รักหวานอมเปรี้ยว นิยาย บท 365

มายมิ้นท์มองดูเงาหลังเล็กๆของเขา รอยยิ้มในดวงตาก็เพิ่มมากขึ้นเรื่อยๆ

ไม่นานไมโลก็ล้างมือเสร็จแล้วออกมา พลางยื่นมือไปด้านหน้าของมายมิ้นท์ ให้มายมิ้นท์ดูว่าเขาล้างมือสะอาดไหม

มายมิ้นท์ชื่นชมเขาว่าเขาล้างมือได้สะอาดมาก เขาจึงได้วางมือลงด้วยความดีอกดีใจ

หลังจากที่ออกจากเทนเดอร์กรุ๊ป มายมิ้นท์ก็ขับรถพาไมโลกลับมายังคอนโดพราวฟ้า

ขณะที่ทำกับข้าว พบว่าที่บ้านไม่มีซีอิ๊วแล้ว มายมิ้นท์เตรียมที่จะลงไปด้านล่างตึกเพื่อไปซูเปอร์มาร์เก็ตในบริเวณใกล้เคียงซื้อกลับมาสักขวด

ปลดผ้ากันเปื้อนออกจากนั้นมายมิ้นท์ก็เดินออกจากครัว พลางพูดขึ้นกับไมโลที่นั่งดูทีวีอยู่บนโซฟาในห้องรับแขกว่า:“ไมโล เดี๋ยวอาลงไปซื้อซีอิ๊ว หนูอยู่แต่ในบ้านนะ แล้วเดี๋ยวสักพักก็ช่วยคุณอาเปิดประตูหน่อยได้ไหมครับ ?”

“ได้ครับคุณอา”ไมโลหันกลับมารับคำ

“เป็นเด็กดีจริงๆ”มายมิ้นท์เดินไปที่ทางเข้า

ไมโลก็เดินตามไปส่งเธอด้วย

เมื่อมายมิ้นท์ถอดรองเท้าเสร็จ ราวกับนึกอะไรบางอย่างได้ จึงกำชับพลางพูดขึ้นว่า:“ใช่แล้วไมโล อีกสักพักไม่ว่าอาหรือใครมากด กริ่ง หนูอย่าเปิดประตูทันทีนะ ดูก่อนว่าข้างนอกไปเป็นใคร เข้าใจไหม?”

เพราะหากช่วงที่เธอไปซื้อซีอิ๊ว แล้วมีคนมาที่บ้าน ไมโลเป็นเด็กที่มาคนเดียว เธอไม่วางใจ

“วางใจเถอะครับคุณอา ผมทราบแล้วครับ”ไมโลยืนอยู่หน้าประตู พลางโบกมือให้กับมายมิ้นท์

มายมิ้นท์ลูบศีรษะของเขา เปิดประตูแล้วเดินจากไป

หลังจากซื้อซีอิ๊วเรียบร้อยแล้ว ฟ้าก็เริ่มมืดกว่าตอนที่ออกมามาก

มายมิ้นท์หิ้วถุงเดินกลับมายังคอนโด ระหว่างทางไร้ซึ่งผู้คน เงียบเป็นอย่างมาก

เพราะว่าในเวลานี้ ชาวบ้านในชุมชนเล็กมักรับประทานอาหารเย็นที่บ้าน ยังไม่ถึงเวลาออกมาเดินเล่น

มายมิ้นท์เดินไปสักพัก จู่ๆก็รู้สึกว่ามีคนตามมาข้างหลัง

เธออดไม่ได้ที่จะหยุดฝีเท้าลง พลางหันหลังมองไปทางด้านหลัง

แต่ว่าข้างหลังกลับไม่มีอะไรเลย ทุกอย่างว่างเปล่าไม่มีแม้แต่คนเดียว

มายมิ้นท์ขมวดคิ้วแน่น

รู้สึกไปเองงั้นเหรอ?

ไม่ได้คิดมาก มายมิ้นท์หันศีรษะกลับมา และเดินต่อไปข้างหน้าอย่างรวดเร็ว ผ่านตึกขนาดใหญ่ที่อยู่ข้างหน้าไป ก็จะถึงคอนโดที่ตนอาศัยอยู่แล้ว

แต่ว่าเดินไปไม่กี่ก้าว ความรู้สึกที่มีคนเดินตามหลังก็กลับมาอีกครั้ง

ในเวลานี้ มายมิ้นท์รู้แล้วว่า ตนเองไม่ได้รู้สึกไปเอง มีคนตามเธอมาจริงๆ เพราะว่าเธอได้ยินเสียงของฝีเท้า แม้ว่าจะเบามาก แต่ว่าก็มีจริงๆ

ร่างกายของมายมิ้นท์แข็งทื่อไปหมด มือและเท้าเย็นขึ้นมาในทันที

แต่ว่าเธอไม่กล้าที่จะหยุดฝีเท้าลง เธอจึงเร่งฝีเท้าแล้วเดินไปข้างหน้า และเรื่องที่คิดไม่ถึงก็คือฝีเท้าที่ตามมาข้างหลังก็เร่งขึ้นเช่นเดียวกัน

เนื่องจากเธอได้ยินฝีเท้าที่ตามมาข้างหลัง น้ำหนักของฝีเท้าเพิ่มขึ้นเรื่อยๆ

มายมิ้นท์ไม่รู้ว่าคนที่ตามตนเองมานั้นคือใคร และมีจุดประสงค์อะไร เธอรู้เพียงอย่างเดียวว่าคงไม่ใช่เรื่องดีแน่

อีกทั้งเสียงฝีเท้านี้ยังทำให้คนรู้สึกตื่นตระหนก รู้สึกหวาดกลัว

มายมิ้นท์สามารถรู้สึกถึงความเสียวซ่านหนังศีรษะของเขา ขนลุกไปทั้งตัว ฝ่ามือที่ถือซีอิ๊วอยู่ก็มีเหงื่อออกเต็มไปหมด น่องสั่นระทวยไปหมด

เธอไม่อยากอยู่ข้างนอกอีกต่อไปแล้ว ตอนนี้เธออยากจะรีบเข้าไปในคอนโดเร็วๆ เมื่อทำเช่นนี้แล้วจึงจะสามารถหลบหลีกคนที่อยู่ข้างหลังเธอได้ และถึงจะทำให้เธอรู้สึกปลอดภัย

เมื่อคิดถึงจุดนี้ มายมิ้นท์จึงเริ่มวิ่ง และมุ่งไปยังคอนโดอย่างรวดเร็ว

แต่ว่าคนที่อยู่ข้างหลัง ก็ยังตามมาอย่างไม่ลดละ อีกทั้งมายมิ้นท์ยังได้ยินเสียง และรับรู้ว่าคนที่อยู่ข้างหลังเธอนั้น เข้าใกล้เธอมาเรื่อยๆ

เธอวิ่งสู้คนคนนั้นไม่ได้!

เมื่อนึกถึงจุดจุดนี้ มายมิ้นท์ก็ยิ่งตื่นตระหนกเข้าไปอีก พร้อมตะโกนเพื่อขอความช่วยเหลืออย่างดังว่า “ช่วยด้วย ไม่คนไหม……”

เธอยังไม่ทันพูดจบ มีคนยกกระบอกขึ้นข้างหลังเธอ แล้วเขาก็ตีหัวเธออย่างแรง

ปัง!

ความคิดเห็น

ความคิดเห็นของผู้อ่านเกี่ยวกับนิยาย: รักหวานอมเปรี้ยว