รักหวานอมเปรี้ยว นิยาย บท 388

เปปเปอร์เหลือบมองเขาอย่างเย็นชา บ่งบอกให้เขาหุบปาก

ผู้ช่วยเหมันตร์ยักไหล่ แล้วหุบปาก

เปปเปอร์เห็นพวกมายมิ้นท์เข้าห้องไปแล้ว ก็หันตัวกลับไปที่ลิฟต์อีกครั้ง

เขารู้ว่าเธอพักห้องไหน ก็เพียงพอแล้ว

ต่อไป เขาก็ควรกลับห้องตัวเอง

วันถัดมา

มายมิ้นท์ถูกชาหวานปลุกให้ตื่น อีกสักพักต้องออกไปโรงพยาบาล

ชาหวานเตรียมผ้าขนหนูแปรงสีฟันให้เธอเรียบร้อยตั้งนานแล้ว

เมื่อมายมิ้นท์เข้าห้องน้ำมา ก็สามารถล้างหน้าแปรงฟันได้เลย ไม่ต้องคลำหาของเหล่านี้เอง

ต้องบอกเลยว่า ให้ชาหวานมาเมืองน้ำรุ้งเป็นเพื่อน เธอคิดถูกจริงๆ

ในเวลานี้ ออดประตูก็ดังขึ้น

ชาหวานหันหน้าพูดกับคนในห้องน้ำ “ประธานมายมิ้นท์ มีคนมา ฉันไปเปิดประตูนะคะ”

“ไปเถอะ” มายมิ้นท์บ้วนฟองในปากแล้วตอบ

ชาหวานยกเท้าเดินไปที่ประตู มองตาแมวก่อน เห็นด้านนอกเป็นพนักงานโรงแรม จึงเปิดประตู “มีเรื่องอะไรเหรอคะ?”

“ขอถามหน่อยนะครับใช่คุณมายมิ้นท์ไหม?” พนักงานยิ้มนิดๆ ขณะถาม

ชาหวานส่ายหน้า “ฉันไม่ใช่ค่ะ แต่คุณมายมิ้นท์เป็นเจ้านายฉัน”

“อย่างนี้นี่เอง เมื่อกี้คุณเปปเปอร์สั่งอาหารเช้าให้คุณมายมิ้นท์ รบกวนคุณผู้หญิงรับหน่อยครับ” ขณะที่พูด พนักงานก็เข็นรถอาหารคันหนึ่งมาจากข้างๆ

บนรถอาหารมีอาหารหลายจานวางอยู่ แต่ล้วนปิดฝาไว้ มองไม่เห็นว่าในนั้นมีอาหารเช้าอะไรบ้าง

ชาหวานเลิกคิ้ว “ได้ค่ะ ฉันรู้แล้ว”

พนักงานส่งอาหารให้เธอ แล้วหันตัวเดินจากไป

ชาหวานเข็นรถอาหารเข้าไปในห้อง เห็นมายมิ้นท์ยันกำแพงเดินออกมาจากห้องน้ำพอดี

ได้ยินเสียงล้อรถเข็น มายมิ้นท์ก็หยุดนิ่งไม่ขยับ “ชาหวาน ใครน่ะ?”

“คนของโรงแรม มาส่งอาหารเช้าค่ะ” ชาหวานเข็นรถอาหารมาด้านหน้าโต๊ะอาหารแล้วตอบกลับ

มายมิ้นท์ประหลาดใจเล็กน้อย “เธอสั่งอาหารเช้าเหรอ ฉันบอกว่าฉันล้างหน้าแปรงฟันเสร็จค่อยออกไปสั่งนะ”

“ฉันไม่ได้สั่งค่ะ นี่อาหารที่เจ้าพ่อผู้อยากจีบภรรยาเป็นคนสั่ง” ชาหวานชี้ไปข้างบน

มายมิ้นท์มองไม่เห็น แต่รู้ทันทีว่าเธอพูดถึงใคร เม้มริมฝีปากแดง “เปปเปอร์สั่ง?”

“ใช่ค่ะ” ชาหวานพยักหน้า จากนั้นก็เปิดฝาพวกนั้นออก เห็นอาหารเช้ามากมายในจาน ก็อดไม่ได้ที่จะร้องว้าวสองที “ไม่เลวเลยนี่ ประธานมายมิ้นท์รีบมากินเร็ว”

“ไม่เอา เธอกินไปเถอะ” มายมิ้นท์ส่ายหน้า

ชาหวานวางจานลงแล้วเดินไปหาเธอ จากนั้นก็ประคองเธอเดินมาที่โต๊ะอาหาร “อย่าเป็นแบบนี้สิคะ อาหารเช้าฟรีๆ กินไปไม่เสียหาย และกฎของโรงแรมก็สั่งแล้วห้ามคืน ฉันกินคนเดียวไม่หมด เสียดายของมากอ่า ฉันรู้ว่าทำไมคุณไม่ยอมรับ เราก็แค่คืนเงินเขาทีหลังก็ได้นี่คะ”

ชาหวานพูด พร้อมยัดช้อนไว้ในมือมายมิ้นท์

มายมิ้นท์โยนช้อนทิ้งก็ไม่ได้ ไม่โยนทิ้งก็ไม่ได้ สุดท้ายก็นั่งลงอย่างประนีประนอม “เดี๋ยวเธอใช้โทรศัพท์ฉัน โอนเงินไปให้เขานะ”

“ได้ค่ะ” ชาหวานพยักหน้าขณะดื่มนม

ทานอาหารเช้าเสร็จแล้ว ทั้งสองก็ออกจากห้องมา ไปโรงพยาบาลที่ใหญ่ที่สุดในเมืองน้ำรุ้ง

ยี่สิบหกปีก่อน มายมิ้นท์เกิดที่นี่แหละ

คุณพ่อบอกว่าเขามาคุยธุรกิจที่เมืองน้ำรุ้ง คุณแม่หอบท้องโตใกล้จะคลอดมาเป็นเพื่อนเขา สุดท้ายแม่ก็คลอดเธอที่เมืองน้ำรุ้ง

ครั้งนี้ เธอต้องทำให้ชัดเจนให้ได้ว่าตัวเองตอนคลอด ได้ถูกอุ้มผิดไปหรือไม่

ที่โรงแรม เปปเปอร์รู้ว่ามายมิ้นท์ออกไปแล้ว ใบหน้าก็บูดบึ้งมาก

เขารู้ วันนี้ตอนเช้ายังมีแฟชั่นโชว์อีกงาน