่เจ้าพูดมาถูกต้องทั้งหมด แต่ว่าเขาหนานซานถูกข้าทำเป็นเขตต้องห้ามมาตลอด ภายในรัศมีสิบลี้ไร้คนพูดถึง เจ้ารู้ได้อย่างไร?"

"ไม่ต้องสนใจว่าข้ารู้ได้อย่างไร ข้าแค่อยากจะถามท่าน ว่าอยากจะได้สองแสนห้าหมื่นตำลึงทอง หรือว่าอยากจะได้สองล้านห้าแสนตำลึงทอง?"

เซียวอวิ๋นเซิงขมวดคิ้ว กล่าวว่า: "สองแสนห้าหมื่นตำลึงทองเจ้าก็ไม่สามารถเอาออกมาได้ นับประสาอะไรกับสองล้านห้าแสนตำลึงทอง? เจ้ารู้หรือไม่ว่าในท้องพระคลังมีเงินอยู่เท่าไหร่? ไม่ถึงสามล้านตำลึงทอง ไม่ใช่ว่าข้าพูดเกินจริง ในเมืองหลวงแห่งนี้นอกจากข้าแล้ว ก็มีเพียงอวี้ฉือจ้านเท่านั้นที่มีกำลังทรัพย์ขนาดนี้"

กู้ชิวเหลิ่งกล่าวออกมาอย่างไม่รีบร้อน: "อวี้ฉือจ้านไม่มีเหมืองทอง สิ่งที่เขาอาศัยคือฝีมือ และท่าน......อภัยที่ข้าพูดคำที่ไม่น่าฟัง เหมืองทองทั้งเก้าแห่งที่อยู่ในมือของท่าน ช่างเสียของจริงๆ"