รักหวานอมเปรี้ยว นิยาย บท 389

ยิ่งคิดในใจก็ยิ่งรู้สึกผิดปกติ มายมิ้นท์หยิบโทรศัพท์ออกมาส่งให้ชาหวาน “ชาหวาน ช่วยฉันโทรหาเต้หน่อย”

“ค่ะ” ชาหวานปิดเอกสารในมือ รับโทรศัพท์มา หาเบอร์ลาเต้แล้วโทรออกไป

โทรศัพท์โทรติดอย่างรวดเร็ว เสียงลาเต้ดังขึ้น “ที่รัก”

ชาหวานกลอกตา ตอบกลับอย่างเจ้าเล่ห์ “เฮ้ สามีเรียกฉันเหรอ”

“แค่กๆ ……” มายมิ้นท์สำลักน้ำลายตัวเอง

ปลายสายโทรศัพท์ ลาเต้ยิ่งงุนงง จากนั้นก็ตะคอกด้วยความอับอายเนื่องจากโกรธ “เชี่ย อะไรวะเนี่ย? เธอเป็นใครอ่า เรียกใครสามี?”

“เอาล่ะๆ” ชาหวานยังอยากแหย่เขาอีกนิด แต่มายมิ้นท์กลั้นยิ้มยื่นมือออกไป “พอแล้วชาหวาน เลิกทะเลาะกันได้แล้ว เอาโทรศัพท์ให้ฉัน”

ชาหวานหัวเราะเสียงดังยื่นโทรศัพท์ไป “ประธานมายมิ้นท์ ประธานลาเต้ตื่นตกใจตลกจริงๆ”

มายมิ้นท์ส่ายหน้าอย่างกลืนไม่เข้าคายไม่ออก เอาโทรศัพท์แนบข้างหู “ฮัลโหล เต้ ฉันเอง”

ได้ยินเสียงคุ้นเคย ลาเต้ก็โล่งอกอย่างมาก “มิ้นท์ เมื่อกี้ใครอ่า คนแปลกๆ ที่เรียกฉันว่าสามี ฉันโคตรตกใจ ถ้าฉันไม่เห็นว่าเป็นเธอที่โทรมา ฉันนึกว่ามีคนโทรผิดแล้วนะ”

“ชาหวานน่ะ ฉันให้เธอช่วยฉันโทร เธอแหย่นาย” มายมิ้นท์ยิ้มขณะพูด

ลาเต้ตอบกลับอย่างขุ่นเคือง “เชี่ย ไม่คิดว่าเป็นหล่อน มิ้นท์เธอบอกหล่อนนะ รอหล่อนกลับมา ดูสิว่าฉันจะจัดการหล่อนยังไง ไม่คิดว่าจะกล้าล้อเล่นกับฉัน!”

“ได้” มายมิ้นท์ปิดปากหัวเราะสองที

ลาเต้ทำเสียงฮึดฮัด ก่อนจะกลับมาสงบเหมือนเดิม ถามเรื่องสำคัญขึ้นมา “จริงสิมิ้นท์ เธอโทรหาฉันเวลานี้ สืบเจออะไรได้แล้วใช่ไหม?”

เมื่อได้ยินคำพูดนี้ รอยยิ้มบนหน้ามายมิ้นท์ก็แข็งทื่อขึ้นมา ตอบอืมด้วยเสียงหนักอึ้ง “เต้ ตอนนี้ฉันอยู่โรงพยาบาลที่ฉันเกิดในตอนนั้น ได้เห็นเอกสารแล้ว การคาดเดาของเราผิด ฉันไม่ได้ถูกใครอุ้มผิดตัวไป”

“ว่าไงนะ?” ลาเต้เสียงสูง

จากนั้นก็รู้สึกได้ถึงสายตารอบกาย จึงรีบปิดปาก กดเสียงต่ำลง “มิ้นท์ ไม่ได้อุ้มผิดไปจริงๆ เหรอ?”

“ใช่” มิ้นท์พยักหน้า “ฉันก็เลยโทรหานายตอนนี้ ก็คืออยากรู้ว่าทารกที่นายเห็นครั้งแรก มันเกิดอะไรขึ้นกันแน่?”

“ฉันบอกก่อน ฉันไม่ได้เกิดภาพหลอนแน่ๆ” ลาเต้ถือโทรศัพท์เดินไปข้างๆ

มายมิ้นท์บีบปลายจมูก “ฉันไม่ได้บอกว่านายเกิดภาพหลอน ฉันแค่อยากให้นายถามคุณป้าหน่อยว่ารู้เรื่องนี้ไหม ยังไงเธอก็เป็นเพื่อนสนิทแม่ฉัน”

“ได้ ฉันจะไปถามให้” ลาเต้ตอบตกลง จากนั้นก็ไปหาคุณนายราศรี

คุณนายราศรีกำลังคุยกับเหล่าญาติตระกูลรัตติพีระอยู่ เห็นลาเต้โบกมือ ก็ขมวดคิ้วอย่างไม่พอใจ จากนั้นก็ลุกขึ้นเดินไป “มีเรื่องอะไร?”

“แม่ ผมอยากถามแม่หน่อย ทำไมตอนเด็กๆ ผมเห็นมายมิ้นท์……สองคน?” ลาเต้มองคุณแม่ผู้ยิ่งใหญ่ของตัวเองแล้วถามขึ้น

คุณนายราศรีมองเขาด้วยความสงสัย “มิ้นท์สองคนอะไรกัน สมองลูกเบลอไปแล้วเหรอ?”

ลาเต้กระทืบเท้า “โอ๊ยแม่ ผมหมายถึงมายมิ้นท์ที่ผมเคยเห็นครั้งแรกตอนเด็กๆ ทำไมไม่ใช่คนเดียวกับมายมิ้นท์ที่ผมเห็นครั้งที่สอง”

ได้ยินคำพูดนี้ สีหน้าคุณนายราศรีก็เปลี่ยนไป ดวงตาก็หดลงแทบไม่ทันสังเกต

แต่ไม่นานเธอก็ปรับสีหน้าท่าทางให้เป็นปกติอีกครั้ง ราวกับเมื่อครู่นี้ไม่มีอะไรเกิดขึ้นมาก่อน ยิ้มแล้วพูดขึ้น “แน่นอนว่าไม่ใช่คนเดียวกัน”

ลาเต้ดึงแขนคุณนายราศรีอย่างตื่นเต้น “งั้นทารกที่ผมเห็นครั้งแรกเป็นใคร?”

คุณนายราศรีผลุบเปลือกตาลงเล็กน้อยแล้วตอบกลับ “คือลูกสาวของญาติในตระกูลกิตติภัคโสภณ ให้พวกคุณลุงไตรภูมิของลูกดูแลแทนสองสามวัน คนที่ลูกเห็นครั้งแรกก็คือเธอ ไม่ใช่มิ้นท์ ตอนนั้นมิ้นท์หลับอยู่ในห้องล่ะ”

“เป็นแบบนี้เหรอ?” ลาเต้ประหลาดใจ

คุณนายราศรีจิ้มหน้าผากเขา “ไม่งั้นลูกคิดว่าเป็นอะไร?”

“ผมนึกว่ามายมิ้นท์ถูกอุ้มผิดตัวไป แล้วต่อมาก็ถูกอุ้มกลับมาใหม่” ลาเต้พึมพำ

คุณนายราศรีกลอกตาใส่เขา “ลูกโง่หรือเปล่า ถ้าถูกอุ้มผิดตัวไปจริงๆ จะไม่มีการรายงานข่าวเหรอ?”

“ก็จริงแฮะ” ลาเต้พยักหน้า

คุณนายราศรีโล่งอกเล็กน้อย จากนั้นก็หรี่ตาจ้องมองเขา ถามอย่างหยั่งเชิง “ทำไมอยู่ดีๆ ลูกก็มาถามเรื่องพวกนี้ล่ะ”

สายตาลาเต้เลื่อนไปทางอื่น “ผมสงสัยน่ะ จู่ๆ ผมก็นึกถึงเรื่องตอนเด็ก รู้สึกแปลกๆ ก็เลยมาถามคุณ เอาล่ะแม่ ผมไม่มีอะไรจะถามแล้ว ไปก่อนนะครับ”

พูดจบ เขาก็หันตัวเดินไปไกลๆ